๒. เริ่มภาวนานับหนึ่งทุกครั้ง 

ครูบาอาจารย์สอนว่าการปฏิบัติภาวนาแต่ละครั้ง ห้ามติดของเก่า ผมก็เลยเริ่มต้นลำดับไปตามขั้นตอนคือนับหนึ่งใหม่ทุกครั้ง

ไม่ถูกต้อง เพราะสำหรับผู้ที่เคยทำภาวนามาบ้างแล้ว หลวงปู่สอนให้จำอารมณ์เดิมที่เป็นจริตนิสัยหรือการสั่งสมของเรามาใช้ได้ เพื่อให้เกิดความสงบได้เร็ว เช่น บางคนแค่นึกถึงภาพและบรรยากาศขณะที่ตนกำลังนั่งสมาธิหรือเดินจงกรมในป่า ใจก็สงบระงับในทันที  บางคนทำความรู้สึกว่าตนกำลังนั่งปฏิบัติอยู่บนยอดเขาบ้าง ริมสระน้ำบ้าง จิตก็สงบ

การปรุงแต่งจิตในเบื้องต้นแห่งการภาวนา ท่านถือเป็นสิ่งที่ดี ไม่ขัดอะไร เพราะเรายังไม่ถึงขึ้นเหนือการปรุงแต่ง หากแต่อยู่ในขั้นของการปรุงแต่งในทางกุศล

หลวงปู่มุ่งหวังให้เราสร้างความชำนาญในการเข้าสู่ความสงบ จนแทบจะให้เป็นอัตโนมัติ เช่น กำหนดองค์พระปุ๊บ จิตก็สงบตั้งมั่นทรงตัวทันที เพราะเวลาจวนตัว ก็มีแต่การทำงานของจิตใต้สำนักเท่านั้น ที่จะพาให้เราเอาตัวรอดได้

นอกจากนี้ หากมีอะไรมาแทรกคั่นหรือขัดจังหวะการปฏิบัติของเรา เราก็ไม่ต้องรออุ่นเครื่องนาน สามารถวางจิตเข้าสู่ความสงบหรือการพิจารณาได้ต่อเนื่องดังเดิมภายในเวลาที่สั้นที่สุดได้

การที่สอนว่าไม่ให้ยึดติดกับของเก่านั้น หมายถึงส่วนผลต่างหาก มิใช่ส่วนเหตุ กล่าวคือ อย่าไปยึดติดว่าปฏิบัติครั้งนี้ว่าต้องสงบเหมือนคราวก่อน 

อย่างไรก็ดี การหาอุบายทำความสงบใจสำหรับกรณีของผู้ใหม่  หากจะเริ่มนับหนึ่งใหม่ทุกครั้งก็ไม่แปลกอะไร เพราะถือเป็นการสร้างความชำนาญในช่วงต้น

แต่ถ้าว่าถึงอุบายการพิจารณาแล้ว อย่างไรเสียก็ต้องตระหนักว่า ถ้าใช้อุบายเดิม ๆ เชื้อโรคมันจะดื้อยา จึงจำต้องหาอุบายสด ๆ ร้อน ๆ มาใช้แก้กิเลสจึงจะได้ผล

แหม......ตรงกับที่เป็นปัญหาขบคิดอยู่พอดี ขอบคุณค่ะ

สัทธา ทานัง อนุโมทามิ   สัทธา ทานัง อนุโมทามิ   สัทธา ทานัง อนุโมทามิ

โมทนาสาธุ

สาธุ...