เรื่องที่หยิบยกขึ้นมาในวันนี้ คือเรื่องความไม่เที่ยงของกำลังใจและกำลังศรัทธาของผู้ปฏิบัติ

เพื่อน ๆ สมาชิกเชื่อหรือไม่ว่า ในขณะที่หลาย ๆ ท่านรวมทั้งคนจำนวนมากมายมารู้จักและศรัทธาปฏิปทาและคำสอนของหลวงปู่ แต่ก็มีลูกศิษย์สมัยท่าน ที่ห่างเหินท่านไป คือลืมท่านไป เพราะเหตุที่ยังไม่ได้หลักได้เกณฑ์ จึงตื่นครูตื่นอาจารย์ ตื่นพิธีกรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องการสะเดาะเคราะห์สืบชะตา แก้คุณไสย์ต่าง ๆ แล้วจมอยู่ในมงคลตื่นข่าวครั้งแล้วครั้งเล่า  ปีแล้วปีเล่า บ้างก็หมกมุ่นกับกิจกรรมนำบุญบอกบุญ จนไม่มีเวลาให้กับเนื้อแท้หรือสาระสำคัญนั่นคือการปฏิบัติ

วาระใดที่มีการเปิดตัวของครูอาจารย์ที่ยกย่องกันว่ารู้วาระจิต หรือมีญาณหยั่งรู้ภัยพิบัติของโลก หรือประกาศสอนหนทางลัดให้สามารถบรรลุธรรมได้โดยง่ายหรือโดยฉับพลัน คนพวกนี้ก็จะแห่กันไป หลายคนมีศรัทธาลงลึกเกินเยียวยา แต่ก็มีบางคนที่หวนคืนมาหาหลวงปู่ กว่าจะกลับมาปฏิบัติเพื่อให้ได้หลักได้เกณฑ์ ก็เสียเวลาไปมาก บางคนไม่กล้ากลับมา เพราะดูว่าจะเสียศักดิ์ศรีที่จะมาต่อท้ายแถวอีก ทั้ง ๆ ที่จริงแล้ว  ไม่มีหัวแถวหรือท้ายแถวทั้งนั้น เพราะการปฏิบัติมันเป็นเรื่องของตัวเราเอง มันเป็นเรื่องของแต่ละคน ๆ จึงไม่ใช่เรื่องที่จะไปเปรียบเทียบกับใคร ๆ เลย  เก่าใหม่ไม่สำคัญยิ่งไปกว่าการตั้งอยู่ในความไม่ประมาท และการขยันภาวนา

กำลังใจและกำลังศรัทธาของแต่ละคนนั้นมันไม่เที่ยงจริง ๆ ครั้งพุทธกาลก็มีตัวอย่างที่มีเศรษฐีคนใจบุญขอให้พระโมคคัลลานะใช้ญาณหยั่งรู้ตรวจดูอายุขัยแล้วรับรองว่าอายุขัยของเขายังไม่หมดใช่หรือไม่ พระโมคคัลลานะก็รับรองเช่นนั้น ตรวจดูทรัพย์ของเขาว่าจะไม่วิบัติใช่หรือไม่ พระโมคคัลลานะก็รับรอง แต่พอมาถึงเรื่องศรัทธา (ที่มีต่อพระรัตนตรัย) พระโมคคัลลานะกลับไม่รับรอง ท่านว่าเรื่องนี้รับรองไม่ได้ ศรัทธาเป็นเรื่องที่เจ้าตัวเท่านั้นจะต้องรับรองตัวเอง

แล้วศรัทธาที่ยั่งยืนจะมาจากไหนได้เล่า ถ้ามิใช่จากผลแห่งการปฏิบัติซึ่งจะมาพร้อม  ทั้งศรัทธาและการเข้าใกล้หลวงปู่ ดังคำรับรองของหลวงปู่ที่ว่า “เมื่อใดที่แกเริ่มเห็นความดีในตัวเองแล้ว เมื่อนั้น ข้าจึงว่าแกรู้จักข้าดีขึ้น...”

มาช่วยกันปลูกศรัทธาที่มั่นคงลงในพระรัตนตรัยในใจของแต่ละคน  มาเป็นอุบาสกอุบาสิกาแก้วที่พ้นแล้วจากการถือมงคลตื่นข่าว หรือกิจกรรมอันหมิ่นเหม่ต่อการทำไตรสรณคมณ์ในตัวเราให้ขาดวิ่นไป

ก่อนตายจะได้เจอความดีไหมหนอ... พยายามเข้าพยายามเข้า

ศรัทธาจะได้มั่นคงยิ่งๆขึ้นไป

โมทนากับพี่สิทธิ์นะครับ

สาธุ..สาธุ..สาธุ

อันนี้โดนผมเลยครับพี่สิทธิ์ ทำอย่างไรจึงจะเพิ่มศรัทธาขึ้นเรื่อยๆ ครับ

ศรัทธาที่ไม่เที่ยงก็มีลักษณะคล้ายการขวั้นเกลียวเชือก ซึ่งประกอบด้วยเชือกเส้นเล็กๆหลายเส้น ซึ่งเราขวั้นไม่เสร็จซะที พอจะได้ที่ก็ปล่อยให้คลายออก จึงทำให้ไม่ได้เชือกเส้นใหญ่ที่มีความแข็งแรงพอ เพื่อที่จะนำไปใช้งานกับงานใหญ่ๆได้

วิธีปลูกศรัทธาอย่างหนึ่งก็คือการระลึกถึงพุทธประวัติ รวมทั้งประวัติของพระสาวกบ้าง ครูบาอาจารย์บ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงที่ท่านเหล่านั้นกำลังแสวงหาโมกขธรรมโดยปฏิบัติชนิด "ธรรมอยู่ฟากตาย"

แต่การสร้างศรัทธาที่มีผลมากก็คือตัวผลการปฏิบัติจากความพากเพียรของเราเอง เพราะมันจะทำให้เรามั่นใจว่าพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์  ไม่หลอกเรา ปฏิบัติแล้วให้ผลจริง ทำความดีได้ความดี ธรรมคุ้มครองผู้ประพฤติธรรมไม่ให้ตกไปในโลกที่ชั่วได้จริง ธรรมช่วยคุ้มครองรักษาใจของเราให้พ้นจากทุกข์และความประมาทได้จริง ๆ ฯลฯ

สาธุ...

ตัวบั่นทอนความศัทธาก็คือกิเลสในตัวเรา ใช่หรือเปล่าครับ

หรือยังมีปัจจัยเสริมอย่างอื่นอีก

คุณดาวมงคล ครับ

กิเลสเป็นคำโดยรวมที่กว้างเกินไป ไม่รู้จะแก้อันไหนก่อน ทั้งโลภโกรธหลง

ตัวบั่นทอนที่สำคัญสุด คือ "ขาดปัญญา"

เมื่อขาดปัญญา สิ้งที่ตามมา คือ ก็จะไม่เอาจริง และทิ้งการปฏิบัติ (รวมถึงขี้เกียจ)

ทางแก้ พูดโดยรวมคือ การเจริญไตรสิกขา

พูดให้แคบลงมา น่าจะเป็น "หมั่นทำเข้าไว้" อย่างที่หลวงปู่บอก

คนขี้สงสัย อาจถามต่อว่า ที่ว่า "ทำ" นั้น ทำอะไร ???

ถ้าอย่างนั้นคงต้องตอบว่าลองไปอ่านกระทู้ หลวงปู่ดู่ดอทคอม

น่าจะเป็น...คำตอบสุดท้าย ครับ

สาธุ...

ขอบคุณครับพี่เมธา คำว่า ขาดปัญญา แจ่มแจ้งมากครับ

น้อง Thiti ครับ

You are what you think!

หากเราคิดว่า เราอาการหนัก ก็เป็นการทำลายกำลังใจตัวเอง
หากคิดว่าดีแล้ว ใช้ได้ ก็ประมาทไปเสีย
วิธีวางอารมณ์ที่หลวงปู่สอนคือ วางใจให้เป็นกลาง
ทำยากสำหรับคนที่ไม่เคยฝึก แล้วเพียรทำไปๆๆๆ
ก็จะค่อยๆเข้มแข็งขึ้นครับ

 ขอบคุณพี่เมธามากครับ