เรื่องที่หยิบยกขึ้นมาในวันนี้ คือเรื่องความไม่เที่ยงของกำลังใจและกำลังศรัทธาของผู้ปฏิบัติ

เพื่อน ๆ สมาชิกเชื่อหรือไม่ว่า ในขณะที่หลาย ๆ ท่านรวมทั้งคนจำนวนมากมายมารู้จักและศรัทธาปฏิปทาและคำสอนของหลวงปู่ แต่ก็มีลูกศิษย์สมัยท่าน ที่ห่างเหินท่านไป คือลืมท่านไป เพราะเหตุที่ยังไม่ได้หลักได้เกณฑ์ จึงตื่นครูตื่นอาจารย์ ตื่นพิธีกรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องการสะเดาะเคราะห์สืบชะตา แก้คุณไสย์ต่าง ๆ แล้วจมอยู่ในมงคลตื่นข่าวครั้งแล้วครั้งเล่า  ปีแล้วปีเล่า บ้างก็หมกมุ่นกับกิจกรรมนำบุญบอกบุญ จนไม่มีเวลาให้กับเนื้อแท้หรือสาระสำคัญนั่นคือการปฏิบัติ

วาระใดที่มีการเปิดตัวของครูอาจารย์ที่ยกย่องกันว่ารู้วาระจิต หรือมีญาณหยั่งรู้ภัยพิบัติของโลก หรือประกาศสอนหนทางลัดให้สามารถบรรลุธรรมได้โดยง่ายหรือโดยฉับพลัน คนพวกนี้ก็จะแห่กันไป หลายคนมีศรัทธาลงลึกเกินเยียวยา แต่ก็มีบางคนที่หวนคืนมาหาหลวงปู่ กว่าจะกลับมาปฏิบัติเพื่อให้ได้หลักได้เกณฑ์ ก็เสียเวลาไปมาก บางคนไม่กล้ากลับมา เพราะดูว่าจะเสียศักดิ์ศรีที่จะมาต่อท้ายแถวอีก ทั้ง ๆ ที่จริงแล้ว  ไม่มีหัวแถวหรือท้ายแถวทั้งนั้น เพราะการปฏิบัติมันเป็นเรื่องของตัวเราเอง มันเป็นเรื่องของแต่ละคน ๆ จึงไม่ใช่เรื่องที่จะไปเปรียบเทียบกับใคร ๆ เลย  เก่าใหม่ไม่สำคัญยิ่งไปกว่าการตั้งอยู่ในความไม่ประมาท และการขยันภาวนา

กำลังใจและกำลังศรัทธาของแต่ละคนนั้นมันไม่เที่ยงจริง ๆ ครั้งพุทธกาลก็มีตัวอย่างที่มีเศรษฐีคนใจบุญขอให้พระโมคคัลลานะใช้ญาณหยั่งรู้ตรวจดูอายุขัยแล้วรับรองว่าอายุขัยของเขายังไม่หมดใช่หรือไม่ พระโมคคัลลานะก็รับรองเช่นนั้น ตรวจดูทรัพย์ของเขาว่าจะไม่วิบัติใช่หรือไม่ พระโมคคัลลานะก็รับรอง แต่พอมาถึงเรื่องศรัทธา (ที่มีต่อพระรัตนตรัย) พระโมคคัลลานะกลับไม่รับรอง ท่านว่าเรื่องนี้รับรองไม่ได้ ศรัทธาเป็นเรื่องที่เจ้าตัวเท่านั้นจะต้องรับรองตัวเอง

แล้วศรัทธาที่ยั่งยืนจะมาจากไหนได้เล่า ถ้ามิใช่จากผลแห่งการปฏิบัติซึ่งจะมาพร้อม  ทั้งศรัทธาและการเข้าใกล้หลวงปู่ ดังคำรับรองของหลวงปู่ที่ว่า “เมื่อใดที่แกเริ่มเห็นความดีในตัวเองแล้ว เมื่อนั้น ข้าจึงว่าแกรู้จักข้าดีขึ้น...”

มาช่วยกันปลูกศรัทธาที่มั่นคงลงในพระรัตนตรัยในใจของแต่ละคน  มาเป็นอุบาสกอุบาสิกาแก้วที่พ้นแล้วจากการถือมงคลตื่นข่าว หรือกิจกรรมอันหมิ่นเหม่ต่อการทำไตรสรณคมณ์ในตัวเราให้ขาดวิ่นไป

มียารักษาขี้เกียจมาแจก มียารักษาขี้เกียจมาแจก แต่ไม่รับรองว่าหายขาด

นึกถืงหลวงปู่พร้อมคำสอน วันไหนกินขนมปังหรือไม่ทานข้าวก้ต้อง ทำงาน

ขี้เกียจก็หมดกัน

ปัญญาก็ยังขาดอยู่มากเหมือนกัน

เรียกคำกล่าวนี้มาเตือนใจอีกที เผื่อน้องทิพย์ด้วยค่ะ

ขอบคุณครับ !