ปฏิปทาอันหนึ่งของหลวงปู่ดู่ก็คือการงดเรี่ยไรหรือบอกบุญที่หน้ากุฏิท่าน หลวงปู่ท่านรังเกียจการกระทำดังกล่าวถึงขนาดให้ลูกศิษย์เขียนติดประกาศไว้ ซึ่งทุกวันนี้ก็ยังใส่กรอบติดไว้บนเสาตรงข้ามกุฏิหลวงปู่ แต่คนส่วนใหญ่อาจไม่สังเกตเห็นเพราะเป็นกรอบที่มีขนาดค่อนข้างเล็ก

หลวงปู่เป็นพระที่ขี้เกรงใจ และไม่ประสงค์ให้มีการเรี่ยไรจนทำให้คนที่มานมัสการท่านต้องลำบากใจหรือต้องบริจาคเงินเพราะความเกรงใจ และ/หรือเพราะความรำคาญ

แต่เป็นที่น่าสลดใจที่ลูกศิษย์ทั้งเก่าและใหม่บางท่านมิได้ปฏิบัติตามคำสั่งของหลวงปู่ ซึ่งอาจจะเพราะความไม่รู้  หรืออาจจะเพราะความเคยชินจากที่อื่น นี่ถ้าประกาศว่าตนเป็นลูกศิษย์ท่าน รักและเคารพท่านจริง ก็ควรที่จะช่วยกันปฏิบัติตามคำสั่งของท่านด้วยการไม่เรี่ยไรเอง รวมทั้งช่วยบอกกล่าวผู้ที่มาเรี่ยไรให้ไปอ่านประกาศคำสั่งของหลวงปู่ที่ติดไว้ ก็น่าจะเป็นเหตุสมควรที่หลวงปู่ท่านจะอนุโมทนา เพราะแม้ท่านจะละสังขารไปแล้ว แต่ลูกศิษย์ก็ยังปฏิบัติตามคำสั่งและคำสอนของหลวงปู่อยู่ด้วยความเคารพ

พูดถึงเรื่องการบำเพ็ญบุญนั้น ตามหลักบุญกิริยาวัตถุ ๑๐ ซึ่งกล่าวถึงวิธีการบำเพ็ญบุญ หลัก ๆ ก็ได้แก่ การให้ทาน การรักษาศีล และการเจริญภาวนาแล้ว นอกจากนี้ก็ยังมีวิธีทำบุญอีก ๗ อย่าง ล้วนเป็นเรื่องของการวางตัวและวางใจในทางที่เป็นบุญเป็นกุศล ได้แก่ การขวนขวายทำสิ่งที่ดีงาม การอ่อนน้อมถ่อมตน  การอุทิศส่วนบุญ  การอนุโมทนาบุญ  การฟังธรรม  การแสดงธรรม  และการทำความเห็นให้ถูกตรง (สัมมาทิฏฐิ)

ย้อนกลับมาที่การให้ทานหรือการถวายทาน เรามักมองข้ามข้อที่ว่า "บุญสำเร็จแล้วที่ใจ" แค่ตั้งจิตเจตนาน้อมถวายก็เป็นบุญแล้ว เหมือนอย่างที่หลวงปู่เคยแนะนำให้น้อมเอาแสงไฟตลอดเส้นทางขึ้นถวายเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชา สังฆบูชา เท่านี้ก็เกิดบุญแล้ว

ครั้งหนึ่ง มีศิษย์วัยเด็กคนหนึ่ง จัดว่าเป็นชาวบ้านที่ค่อนข้างจะอัตคัด มานั่งอยู่แถว ๆ หน้ากุฏิหลวงปู่ เด็กสาวคนนี้เห็นคนเขานำข้าวของมาถวายหลวงปู่ก็นึกอยากมีปัจจัยไปซื้อของมาถวายหลวงปู่กับเขาบ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาสนะปูนั่ง ก็ได้แต่คิดวนไปวนมา แต่ทำไม่ได้เพราะไม่มีปัจจัย ทันใดนั้น หลวงปู่ก็พูดลอย ๆ ขึ้นมาว่า "แค่คิดก็ได้บุญแล้ว"

เด็กคนนั้นรู้ทันทีว่าหลวงปู่พูดกับเขา และกำลังสอนเขาว่า แค่คิดที่จะถวายของสงฆ์ก็เป็นบุญแล้ว ณ ขณะที่ตั้งจิตเจตนา

การวางใจให้เป็นบุญสำคัญมาก ...คิดดี คิดให้ทาน คิดเมตตา คิดลดทิฏฐิมานะ คิดให้อภัย กระทั่งคิดเพื่อให้เกิดความเห็น (ทิฏฐิ) ที่ถูกตรง