มีเรื่องราวความเมตตาที่หลวงปู่ท่านมีต่อชาวบ้านครอบครัวหนึ่ง ซึ่งนับได้ว่าเป็นครอบครัวที่ใหญ่มาก เพราะอยู่รวมกันถึง ๓๒ ชีวิต เรียกว่าแต่งงานแต่งการแล้วก็ปลูกบ้านอยู่ในบริเวณเดียวกันหมด

กระทั่งมีเหตุที่มีสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัวนี้มารู้จักและศรัทธาหลวงปู่ จากนั้นไม่นานอีก ๓๑ ชีวิตก็ตาม ๆ กันจนครบทุกคน จนพูดได้เต็มปากว่าเป็นครอบครัวลูกศิษย์หลวงปู่

ด้วยความที่พวกเขามีจิตศรัทธาที่บริสุทธิ์ อีกทั้งตั้งอยู่ในสัมมาอาชีวะกันทุก ๆ คน แถมยังสนใจปฏิบัติสมาธิภาวนาตามที่ท่านสอน ทำให้หลวงปู่ให้ความเมตตาพวกเขามาก

และแล้วก็มาถึงวันสำคัญของครอบครัวเขา เมื่อหลวงปู่เอ่ยขึ้นว่า “ที่บ้านแกมีกี่คน ไปเขียนชื่อใส่กระดาษมาให้ข้า” โยมสมาชิกคนหนึ่งในบ้านรับคำหลวงปู่โดยไม่กล้าถามว่าหลวงปู่จะเอาชื่อไปทำไม

วันรุ่งขึ้นเขาก็เอารายชื่อสมาชิกครอบครัวทั้ง ๓๒ คนมาถวายหลวงปู่ หลวงปู่ก็ว่า “เมื่อคืนข้าลองนับ ๆ ดู ข้านับได้ ๓๐ ชื่อ นึกไม่ออกอยู่ ๒ ชื่อ” พอหลวงปู่รับเอารายชื่อไปอ่านดู ท่านจึงทำหน้าพอใจเพราะหมดสงสัยว่ามีใครบ้าง

ทีนี้โยมผู้นั้นก็เอ่ยปากถามหลวงปู่ว่า “หลวงปู่จะเอารายชื่อไปทำไมเจ้าคะ” หลวงปู่ตอบว่า “ข้าจะเอารายชื่อไปฝากให้หลวงปู่ทวดท่านช่วยดูแล”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้ว โยมผู้นั้น พร้อมด้วยคนในครอบครัวที่ทราบเรื่องต่างก็ปลื้มปีติอย่างมาก

กระทั่งต่อมาอีกหลายปี ก็มีเหตุการณ์ที่พิสูจน์ว่าคนในครอบครัวได้รับการดูแลจากหลวงปู่ทวดจนนาทีสุดท้าย กล่าวคือ คุณปู่ผู้ที่เป็นหัวหน้าใหญ่ของครอบครัวนี้ เริ่มเจ็บป่วย ขณะที่ป่วยอยู่นั้น คนที่บ้านก็ตกลงกันว่าอีกวันสองวันจะพาไปหาหมอ  แต่ยังไม่ทันไร วันรุ่งขึ้นคุณปู่ก็ชิงละสังขารไปเสียดื้อ ๆ

คุณปู่ไปด้วยอาการที่มีสติสัมปชัญญะรู้ตัวเป็นอย่างดี เพราะก่อนจะละสังขาร ท่านนอนตะแคงขวา พนมมือ บอกกับคนที่บ้านว่า “พระท่านมารับแล้ว”

ซึ่งทุกคนที่บ้านเชื่ออย่างยิ่งว่าพระที่มารับคุณปู่ก็คือหลวงปู่ทวดนั่นเอง  คุณปู่ละสังขารไปโดยอาการสงบ และจากไปชนิดที่ไม่ต้องเสียเงินให้โรงพยาบาลเลย

สมาชิกทุกคนในบ้านต่างระลึกถึงคำพูดของหลวงปู่ที่่ว่า “ข้าเอารายชื่อไปฝากให้หลวงปู่ทวดท่านช่วยดูแล”

เล่าเรื่องนี้แล้วก็อดอิจฉา เอ๊ยนึกโมทนากับครอบครัวนี้ไม่ได้จริง ๆ

ซึ้งใจครับ

ท่านรักษาศิษย์เสมอ

ผมก็คงต้องตั้งใจปฏิบัติตามที่ท่านสอน

ท่านจะได้เมตตา

ผมขออนุญาตเล่าเรื่องที่ใกล้ตัวแล้วกันครับ เมื่อตุลาคมปี 53 คุณยายผมก็เพิ่งจากไปอย่างสงบเหมือนกัน แต่มีเหตุการณ์บางอย่างที่มั่นใจว่าหลวงปู่ท่านยังเมตตาสงเคราะห์พวกเราอยู่เสมอ...

ผมเคยอธิษฐานขอหลวงปู่ว่า ถ้ายายจะสิ้นอายุขัยไปเมื่อใดขอให้มีพระมารับ ด้วยเกรงว่าหากยายยังมีอารมณ์กังวล ห่วงโน่นนี่เหมือนแต่ก่อนคงจะลำบาก แต่หลังจากที่ท่านได้รับการผ่าตัดกลับมาปีกว่าๆ ยายผมเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่ห่วงโน่นนี่เหมือนแต่ก่อน แต่ด้วยวัยชรา 90 ปี ก็มีความหลงลืมมาเยือนบ้างเป็นระยะ แต่ยังคงพูดคุยโต้ตอบกับลูกหลานได้ดีทีเดียวล่ะ

มีวันหนึ่ง ก่อนยายจะจากไปประมาณ 6 เดือน ท่านนอนอยู่ จู่ๆก็พูดว่า "หลวงปู่บอกข้างๆหูว่า ให้ปล่อยเต่า" ลูกหลานรีบไปหาเต่ามาให้ยายปล่อยในวันรุ่งขึ้นทันที เพราะยายเคยเล่าว่า ตอนเด็กๆ เคยช่วยคนข้างบ้านเผาเต่า

ก่อนยายจะจากไปประมาณ 2 สัปดาห์ ยายมีอาการง่วงซึมอยากจะหลับอย่างเดียว ก็เลยพาท่านไปพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลใกล้ๆบ้าน คืนนั้นราว 2 ทุ่ม ขณะที่ท่านหลับอยู่ ท่านก็ยกมือขึ้นไหว้ท่วมศรีษะแล้วหลับต่อ

พอยายตื่นขึ้นมาผมรีบถามว่า เมื่อกี้ยายฝันเห็นอะไรหรือเปล่า ยายพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีปีติว่า..."ฝันว่าไปอยู่ที่วัดสะแก มีพระเดินมาหา  มีหลวงปู่ดู่ หลวงปู่ทวด ..."

พอฟังเช่นนั้น ผมก็มั่นใจว่าอีกไม่นานจากนี้ ยายเราก็คงจะไปสบาย เพราะมีพระมาโปรดท่านแล้ว

หลวงปู่ท่านคอยสงเคราะห์เราอยู่เสมอจริงๆครับ

สาธุครับ