ผมบังเอิญได้พบกับโฆษณาวัตถุมงคลชุด เปิดโลกเศรษฐี ตามสื่อโฆษณาพระและวัตถุมงคลต่างๆ โดยการสร้างครั้งนี้ ท่านเจ้าอาวาสวัดสะแกเป็นประธานฝ่ายสงฆ์และผู้ว่าราชการจังหวัดอยุธยาเป็นประธานในพิธีพุทธาภิเษก และอาราธนาพระเกจิในจังหวัดอยุธยาอธิษฐานจิต

ผมมีข้อสงสัยอยู่ 2 ประการครับ

1.การจัดสร้างวัตถุมงคลชุดนี้ แน่นอนว่าเป็นวัตถุมงคลในนามขององค์หลวงปู่ดู่ ถึงขนาดเจ้าอาวาสวัดสะแกเป็นประธาน จึงแลดูเหมือนว่าวัตถุมงคลนี้ออกในนามของวัดสะแก ในฐานะที่เราหมู่พีๆน้องๆเป็นลูกศิษย์ในองค์หลวงพ่อ หลวงปู่ดู่ เราควรจะมีแนวทางความเห็นอย่างไรครับ หากว่ามีใครสักคนสนใจอยากจะบูชาวัตถุมงคลชุดนี้ และมาสอบถามเราเนื่องจากเขาเห็นเราเคารพเลื่อมใสในองค์หลวงพ่อ หลวงปู่ดู่

2.วัตถุประสงค์ของการจัดสร้างวัตถุมงคลชุดนี้ นอกจากปัจจัยจะนำไปบำรุงเสนาสนะภายในวัดสะแกแล้ว ส่วนหนึ่งจะนำไปสมทบทุนสร้าง ศาลาอเนกประสงค์ "พิศาลธรรมรักษ์" ณ วัดเขาดิน อำเภออุทัย จังหวัดอยุธยา 
วัดเขาดินนี้ มีความเกี่ยวข้องกับหลวงปู่ดู่อย่างไรครับ เนื่องจากหากมีการสร้างวัตถุมงคลของครูบาอาจารย์รูปใดก็แล้วแต่ โดยส่วนใหญ่ปัจจัยที่ได้จากการบูชาวัตถุมงคล มักจะนำไปใช้ในการทำอะไรสักอย่างที่เกี่ยวเนื่องกับครูบาอาจารย์รูปนั้น หรือนำไปใช้ในกิจการงานใดที่ได้กราบเรียนครูบาอาจารย์ไว้ก่อนหน้าและท่านอนุญาตแล้ว
ด้วยเหตุผลที่เรียนข้างต้น จึงสงสัยว่า วัดเขาดินนี้ มีความเกี่ยวข้องกับหลวงปู่ดู่อย่างไรครับ

ขอความกรุณาพี่ๆเมตตาคลายข้อสงสัยด้วยครับ

ขอบพระคุณครับ 

ดีใจกับพ่อน้องพลอยค่ะ (และอีกหลายท่านด้วย)

 ...หลวงพ่อชาท่านได้กล่าวถึงเรื่องตัณหาไว้ว่า

...นัตถิ ตัณหา สมา นที แม่น้ำเสมอด้วยตัณหาไม่มี เอาสิ ใช่ไหม แม่น้ำนี่

ตัณหานี่มันมากกว่าแม่น้ำทั้งหลายทั้งปวง ไอ้ตัณหานี่ไม่มีอะไรจะข้ามมัน มีเครื่องบิน เครื่องจักร เครื่องยนต์ข้ามไม่ได้ แม่น้ำสมุทรทั้งหลาย ยังมีเครื่องจักรเครื่องยนต์ทั้งหลายข้ามมันได้

แม่น้ำเสมอด้วยตัณหาไม่มี แม่น้ำเรียกว่ามันน้อยกว่าตัณหา เราข้ามมันด้วยเรืออะไรก็ได้ อันนี้ต้องข้ามมันด้วยปัญญา คือมันพอไม่ได้ แม่น้ำมันมีฝั่งที่จะเต็ม มันมีขอบเขต ตัณหา นี่มันตัณหา ฟังเสียงมันนี่มันอ้าอยู่เสมอ ไม่จบ...

"ต้นไม้ แม้ถูกตัดแล้ว แต่เมื่อรากยังมั่นคงไม่มีอันตราย ย่อมงอกงามขึ้นมาได้อีก ฉันใด; ความทุกข์นี้ก็ฉันนั้น, เมื่อตัณหานุสัย ยังไม่ถูกถอนขึ้นแล้ว, มันย่อมเกิดขึ้นร่ำไป"

 (พุทธพจน์)

ภาษาหลวงปู่เรียกว่า "เบื่อ ๆ อยาก ๆ" ก็เลยต้องทุกข์ร่ำไป