...จะมีใครรู้บ้างว่า ในขณะที่มีผู้คนมาถวายปัจจัยสังฆทานแก่หลวงปู่จำนวนนับหมื่นบาทในแต่ละวัน พอถึงตอนเย็น ท่านก็จะให้ลูกศิษย์รวบรวมไปถวายเจ้าอาวาสทั้งหมด ไม่เก็บไว้เป็นสมบัติส่วนตัวเลย

...จะมีใครรู้บ้างไหมว่า ยามบ่าย ๆ ที่ปลอดผู้คน หลวงปู่จะเดินเก็บหนังยางที่หล่นอยู่ตามพื้นมาแขวนรวมไว้ที่ตะปูข้างกุฏิ เพื่อให้โยมที่มาวัดได้นำไปใช้กัน

...จะมีใครรู้บ้างไหมว่า หลวงปู่สรงน้ำโดยไม่ใช้สบู่เลย

...จะมีใครรู้บ้างไหมว่า หลวงปู่ไม่เปลี่ยนอัฐบริขารง่าย ๆ ทั้ง ๆ ที่มีคนมาถวายของใหม่ให้ใช้อยู่เสมอ ๆ บางครั้งเป็นของใช้ประกอบอื่น ๆ เช่น อาสนะนุ่ม ๆ ท่านก็จะเอามานั่งฉลองให้ผู้ถวายอิ่มใจ หลังจากนั้นไม่กี่วัน ท่านก็จะเอาไปรวมเป็นของสงฆ์เพื่อรอการจัดสรรต่อ แล้วท่านก็กลับมานั่งบนกระดานแข็ง ๆ อีกตามเดิม

...จะมีใครรู้บ้างไหมว่า หลวงปู่ฉันมื้อหนึ่ง ๆ เพียงไม่กี่คำ
ท่านฉันมื้อเพล ก็เพียงเพื่อจะสงเคราะห์คนที่อยู่ไกล ๆ ที่มาไม่ทันตอนเช้า ให้ได้มีโอกาสทำบุญ

...จะมีใครรู้บ้างไหมว่า ที่นอนจำวัดของหลวงปู่นั้นเล็กขนาดแทบไม่มีที่พลิกตัว แถมท่านยังเมตตาอนุญาตให้ศิษย์ใช้ห้องจำวัดของท่าน เป็นที่นั่งปฏิบัติกรรมฐาน ในสมัยที่ยังไม่มีสถานที่นั่งภาวนา

จะมีใครรู้บ้างไหมว่า ท่านพยายาม...สอนด้วยการทำให้ดู

หลวงปู่ครับ ผมเพียรพยายามเล่าปฏิปทาของหลวงปู่ให้คนรุ่นหลังได้ซึมซับปฏิปทาของหลวงปู่ ให้ได้รู้จักองค์จริงของหลวงปู่ผู้เป็นอยู่โดยธรรม

แต่บ่อยครั้ง ผมต้องเขียนทั้งน้ำตา เพราะในยามที่ผมเขียนเล่าเรื่องราวของหลวงปู่ ผมอยากบอกว่า...ผมคิดถึงหลวงปู่เหลือเกินครับ

สาธุ อ่านแล้วน้ำตาแทบร่วง ซาบซึ้งมากค่ะ

ในเรื่องความมักน้อยสันโดษของหลวงปู่นั้น ยังมีอีกมากมาย ที่จะขอเล่าต่อจากฉบับเดิมก็คือ หลวงปู่ไม่มีเตียงนอน ท่านนอนบนเสื่อที่คลุมด้วยผ้าหุ้มสำลีหรือนุ่นบาง ๆ

ในสมัยที่ยังไม่มีสถานที่นั่งภาวนา หลวงปู่จะอนุญาตให้ใช้ห้องจำวัดของท่านเป็นที่นั่งปฏิบัติภาวนา โดยหลวงปู่จะเอาหมอนและผ้าคลุมเสื่อแอบไว้ที่มุมห้อง เหลือแต่เสื่อให้ลูกศิษย์นั่งสมาธิ

พิจารณาดูสิ คนที่ไปนั่งบนเสื่อก็ไม่รู้ว่านั่งไปตรงตำแหน่งเท้าหรือศีรษะของหลวงปู่ ได้แต่ขอขมากันในใจ

ต่อมาเมื่อมีคนเข้าไปใช้บริการมากเข้า สิ่งที่ตามมาก็คือเศษดินทรายที่ติดเท้าเข้าไปบนที่นอนหลวงปู่ จนโยมอุปัฏฐากหลวงปู่ทนเห็นสภาพนี้ไม่ไหว จึงขออนุญาตทำเตียงเตี้ย ๆ พร้อมมุ้งลวดถวายหลวงปู่ เพื่อแยกส่วนออกไปไม่ให้ใคร ๆ ต้องมีเศษกรรมโดยไม่รู้ตัว

วันหนึ่ง มีเรื่องตลกร้ายเกิดขึ้น คือวันที่หลวงปู่โง่น โสรโย เดินทางมากราบเยี่ยมหลวงปู่ ก่อนที่หลวงปู่โง่นจะกลับ หลวงปู่ได้ให้คนวัดคนหนึ่งเข้าไปในกุฏิหลวงปู่เพื่อพิจารณาเอาข้าวของต่าง ๆ ที่ญาติโยมถวายหลวงปู่ไว้ เอาไปถวายหลวงปู่โง่น (เพราะเป็นข้อปฏิบัติปรกติของหลวงปู่ที่จะไม่สะสมของใช้)

ด้วยความไม่ละเอียดรอบคอบพอ คนวัดคนนั้นจึงกวาดเอาของไปชนิดไม่เหลือหรอ รวมทั้งผ้าคลุมเสื่อผืนบางของหลวงปู่ด้วย ทำเอาโยมอุปัฏฐากซึ่งมาตรวจพบเข้าในตอนเย็น ต้องรีบเร่งไปหาผ้าผืนใหม่มาแทนเพื่อให้ทันหลวงปู่ใช้จำวัดคืนนั้น

หลวงปู่ท่านมักจะกระจายของออกไปหมด ไม่ค่อยจะมีเก็บไว้ ซึ่งรวมไปถึงผ้าจีวรเนื้อดี ใบชาดี ๆ จนโยมอุปัฏฐากต้องแอบเอาใบชาดี ๆ ไปซุกไว้ในมุมที่หลวงปู่อาจไม่เห็น ด้วยหวังว่าหลวงปู่จะเหลือของดี ๆ ไว้ใช้เองบ้าง

แต่ในความมักน้อยสันโดษของหลวงปู่นั้น จิตใจของท่านยังคงเข้มแข็งและเบิกบานอยู่อย่างเสมอต้นเสมอปลาย จนโยมอุปัฏฐากหลวงปู่ผู้นั้นต้องเสียน้ำตาทุกครั้งที่เล่าเรื่องหลวงปู่ให้ผมฟัง และกล่าวยืนยันอยู่เสมอว่าไม่มีอีกแล้วในชีวิตนี้ของเขาที่จะพบพระองค์ไหนที่จะเป็นเหมือนอย่างหลวงปู่ดู่

อ่านเรื่องราวของหลวงปู่บ่อย ๆ ได้ข้อธรรมกับปิติเกิดขึ้นทุกครั้งครับ อนุโมทนากับพี่ ทุก ๆคน ที่ทำให้หลายๆคนใกล้ธรรมมากขึ้น สาธุ ครับ

ขออนุโมทนาสาธุการ..ในสื่งที่คุณสิทธิ์..ทำอยู่ทุกวันนี้เถิด..

ช่างโชคดีเสียนี่กระไร..ถ้าวันนั้น.ไม่มีคุณสิทธิ์  เป็นศิษย์หลวงปู่

วันนี้..คงไม่มีใครรู้จักธรรมะ คำสอนขององค์ท่าน

ที่กระจายแพร่หลายอยู่ทุกวันนี้

คงมีสิ่งจดจำก็แต่เพียง..วัตถุมงคล..

จากพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ..ที่นำคำสอนท่านไปใช้ในชีวิตประจำวันได้อย่างดียิ่ง

จึงอาจกลายเป็นเพียง..อดีตพระเกจิอาจารย์องค์หนึ่ง

ที่ร่ำลือว่าพระท่านขลังหรือเกิน

นั่นมิใช่องค์ท่าน และไม่ใช่วัตถุประสงค์"แท้" ขององค์ท่านเลย

จะหวังจากวัดสะแกเอง

ก็ยากเต็มตน..ด้วยสิ้นองค์ปฐม

ย่อมเป็นไปตามกฏอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

หนังสือทุกเล่ม ตัวหนังสือทุกคำ ทุกตักอักษร

จึงช่างเป็นประโยชน์แก่หมู่ชนอันมหาศาลและจะยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆเป็นทวีคูณ

เกิดมาชาติหนึ่ง..จะมีมหากุศล "ธรรมทาน" ใด..จะวิเศษยิ่งใหญ่เท่านี้เล่า..ขออนุโมทนา

กล่าวถึงการจดจำ บันทึก และเผยแพร่ธรรมคำสอนของหลวงปู่ในส่วนที่ผมทำอยู่นี้ยังน้อยนิดมากเมื่อเทียบกับเนื้อหลัก ๆ ที่เป็นหัวใจคำสอนของหลวงปู่ที่คุณเมธาเผยแพร่ ซึ่งผมก็อนุโมทนากับคุณเมธาเสมอมา

แต่ที่ผมอนุโมทนากับคุณเมธามากเป็นพิเศษก็คือการเผยแพร่ด้วยการทำตนให้เป็นประจักษ์พยานบุคคล ว่าหากได้ประพฤติปฏิบัติตามที่ประพุทธเจ้าและหลวงปู่ได้สอนไว้ จะทำให้ชีวิตเรามีภูมิคุ้มกันทุกข์อย่างไร ผู้ดำเนินชีวิตด้วยสติปัญญา บนรากฐานความกตัญญูต่อพ่อแม่ครูอาจารย์แล้วชีวิตดีขึ้นอย่างไร ...ที่สุดแล้ว นอกจากได้ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนแล้ว ก็ยังได้เป็นที่พึ่งแก่หมู่คณะและคนรอบข้างอีกด้วย

นี้แหละเป้าหมายแห่งการปฏิบัติ ...ยังประโยชน์ตนและประโยชน์ท่านให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด

พี่ครับ  คนเขียน  ได้เคยพบหลวงปู่  น้ำตาไหลระหว่างเขียนนี่ไม่ผิดหรอกครับ

ผมคนที่ไม่ได้ได้พบหลวงปู่  แค่อ่านอย่างเดียวยังน้ำตาคลอ เลยครับ