คราวหนึ่งได้มีโอกาสช่วยดูแลพระเกจิอาจารย์ที่ทางมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์นิมนต์มาพุทธาภิเษกพระของมหาวิทยาลัย ที่อุโบสถวัดพระศรีรัตนศาสดาราม

จังหวะพอดีอยู่ตรงหลวงปู่คำพันซึ่งกำลังจะนั่งเป็นประธานในรอบนั้น จึงได้กราบเรียนถามหลวงปู่ตามประสาคนขี้สงสัยว่า "หลวงปู่ครับ หลวงปู่เห็นประโยชน์อะไรกับการสร้างวัตถุมงคลครับ เพราะเห็นหลวงปู่ก็ส่งเสริมการปฏิบัติธรรมอยู่ จะไม่ขัดกันหรือครับ"

หลวงปู่ตอบว่า "คนเรามีหลายระดับ บางคนเขาก็ยังต้องอาศัยสิ่งเหล่านี้อยู่"

แล้วหลวงปู่ก็เงียบไปสักครู่ ก่อนพูดว่า "แต่พุทธคุณที่มีอยู่ในองค์พระก็เป็นสิ่งที่มีอยู่จริงนะ"

จึงเป็นอันว่า ได้ทราบทัศนะของครูบาอาจารย์ที่เราเคารพนับถือ แม้จะมิได้มีโอกาสปฏิบัติใกล้ชิดท่านก็ตาม ซึ่งก็เป็นทัศนะที่น่าฟังเป็นอย่างยิ่ง

โมทนา สาธุ

ขอบพระคุณครับ สำหรับข้อเขียนให้ความรู้อย่างนี้ เพราะหลวงปู่คำพันก็เป็นพระสงฆ์ที่ผมให้ความเคารพเป็นอย่างยิ่งรูปหนึ่ง ปฏิปทาของท่านน่าเลื่อมใสศรัทธามากครับ เพียงแต่สิ่งอันเป็นเปลือก คือ เรื่องของวัตถุมงคลอาจทำให้ใครหลายคนเข้าไม่ถึงความเป็นท่าน

ทราบมาว่าคุณพี่สิทธิ์ก็เป็นผู้หนึ่งที่นับถือท่านมากมิใช่หรือครับ ? คิดว่าคงได้ฟังธรรมแปลก ๆ จากท่านมาบ้าง หากพอนึกออกรบกวนเล่าสู่กันฟังบ้างนะครับ

ขอแสดงความคิดเห็นครับ การสร้างพระเครื่องบ่งบอกอะไรได้หลายอย่างครับ ศิลปวัฒนธรรมในแต่ละยุดสมัย ความเจิรญก้าวหน้าด้านวิทยาการ   ความเชื่อในแต่ละด้าน  เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ  ส่วนพุทธคุณมีอยู่ในตัวอยู่แล้ว มากน้อยคงอยู่ที่อาจารย์แต่ละท่าน และเจตนาในการสร้าง

๑. ที่อยู่ในโลกนี้ก็ทิ้งเหมือนกัน ฉะนั้น จึงให้แสวงของจริง ให้แสวงหาศีลหาธรรม ศีลธรรมไม่มีให้หาเอามาใส่ ศีลไม่มี หาศีลมาใส่ ธรรมไม่มีให้หามาใส่ ธรรมะตัวไหนจะเอามาใส่ ...เคยเตือนมาแต่ต้นๆ แล้ว ธรรมะข้อสำคัญที่สำคัญที่สุดคือ ให้มีสติ ให้สร้างสติ ให้สติกับปัญญาแก่กล้า ให้รู้ทันอย่าให้เผลอ คิดอะไรทำอะไรให้มีสติกำกับอยู่

๒. ตัวสัมปชัญญะนั้นคือตัวนักปราชญ์ ตัวเตือนมันผิดไปแล้ว ก็เตือน อันนี้มันผิดน่ะ ผิดแล้วเลิกเสียถ้าผิดแล้วยังดันทุรัง เรียกว่า อันธพาล อันธพาลขืนนักปราชญ์ ขืนครูบาอาจารย์ไม่เชื่อฟัง ต้องตกหลุมแน่

๓. จงพิจารณาการปฏิบัตินี้ อย่ามัวแต่สนุก อย่ามัวแต่ม่วน ถ้าม่วนก็ให้ม่วนอยู่แต่ในการปฏิบัติ ม่วนในการเดินจงกรม ม่วนในการทำสมาธิ ม่วนในการภาวนา ให้ม่วนแนวนี้ อย่าม่วนพูดกัน อย่าม่วนคุยกัน อย่าม่วนในการนอนสบาย อย่าม่วนในการกินสบาย ให้ม่วนในหน้าที่ของตัวเอง ในการปฏิบัติ มันจึงจะถูก

๔. คนไม่เห็นตอแล้วเดินชนจึงเห็นตอ โอ้ตอมันอยู่นี่เอง เหมือนคนไม่มีสติทำผิดจึงได้รู้ มันแก้ไม่ได้แล้ว มันผิดแล้วแก้มันก็ไม่เหมือนเดิม ต้องทำใหม่ไป อันคนเตะสะดุดนั้น เตะแล้วจึงแก้มันเท้าแตกแล้วมีแต่รักษาบาดแผลเท่านั้น จงพิจารณาการปฏิบัตินี้ อย่ามัวแต่สนุก

ขอบพระคุณมาก ๆ ครับ

อนุโมทนาที่พี่ได้ไกล้ ได้ฟัง และได้ทำ(ภาวนา) แต่กับพระสุปฏิบัติผู้ไม่หลงทางทั้งนั้นเลย สาธุ