มีพุทธโอวาทอันหนึ่งที่เป็นเครื่องเตือนใจชาวพุทธได้ดีมาก ซึ่งถ้าว่าโดยอรรถะ ก็คือ จงเลือกทำแต่กรรมที่จะไม่ทำให้เรานึกเสียใจในภายหลัง

การสั่งสมแต่ความดี นอกจากจะเป็นเสบียงและเป็นเหตุปัจจัยแห่งความสุขทั้งในโลกนี้และโลกหน้า และยังลดวิบากกรรมชั่วที่จะได้รับตลอดสังสารวัฏอันยาวไกลแล้ว ในอีกด้านหนึ่ง การสั่งสมความดีก็เหมือนการสร้างพิพิธภัณฑ์แห่งความดี

ดูครูบาอาจารย์ของพวกเราสิ ไม่ว่าจะเป็นหลวงปู่มั่น หลวงปู่เสาร์ หลวงปู่แหวน หลวงปู่ขาว หลวงปู่ฝั้น ฯลฯ กระทั่งหลวงปู่ดู่ คุณความดีของท่านนั้นกระเทือนหัวใจญาติโยมจนเกิดความขวนขวายในการสร้างพิพิธภัณฑ์เพื่อเป็นเครื่องระลึกถึงความดีที่ท่านทำไว้

สิ่งที่อยากจะชวนพวกเราพิจารณาก็คือ พิพิธภัณฑ์ภายนอกนั้นก็อย่างหนึ่ง พิพิธภัณฑ์ภายในนั้นก็อย่างหนึ่ง พิพิธภัณฑ์ภายนอกอาจมีบ้าง ไม่มีบ้าง ส่วนพิพิธภัณฑ์ภายในนั้นมีกันทุกคน เพราะอำนาจของดวงใจดวงนี้ที่มันมีความสามารถบันทึกกรรมดีกรรมชั่วทุกอย่าง

....คนเราย่อมมีทั้งกรรมดีและกรรมชั่ว

หลวงปู่เคยสอนว่า (ผมจำคำพูดแท้ ๆ ของท่านไม่ได้ จึงขอไม่ใส่เครื่องหมายคำพูด) ...เกิดมาเป็นคนแล้วต้องทำกรรมไม่ดีด้วยกันทั้งนั้น อยู่ที่ว่าใครจะหลีกเลี่ยงกรรมชั่ว ให้มีกรรมชั่วน้อยที่สุดเท่านั้น ...ชาวนาเขาเผาที่นาทีหนึ่ง สัตว์เล็กสัตว์น้อยหนีตายไม่ทันไม่รู้กี่ล้านล้านชีวิต

ประเด็นจึงอยู่ว่า เราจะให้พิพิธภัณฑ์ใจดวงนี้ มีสัดส่วนของความดีและความไม่ดีมากน้อยเพียงไร

เราพอใจยินดีที่จะให้พิพิธภัณฑ์ของเราเก็บแต่โทสะจนพิพิธภันฑ์ของเรามืดดำไปหมด หรือจะเก็บพุทธัง ธัมมัง สังฆังฯ เก็บภูมิแห่งทาน ศีล ภาวนา ให้เยอะ ๆ เพื่อว่าพิพิธภัณฑ์ของเราจะได้มีความรู้ ตื่น เบิกบาน ความสว่างไสวมาก ๆ

...พิพิธภัณฑ์แห่งความดี

...พิพิธภัณฑ์ของแต่ละคนที่ใครจะสร้างให้กันมิได้

...พิพิธภัณฑ์ที่เก็บแต่ความดีงามจนกว่าจะถึงที่สุดแห่งทุกข์ และที่สุดแห่งธรรม

ตัวของเราเองนี้หนาคือพิพิธภัณฑ์.....สาธุ

"ธรรมคุ้มครองผู้ประพฤติธรรม"

ผู้รู้แจงว่า.. คุ้มครองไม่ให้ใจเป็นทุกข์นั่นเอง

ลองปฏิบัติดู สังเกตดู เห็นผลต่อเนื่อง ดีจังเลยนะ

วันก่อนได้รับทราบเรื่องราวความเมตตาของหลวงปู่ที่มีต่อชาวบ้านที่ยากจนคนหนึ่ง รู้สึกประทับใจ จึงขอนำมาบันทึกไว้ให้เพื่อน ๆ สมาชิกได้รับทราบกัน

ชาวบ้านคนนี้ ปัจจุบันก็มีอายุเข้าสู่วัยชราแล้ว บ้านของเธออยู่ไม่ห่างจากวัดสะแกมากนัก ปัจจุบันเธอยังคงมากราบสักการะหลวงปู่ที่วัดสะแกเป็นประจำมิได้ขาด

เธอได้เล่าให้ฟังด้วยน้ำตาคลอเบ้าว่า หลวงปู่เมตตากับเธอและครอบครัวมาก ภายหลังจากนำอาหารใส่ปิ่นโตมาถวายหลวงปู่ เวลาเธอกราบลาหลวงปู่เพื่อจะกลับบ้าน หลวงปู่มักมอบสบู่ยาสีฟัน ฯลฯ ให้เธอและครอบครัวเอาไปใช้ (ปรกติหลวงปู่ไม่สะสมของใช้ ท่านจะระบายออกหมด ท่านจัดสรรให้ทั้งพระและคนยากจน)

ครั้งหนึ่ง เธอกราบเรียนหลวงปู่ว่า เธอรู้สึกอาย กลัวคนอื่นเห็นว่าเธอเอาของวัดไปใช้ (แม้ว่าสงฆ์คือหลวงปู่จะเจตนาสละให้แล้วก็ตาม) หลวงปู่รับทราบความรู้สึกของเธอแล้ว ท่านก็แนะว่า ...ถ้าอาย ก็ให้บีบยาสีฟันใส่ลงไปในปิ่นโตข้าว ปิดฝาเข้าแล้วก็ไม่มีใครเห็น จะได้ไม่เก้อเขิน (เข้าใจว่าปิ่นโตใบเล็ก ไม่สามารถใส่หลอดยาสีฟันทั้งหลอดลงไปได้)

ด้วยความที่เธอพูดเล่าแล้วด้วยความสำนึกในคุณความเมตตาของหลวงปู่ที่มีต่อเธอและครอบครัว ซึ่งสมัยนั้นความเป็นอยู่มิได้สุขสบายเหมือนปัจจุบัน เธอพูดเล่า พลางกลั้นน้ำตา

นี้ก็เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ถูกบันทึกเข้าไว้ในพิพิธภัณฑ์แห่งความดีขององค์หลวงปู่ ซึ่งถึงแม้ในทางโลกมันจะไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรมากมายแต่อย่างใด แต่มันก็เป็นสิ่งที่มีค่ามากในทางจิตใจของผู้รับ เพราะท่านละเอียดลออ สอดส่องสารทุกข์สุขดิบของลูกศิษย์ เมื่อรู้ว่าขาดแคลน ท่านก็ตั้งใจให้จริง ๆ

สาธุ  สาธุ  สาธุ  อนุโมทนามิ

กรุงศรีอยุธยาจักไม่สิ้นคนดี

ทายาทมรดกธรรมของหลวงปู่จักมีไม่หมดสิ้น

จากรุ่นสู่รุ่น ...

พิพิธภัณฑ์แห่งความดีจะไม่มีวันเต็ม ตราบเท่าที่ยังมีผู้ตั้งอยู่ในความไม่ประมาท

ลุงสิทธิ์ลืมเล่าให้ฟังว่า รูปข้างบนเป็นรูปที่ลุงสิทธิ์แอบถ่าย (ปรกติเขาเป็นคนที่ไม่ได้เข้าเว็บ)

ลุงสิทธิ์เห็นน้องคนนี้มาภาวนาที่วัดสะแกเป็นประจำ ภาวนาครั้งละนาน ๆ เป็นคนเงียบ ๆ เรียบร้อย อ่อนน้อมถ่อมตน รักหลวงปู่สุดหัวใจ ขวนขวายช่วยเหลือการงานส่วนรวม มีความกตัญญู มีปัญญา เป็นคนได้หลักได้เกณฑ์ 

ความดีของน้องเขาทำให้ลุงสิทธิ์ต้องสละเหรียญเปิดโลกให้โดยที่เจ้าตัวไม่เคยเอ่ยปากร้องขอ  ลุงสิทธิ์ยังจำได้ถึงใบหน้าของเขาที่ทั้งอึ้งทั้งดีใจ ในคราวที่ได้รับเหรียญเปิดโลกโดยไม่รู้ล่วงหน้ามาก่อน

อยุธยาจักไม่สิ้นคนดี...  

มีครูบาอาจารย์ตั้งข้อสังเกตว่า สังคมพุทธเมืองไทยไม่เคยขาดแคลนเรื่องทาน เรื่องเมตตา แต่ที่หาได้ยากคือมุทิตาจิต ความมีน้ำใจพลอยยินดี

แต่ที่นี่ ที่บ้านหลวงปู่อมยิ้มหลังนี้ เห็นมีมุทิตาจิตอยู่เกลื่อนกล่น พี่น้องต่างพร้อมใจกันพลอยยินดีในความสุขและความก้าวหน้าของกันและกัน จึงนับว่าเป็นสังคมที่หาได้ยากจริงหนอ

"สังคม" ชนิดนี้แหละที่จะเป็นฐานของ "สังฆะ" อันเป็นสังคมในอุดมคติ

ผู้รับสมควรได้รับ ผู้ให้ก็ให้ด้วยความเต็มใจ ด้วยความเมตตา
อนุโมทนา สาธุ กับครูสิทธิ์ และคุณประจักษ์ ด้วยค่ะ

อยุธยาจักไม่สิ้นคนดี........

ตราบใดที่ยังมีครูธรรมต้นแบบอย่าง ครูสิทธิ์ ครูเมธา ค่ะ

  พระอาจารย์ในบ้านตาดที่ข้าพเจ้ามีความสนิทสนม เพราะความอยากเป็นเหตุ คือ ท่านพระอาจารย์สุดใจ ทุกวันโกนเรามีนัดกัน จนท่านจำหน้าได้ และบอกว่า "เด็กคนนึ้มันมาบ่อย ชอบมาทำบุญที่วัดป่าบ้านตาด" และมีหลายเรื่องที่ข้าพเจ้ามีความสุขที่อยู่ได้ใต้ร่มเงาของพ่อแม่ครูอาจารย์ ตอนพ่อแม่สิ้น ท่านถามข้าพเจ้าว่า จะมาวัดครั้งสุดท้ายแล้วใช่มั่ย ? ข้าพเจ้าบอกว่า ถึงหลวงตาไม่อยู่แล้วแต่ถ้าข้ผมมีโอกาศ ก็จะมาทำบุญเสมอ ผมไม่ทึ้งวัด 

  ข้าพเจ้าไปวัดป่าบ้านตาด แม้ตอนนึ้หลวงตาจะสิ้นแล้ว(ตอนแรกที่ท่านสิ้นมีน้ำตาไหลเพราะคิดถึงท่าน) แต่ข้าพเจ้ารู้ว่า ท่านไม่ได้หนีไปไหน ยิ่งท่านสิ้น ท่านยิ่งตามดูเราทุกขณะ เป็นธรรมชาติ ที่เรียกว่า ธรรมธาตุ ธาตุอันบริสุทธิ์ ที่จ้องมอง ให้เราจงกระทำแต่กรรมดีและตามท่านให้เข้าถึงวิมุตติ  ทุกวันนึ้ข้าพเจ้าเปิดเทปท่านและนั่งภาวนา ก็ยิ่งมีความซาบซึ้งในธรรม เหมือนหลวงตามาสอนข้าพเจ้าโดยตรง เพราะธรรมะที่ท่านสอนไว้ นั้นแหละคือ ตัวแทนของท่าน

กราบหลวงตาด้วยเศียรเกล้า

พิพิธภัณฑ์แห่งความดีของหลวงปู่ ช่างหอมอบอวลไปทั่วทุกสารทิศ

เมื่อวานเป็นวันวิสาขบูชา ซึ่งนอกจะมีความหมายว่าเป็นวันประสูติ ตรัสรู้ และปรินิพพานขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ยังเป็นวันคล้ายวันเกิดของหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ ดังนั้น จึงมีผู้คนไปที่วัดสะแกกันแน่นตลอดทั้งวัน

สำหรับช่วงกลางคืน นับว่าเป็นค่ำคืนที่อบอุ่นมาก เพราะมีผู้มาร่วมสวดมนต์ทำวัตรเย็นและปฏิบัติภาวนามากกว่าทุกครั้ง นั่งกันจนเต็มพื้นที่ของหอสวดมนต์ (ราว ๆ ๕๐ คนเห็นจะได้)

เมื่อปฏิบัติภาวนาเสร็จประมาณ ๑ ทุ่ม ก็ร่วมกันเดินเวียนเทียบรอบอุโบสถวัดสะแก โดยมีคณะพระภิกษุสงฆ์เดินนำ ทีแรกลุงสิทธิ์ก็หวั่นใจเกรงว่าฝนจะตกลงมาในระหว่างที่เดินเวียนเทียน แต่สุดท้ายก็เรียบร้อยดี ฝนมิได้ตกลงมา

คืนนั้น ได้ให้กำลังใจแก่ผู้ปฏิบัติใหม่ว่า การปฏิบัติภาวนาครั้งแรกเป็นเวลาร่วม ๑ ชั่วโมง ถือว่าค่อนข้างนาน หากปวดเมื่อย และรู้สึกท้อถอย ก็ให้ระลึกถึงความยากลำบากของหลวงปู่ หลวงปู่ท่านนั่งอบรมสั่งสอนและสงเคราะห์ญาติโยมบนไม้กระดานแข็ง ๆ เป็นเวลา ๒๐ ปี ๓๐ ปี จนกระทั่งก้นท่านเป็นฝี มีรอยแตกซ้ำ ๆ ซาก ๆ ในจุดเดิม พวกเราก็อย่าให้คำสอนของท่านเป็นโมฆะ

มรดกที่แท้จริงของหลวงปู่มิได้อยู่ที่วัตถุมงคล คาถา หรือสิ่งอื่นใด ยิ่งกว่า "ธรรม" ดังที่ท่านกล่าวย้ำว่าให้รักษาธรรมที่ท่านพร่ำสอนเท่าชีวิต เพราะธรรมคือแบบหรือแผนที่ให้เราก้าวเดินในการปฏิบัติอบรมตนเอง เพื่อสุดท้ายแล้วเราจะได้มี "ตนที่ฝึกดีแล้ว" เป็นที่พึ่งแก่ตน อันจะเป็นที่พึ่งที่ปลอดภัย และพึ่งได้จริง

เป้าหมายการปฏิบัติเพื่อจะให้เราเป็นคนดี และเป็นคนดีชนิดที่ทุกข์น้อยที่สุดในท่ามกลางสิ่งกระทบต่าง ๆ ที่บีบคั้นใจเราให้ต้องทุกข์

พิพิธภัณฑ์แห่งความดีของหลวงปู่ จะเป็นแรงบันดาลใจในการจุดประกายการบำเพ็ญความดี การฝึกฝนอบรมตนเอง การสร้างวิหารธรรมหรือเครื่องอยู่ให้เกิดขึ้นในใจผู้ที่มาสัมผัสและศรัทธาหลวงปู่ ตลอดไป