มีพุทธโอวาทอันหนึ่งที่เป็นเครื่องเตือนใจชาวพุทธได้ดีมาก ซึ่งถ้าว่าโดยอรรถะ ก็คือ จงเลือกทำแต่กรรมที่จะไม่ทำให้เรานึกเสียใจในภายหลัง

การสั่งสมแต่ความดี นอกจากจะเป็นเสบียงและเป็นเหตุปัจจัยแห่งความสุขทั้งในโลกนี้และโลกหน้า และยังลดวิบากกรรมชั่วที่จะได้รับตลอดสังสารวัฏอันยาวไกลแล้ว ในอีกด้านหนึ่ง การสั่งสมความดีก็เหมือนการสร้างพิพิธภัณฑ์แห่งความดี

ดูครูบาอาจารย์ของพวกเราสิ ไม่ว่าจะเป็นหลวงปู่มั่น หลวงปู่เสาร์ หลวงปู่แหวน หลวงปู่ขาว หลวงปู่ฝั้น ฯลฯ กระทั่งหลวงปู่ดู่ คุณความดีของท่านนั้นกระเทือนหัวใจญาติโยมจนเกิดความขวนขวายในการสร้างพิพิธภัณฑ์เพื่อเป็นเครื่องระลึกถึงความดีที่ท่านทำไว้

สิ่งที่อยากจะชวนพวกเราพิจารณาก็คือ พิพิธภัณฑ์ภายนอกนั้นก็อย่างหนึ่ง พิพิธภัณฑ์ภายในนั้นก็อย่างหนึ่ง พิพิธภัณฑ์ภายนอกอาจมีบ้าง ไม่มีบ้าง ส่วนพิพิธภัณฑ์ภายในนั้นมีกันทุกคน เพราะอำนาจของดวงใจดวงนี้ที่มันมีความสามารถบันทึกกรรมดีกรรมชั่วทุกอย่าง

....คนเราย่อมมีทั้งกรรมดีและกรรมชั่ว

หลวงปู่เคยสอนว่า (ผมจำคำพูดแท้ ๆ ของท่านไม่ได้ จึงขอไม่ใส่เครื่องหมายคำพูด) ...เกิดมาเป็นคนแล้วต้องทำกรรมไม่ดีด้วยกันทั้งนั้น อยู่ที่ว่าใครจะหลีกเลี่ยงกรรมชั่ว ให้มีกรรมชั่วน้อยที่สุดเท่านั้น ...ชาวนาเขาเผาที่นาทีหนึ่ง สัตว์เล็กสัตว์น้อยหนีตายไม่ทันไม่รู้กี่ล้านล้านชีวิต

ประเด็นจึงอยู่ว่า เราจะให้พิพิธภัณฑ์ใจดวงนี้ มีสัดส่วนของความดีและความไม่ดีมากน้อยเพียงไร

เราพอใจยินดีที่จะให้พิพิธภัณฑ์ของเราเก็บแต่โทสะจนพิพิธภันฑ์ของเรามืดดำไปหมด หรือจะเก็บพุทธัง ธัมมัง สังฆังฯ เก็บภูมิแห่งทาน ศีล ภาวนา ให้เยอะ ๆ เพื่อว่าพิพิธภัณฑ์ของเราจะได้มีความรู้ ตื่น เบิกบาน ความสว่างไสวมาก ๆ

...พิพิธภัณฑ์แห่งความดี

...พิพิธภัณฑ์ของแต่ละคนที่ใครจะสร้างให้กันมิได้

...พิพิธภัณฑ์ที่เก็บแต่ความดีงามจนกว่าจะถึงที่สุดแห่งทุกข์ และที่สุดแห่งธรรม

สาธุ....

หลวงปู่เคยพูดกับคุณเมธารวมทั้งกับอีกหลาย ๆ คนว่า "ถ้าข้าตาย เขาจะเอาข้าไปขาย (กิน)"

โลกยุคใหม่จะดูว่าซับซ้อนก็ซับซ้อนแต่เฉพาะรูปแบบที่แปลกใหม่ แต่เนื้อหามันก็มิได้ซับซ้อน เพราะยังคงเป็นเรื่องของโกรธ โลภ หลง อยู่อย่างเดิม

ที่ว่าซับซ้อนก็เพราะมันทำกันได้หลายชั้น ทำกันอย่างแนบเนียน เช่น ถ้าเป็นรูปแบบธุรกิจก็มีนอมินีหรือผู้กระทำแทน เพื่อปกปิดความไม่ดีของตน หรือไม่ก็เอารูปแบบแชร์ลูกโซ่มาลวงล่อคนโลภ หรือเสมือนทำดีเพื่อเป็นการเรียกเครดิตเพื่อการต่อยอดในทางแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตนต่อไปก็มี

...ลาภสักการะย่อมฆ่าลูกตถาคต

...ความดีของหลวงปู่จะกลายเป็นเครื่องมือหากินของคนเลว และลวงล่อผู้ไม่รู้เท่าทันให้ตกเป็นเหยื่อ

...พิพิธภัณฑ์ความดีของหลวงปู่จะถูกบิดเบือนให้บรรจุสิ่งที่เป็นเสมือนนมผสมเมลามีน อย่างหลีกเลี่ยงได้ยาก เพราะมันเป็นธรรมดาของโลกที่เต็มไปด้วยกิเลส

การศึกษาและการหมั่นปฏิบัติด้วยความบริสุทธิ์ใจ คือ สิ่งที่จะช่วยให้เข้าใจว่าส่วนไหนเป็นนม ส่วนไหนเป็นเมลามีน

ขอพวกเราจงอยู่ในฝั่งที่จะภาคภูมิใจในความเป็น "ศิษย์หลวงปู่" มิใช่ "ผู้เอาหลวงปู่ไปหากิน"   

กระโถนดินเผาเก่า ๆ แถมยังขอบบิ่นใบนี้มีคุณค่าตรงไหน

แม้ไม่ได้ประดับเพชร หรือหุ้มทองคำ ฯลฯ มันก็มีค่ามาก เพราะความที่เคยเป็นของใช้ในชีวิตประจำวันของหลวงปู่

พิพิธภัณฑ์แห่งความดี แฝงอยู่ในพิพิธภัณฑ์วัตถุเครื่องใช้ของหลวงปู่ คอยประกาศให้เห็นชีวิตที่เรียบง่าย สันโดษ แต่ยิ่งใหญ่ในคุณธรรม 

กาชาและกะละมังข้าว ของใช้ในชีวิตประจำวันของหลวงปู่

เมื่อเห็นกาชาก็ทำให้นึกถึงเสียงหลวงปู่ว่า "แกรินน้ำชาสิ" "เอ้า ดื่มน้ำชาสิ" บางทีเราพาคุณพ่อคุณแม่ไปกราบหลวงปู่ หลวงปู่จะปฏิสันถารเป็นพิเศษเพื่อให้คุณพ่อคุณแม่ไม่เกร็งด้วยการรินน้ำชาให้ด้วยตัวท่านเอง

ส่วนกะละมังข้าว ก็ทำให้นึกถึงภาพเจ้าแมวเหมียวที่มานั่งรอส่วนแบ่งอยู่ใกล้ ๆ ท่านจะตักข้าวและกับข้าวจากทุก ๆ ปิ่นโต ทุก ๆ จาน ทุก ๆ ถ้วย เพื่อให้ผู้นำอาหารมาถวายได้ชื่นใจและอิ่มบุญ จากนั้นท่านก็จะใช้ช้อนคนอาหารในกะละมังให้คละเคล้ากัน เป็นการ "ฉันสำรวม" ก่อนฉัน ท่านก็จะตั้งจิตถวายข้าวพระ และแผ่เมตตา 

...พิพิธภัณฑ์ของใช้ภายนอก สะท้อนพิพิธภัณฑ์แห่งคุณธรรมความดี