การที่เราจะก้าวหน้าในทางธรรมนั้น ส่วนสำคัญยิ่งก็คือกัลยาณมิตร กัลยาณมิตรภายนอกก็ได้แก่ครูอาจารย์ หรือแม้แต่คำสอนที่เผยแพร่ผ่านสื่อต่าง ๆ

อย่างไรก็ดี กัลยณมิตรที่ใกล้ตัวเราที่สุดและสำคัญไม่แพ้กันก็คือกัลยาณมิตรภายใน นั่นก็คือ ความพินิจพิจารณาของเราเอง

บางคนได้ครูอาจารย์ดี แต่ขาดกัลยาณมิตรภายใน กล่าวคือขาดสติปัญญาที่จะสอนตัวเอง ก็ย่อมไม่อาจก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรม ตรงกันข้าม บางคนห่างครูอาจารย์ แต่เป็นผู้หมั่นพินิจพิจารณา น้อมทุกสิ่งที่เห็น ที่สัมผัส เป็นธรรมะไปหมด บุคคลเช่นนี้ แม้ห่างครูอาจารย์หรือกัลยาณมิตรภายนอก ก็ไม่ถือเป็นอุปสรรคต่อการที่จะก้าวหน้าในทางธรรม

ในยุคสมัยที่คนอยู่ในโลกาภิวัฒน์นี้ สิ่งที่ไม่ควรมองข้ามก็คือการเลือกคบสื่อ ภายนอกเราเลือกคบเพื่อนที่ดีเพื่อให้เป็นกัลยาณมิตรน้อย ๆ แก่เรา เราก็มีโอกาสเจริญในทางธรรม แต่ในโลก Internet หากเรากลับคบสื่อที่เป็นพาล สื่อที่จูงจิตใจของเราให้หมกมุ่นในราคะ โทสะ โมหะ สื่อที่สวนทางกับปณิธานการสร้างความดีของเรา เราก็ย่อมตกต่ำไปตาม ดังที่ว่าคบคนเช่นไร เราก็เป็นเช่นนั้น

การคบสื่อที่ไม่ดีก็เหมือนกับเราคบคนพาล คนพาลย่อมนำเราไปสู่อบายหรือการตายจากความดี เพราะมันจะฉุดใจเราไปในทางเพิ่มกำลังแห่งราคะ โทสะ และโมหะ ซึ่งปัจจุบันมีมากเหลือคณาทั้งในและต่างประเทศ จึงเป็นข้อที่ควรสังวรระวัง