ปฏิปทาอันหนึ่งของหลวงปู่ดู่ก็คือการงดเรี่ยไรหรือบอกบุญที่หน้ากุฏิท่าน หลวงปู่ท่านรังเกียจการกระทำดังกล่าวถึงขนาดให้ลูกศิษย์เขียนติดประกาศไว้ ซึ่งทุกวันนี้ก็ยังใส่กรอบติดไว้บนเสาตรงข้ามกุฏิหลวงปู่ แต่คนส่วนใหญ่อาจไม่สังเกตเห็นเพราะเป็นกรอบที่มีขนาดค่อนข้างเล็ก

หลวงปู่เป็นพระที่ขี้เกรงใจ และไม่ประสงค์ให้มีการเรี่ยไรจนทำให้คนที่มานมัสการท่านต้องลำบากใจหรือต้องบริจาคเงินเพราะความเกรงใจ และ/หรือเพราะความรำคาญ

แต่เป็นที่น่าสลดใจที่ลูกศิษย์ทั้งเก่าและใหม่บางท่านมิได้ปฏิบัติตามคำสั่งของหลวงปู่ ซึ่งอาจจะเพราะความไม่รู้  หรืออาจจะเพราะความเคยชินจากที่อื่น นี่ถ้าประกาศว่าตนเป็นลูกศิษย์ท่าน รักและเคารพท่านจริง ก็ควรที่จะช่วยกันปฏิบัติตามคำสั่งของท่านด้วยการไม่เรี่ยไรเอง รวมทั้งช่วยบอกกล่าวผู้ที่มาเรี่ยไรให้ไปอ่านประกาศคำสั่งของหลวงปู่ที่ติดไว้ ก็น่าจะเป็นเหตุสมควรที่หลวงปู่ท่านจะอนุโมทนา เพราะแม้ท่านจะละสังขารไปแล้ว แต่ลูกศิษย์ก็ยังปฏิบัติตามคำสั่งและคำสอนของหลวงปู่อยู่ด้วยความเคารพ

สาธุ....

สาธุ

เข้าใจเอาเองว่า   หลวงปู่ปรารถนาให้แต่ละคน   ทำบุญด้วยการได้เห็น  ได้ยิน  ได้ฟัง  ธรรมจากพระสงฆ์ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ (เฃ่นองค์หลวงปู่)   จนเกิดศรัทธามากล้นออกมาจากใจของแต่ละคน    แล้วจึงทำบุญบริจาคปัจจัยต่างๆ   ด้วยการทำออกจากใจอันเต็มเปี่ยมด้วยบุญด้วยกุศลอย่างแท้จริง   โดยไม่เกิดความลังเลสงสัย   ความรำคาญ  ความเกรงใจ  ในการที่ต้องบริจาคผ่านคนอื่นๆในแต่ละครั้ง   จะได้ไม่เกิดมลทิน  หรือ  ความเศร้าหมองในใจตนเอง   ในการบริจาคแต่ละครั้ง

หลวงปู่ท่านสอนให้รู้จักทำทานที่รู้จักประมาณกำลังฐานะของตน แต่เหนืออื่นใด หลวงปู่ท่านเน้นบุญจากการรักษาศีลและภาวนา ซึ่งเป็นบุญที่ไม่ต้องใช้เงินทอง แต่มีอานิสงส์สูงกว่าทานยิ่งนัก

หลวงปู่ท่านมองการณ์ไกล ท่านไม่ต้องการให้มีใครมาแอบหาผลประโยชน์ที่วัดโดยอาศัยดวงใจใสซื่อของคนมาวัด  หรือถึงแม้มาบอกบุญด้วยความบริสุทธิ์ใจก็ตาม ท่านก็ไม่ส่งเสริมเพราะมันจะทำให้เสียบรรยากาศของการมาปฏิบัติธรรมที่วัด

เดี๋ยวนี้ก้มกราบพระยังไม่เสร็จ บางทีก็มีเสียงเชื้อเชิญให้ทำบุญแล้ว หากหลวงปู่ยังมีชีวิตท่านจะว่าอย่างไร คำสั่งของท่านไม่ศักดิ์สิทธิ์เสียแล้วหรือ นี่หรือว่าทำเพื่อครูอาจารย์อันเป็นที่รัก พอท่านสิ้นลม คำสั่งคำสอนของท่านก็ค่อย ๆ หมดความหมาย 

ต้องยกกระทู้นี้ขึ้นมาให้ผู้มาใหม่ได้เห็นปฏิปทาข้อนี้ของหลวงปู่

สำหรับลูกศิษย์หลวงปู่ผู้กลัวนรกจริง ๆ จะไม่กล้าที่จะเอาตัวเองกระโจนมาเที่ยวบอกบุญใคร ๆ  เพราะเงินทองชาวบ้านที่มาอยู่ในมือตนนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย หากเราตายไปเสียก่อน ไม่มีใครทราบ ไม่มีใครจัดการให้ มีหวังเป็นหนี้เขาข้ามภพข้ามชาติ เว้นเสียแต่จะเป็นผู้ไม่กลัวบาปจริง

การส่งข่าวบุญด้วยความบริสุทธิ์ใจ สมัยนี้ไม่ยากเลย การสื่อสารก็ถึงกันหมด แค่แจ้งแหล่งให้ไปทำบุญเอง เท่านี้ก็เป็นบุญแล้ว อีกทั้งยังเป็นการป้องกันคำครหาไปในตัวอีกด้วย

การเป็นผู้นำบุญที่บัณฑิตเขาสอนกันนั้น ไม่ใช่มาเที่ยวเรี่ยไรกับคนทั่วไป หากแต่แจ้งข่าวบุญกับบุคคลที่เคยปวารณาตัวกันไว้ว่าหากมีงานบุญก็ช่วยส่งข่าวบอกกันด้วย นี้ประการหนึ่ง ส่วนอีกประการหนึ่ง คือการชวนกันลงแรงสร้างสาธารณประโยชน์ เช่น ทำถนน สร้างศาลา ขุดบ่อน้ำ ฯลฯ อย่างนี้จึงเป็นการบอกบุญของผู้เป็นบัณฑิต

เมื่อทราบดังนี้ก็ช่วยกันสอดส่องและบอกกล่าวกันนะครับ  ถ้าเห็นใครชอบเที่ยวเรี่ยไร ก็ให้รู้ว่าไม่ใช่ลูกศิษย์หลวงปู่จริง เพราะเขากำลังกระทำสิ่งที่ตรงข้ามกับคำสอนและปฏิปทาของหลวงปู่

มหาบุญมหากุศลจะเกิดมากในกรณีที่คนมารักษาศีล เจริญภาวนาต่างหาก ไม่ใช่วัตถุทาน  วัตถุทานให้ยิ่งยังไงก็แค่ทาน ไม่อาจเทียบการรักษาศีลและภาวนาละกิเลสออกจากใจหรอก

โปรดช่วยกันนะครับพวกเรา บอกกล่าวคนใกล้ตัว อย่าส่งเสริมการเรี่ยไร ซึ่งหากใช้คำสมัยใหม่ก็ต้องเรียกการกระทำดังกล่าวนั้นเป็นการ "ท้าทาย" ต่อคำสั่งของหลวงปู่
(ดูประกาศห้ามเรี่ยไร ที่หลวงลุงยวง หลานหลวงปู่ ได้เขียนตามคำสั่งหลวงปู่ไว้ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๒๘)

กรรมหรือการกระทำ ย่อมเป็นเครื่องส่อเจตนา
แม้จะเขียนด้วยถ้อยคำสวยหรูดูดี
แต่ไม่ทำตามไม่เชื่อฟังสิ่งที่ครูอาจารย์ห้ามไว้
ยิ่งทำตรงข้ามกับที่หลวงปู่สั่งสอนซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพียงใด
ก็ยิ่งแสดงถึงความไม่เคารพรักท่านเพียงนั้น

แม้จะพูดให้น่าฟังเพียงใด ใช้เรื่องบอกบุญมาบังหน้า
กล้าอ้างหลวงปู่อ้างครูอาจารย์
ท่านผู้รู้ใช้ความคิดพิจารณาเป็น ก็จะเห็นว่า
หากการกระทำหรือพฤติกรรมใดไม่ตรงกับคำพูด
ไม่ตรงกับที่เขียนไว้
ท่านให้เชื่อการกระทำ!

ทางสายกลางหรือความพอดีของการเจริญทาน ศีล ภาวนา

สังคมจะอยู่ดี ก็เนื่องด้วยผู้คนรู้จักแบ่งปัน เอื้ออาทรต่อกัน (ทาน) รวมทั้งเคารพสิทธิ์ของกันและกัน ไม่เบียดเบียนกัน (ศีล) สังคมนั้นก็จะมีสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการพัฒนาจิตใจ (ภาวนา) อันเป็นสิ่งที่หลวงปู่บอกว่า คือ สิ่งสำคัญที่จะทำให้ชีวิตของเราไม่เป็นโมฆะ

สังคมพุทธในเมืองไทยเด่นเรื่องทาน แต่เรื่องศีล เรื่องภาวนากลับน้อย ไม่เหมือนอย่างสังคมพุทธในประเทศพม่าที่เด่นเรื่องภาวนา วัดที่พม่ายังคงเป็นศูนย์กลางของสังคม ในขณะที่คนไทยชอบเที่ยวห้างสรรพสินค้า แต่ชาวพม่าชอบไปอยู่ที่วัด ทั้งคนแก่และหนุ่มสาว ต่างเข้าวัดกันเป็นปรกติ แม้ที่ศรีลังกา ก็ยังกำหนดให้วัดพระเป็นวันหยุด ที่ทุกครอบครัวจะมาประกอบกิจกรรมที่วัดให้เกิดประโยชน์กับชีวิตตนเอง

ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก แต่ผู้ขอย่อมเป็นที่รังเกียจ

วัดที่มุ่งจะหาปัจจัย ก็มักหยิบยกให้คนที่มาวัดบอกบุญต่อ ๆ กันให้มาก ๆ เพื่อจะได้มีบริวารมาก ๆ และได้ทิพยสมบัติมาก ๆ มีแต่สอนให้เอา ให้ได้ ให้มี ...ช่างขัดกับแนวทางที่พระพุทธองค์ทรงสอนให้ปฏิบัติเพื่อความจางคลาย

หลวงปู่ของพวกเราก็ยึดปฏิปทาอย่างพระพุทธเจ้า ท่านส่งเสริมให้ทำทาน ให้จาคะ แต่ไม่ส่งเสริมให้มีการเรี่ยไร 

อันนี้อาจจะฟังยาก ...พิจารณา มหาพิจารณา