นายอู๋ หรือเฮียอู๋เป็นชื่อของหนึ่งในโยมอุปัฏฐากของหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ เฮียอู๋เป็นคนอำเภอวังน้อย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เป็นผู้มีบุคลิกภาพเปิดเผย จริงใจ ตรงไปตรงมา พูดเสียงดังฟังชัด มักมีเรื่องต่าง ๆ มาเล่าให้หมู่คณะฟังอย่างสนุกสนาน           

เดิมทีเดียวนั้น เฮียอู๋เป็นผู้มีทิฏฐิมานะค่อนข้างรุนแรง มีอคติกับพระสงฆ์องค์เจ้า เหตุที่มากราบนมัสการหลวงปู่ดู่ได้ก็เพราะไม่อาจทนต่อการคะยั้นคะยอของญาติที่ต้องการให้เฮียอู๋มาถวายสังฆทานกับหลวงปู่เพื่ออุทิศส่วนกุศลให้บุพการีที่จากไป โดยที่เฮียอู่เองจะพยายามพูดเลี่ยงว่าเสียเวลา (ทำมาหากิน)            

เมื่อเฮียอู๋มาถึงวัดแล้ว ก็ยังไม่ยอมกราบหลวงปู่ พอญาติพูดชวนให้กราบหลวงปู่ เฮียอู๋ก็ตอบว่า "ผมเคารพแต่พระพุทธเจ้าเท่านั้น ผมไม่เคารพพระสงฆ์"  ซึ่งก็ไม่ทราบได้ว่าเฮียอู๋จะเคยมีประสบการณ์ที่ไม่ดีอะไรในอดีตที่ผ่านมา จึงมีภาพที่ไม่ดีของพระสงฆ์จึงพูดแบบเหมารวมเช่นนั้น           

เฮียอู๋นับว่าโชคดีอย่างมหาศาลที่ไม่ได้ตายไปพร้อมกับมิจฉาทิฏฐิเช่นนั้น  ด้วยความเมตตาและปัญญาของหลวงปู่  มิช้านาน เฮียอู๋ก็มีจิตใจที่อ่อนโยนลง ค่อย ๆ บังเกิดศรัทธาและยอมลงใจให้กับหลวงปู่ชนิดเต็มร้อย หลวงปู่เคยพูดไว้ประโยคหนึ่งซึ่งทำให้เฮียอู๋และภรรยาไม่เคยลืมเลือน คือประโยคที่ว่า "ตาอู๋ ถ้าข้าไม่ตายซะก่อน ข้าจะเอาแกให้ดีให้ได้"  

เฮียอู๋คอยดูแลรับใช้อุปัฏฐากหลวงปู่ด้วยความเคารพนบนอบ และให้ความยำเกรงในองค์หลวงปู่ กล่าวคือเมื่อท่านให้ความเมตตา เฮียอู๋ก็ไม่เคยแสดงอาการที่เรียกว่า "ลามปาม" ครูอาจารย์ รวมทั้งไม่เคยวางตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของหลวงปู่แต่อย่างใด จึงสมเป็นแบบอย่างโยมอุปัฏฐากที่ดีอีกท่านหนึ่ง

เฮียอู๋คนนี้เองที่นำเรื่องที่ไม่เคยมีใครทราบมาเล่าให้ฟัง ขณะที่เล่าไป น้ำตาแกก็ไหลออกมาด้วย แกเล่าให้ฟังว่า จะหาใครที่จะขี้เกรงใจเท่าหลวงปู่เราเป็นไม่มี ครั้งหนึ่งท่านอาพาธ แค่ท่านจะขอให้แกไปซื้อยาจากร้านค้าใกล้ ๆ วัด มาให้ท่าน ท่านยังต้องคอยให้เฮียอู๋เสร็จธุระ แล้วเอ่ยปากขอร้องแกอย่างเกรงใจเป็นที่สุด ...โถ ครูบาอาจารย์อันเป็นที่เคารพรักอย่างสูง กับเรื่องเล็กน้อยเพียงเท่านี้ ทำไมท่านต้องเกรงใจผมด้วย (เฮียอู๋นึกในใจ)

แต่เรื่องที่สะเทือนใจเฮียอู๋มากที่สุด ก็คือการที่ได้พบความจริงตอนขอโอกาสทายาถวายท่านที่บริเวณก้น เพราะเฮียอู๋เพิ่งได้มาเห็นว่าที่ก้นของหลวงปู่เต็มไปด้วยแผล (ฝี) ที่มีร่อยรอยการอักเสบและแตกซ้ำ ๆ เพราะความที่ท่านต้องนั่งรับแขกทุกวี่ทุกวันบนไม้กระดานแข็ง ๆ เป็นเวลานับสิบ ๆ ปี  เฮียอู๋ทายาไปก็อดที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้

เฮียอู๋ได้ทำหน้าที่รับใช้หลวงปู่อยู่หลายปี โดยเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเสียส่วนมาก มิได้แสดงอาการเป็นเจ้าข้าวเจ้าของครูบาอาจารย์ หรือเป็นนายหน้าแต่อย่างใดเลย อีกทั้งยังระมัดระวังทรัพย์สินของสงฆ์เป็นที่สุด เฮียอู๋ยังได้เล่าให้ฟังว่า หลวงปู่เป็นผู้ที่มัธยัสถ์มาก ในช่วงบ่าย ๆ ที่ญาติโยมกลับไปหมดแล้ว หลวงปู่จะเดินไปหยิบหนังยางที่ตกหล่นบนพื้นเอามาแขวนรวมไว้ที่ตะปู เพราะท่านเห็นว่ายังใช้ประโยชน์ได้ ซึ่งลูกศิษย์ที่มาหยิบเอาไปใช้ก็มักไม่รู้ว่าใครเป็นผู้หยิบมารวมไว้ให้ได้ใช้กัน 

เฮียอู๋เล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่า "คุณรู้ไหม หลวงปู่รักเอ็นดูพวกคุณขนาดไหน เวลาคณะของพวกคุณจะเดินทางมาสนทนาธรรม หรือพักค้างปฏิบัติธรรมที่วัด หลวงปู่จะทราบล่วงหน้า และสั่งให้ผมเก็บผลไม้ไว้ให้พวกคุณรับประทาน เพราะกลัวพวกคุณจะหิว รวมทั้งให้จัดหามุ้งรอท่าไว้ให้"

เฮียอู๋ไม่เพียงทำหน้าที่โยมอุปัฏฐากที่ดีเยี่ยมเท่านั้น เฮียอู๋ยังทำหน้าที่ศิษย์ที่ดีเยี่ยมไม่แพ้กัน

แม้หลวงปู่จะจากไปแล้ว เฮียอู๋ก็ยังคงมาดูแลที่กุฏิหลวงปู่อยู่เสมอ ๆ สลับกับการไปช่วยงานหลวงปู่สังวาลย์ วัดป่าสามัคคีธรรม จ.สุพรรณบุรี ไม่ว่าจะทำหน้าที่ขับรถพาพระไปบิณฑบาตทุกเช้า แล้วก็ซ่อมอุปกรณ์เครื่องใช้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฟอร์นิเจอร์เก่าที่มีคนมาถวายให้วัด เฮียอู๋แสดงอาการแพ้ยูรีเทนให้เห็นก็ตอนทำหน้าที่นี้ (ซึ่งอาจเป็นปัจจัยอันหนึ่งที่เร่งอาการมะเร็งของเฮียอู๋)           

ตอนรู้ตัวว่าเป็นมะเร็งนั้น เฮียอู๋ก็เร่งการปฏิบัติ และหากมีโอกาสก็จะไปพบหลวงปู่สังวาลย์ ซึ่งท่านจะเมตตาเป่าไล่ตั้งแต่หน้าอกและท้องของเฮียอู๋ หลวงปู่สังวาลย์ท่านเมตตาเฮียอู๋มาก ๆ เฮียอู๋ก็เคยกล่าวกับภรรยาว่าได้อาศัยน้ำมนต์หลวงปู่ดู่กับการเป่าของหลวงปู่สังวาลย์ทำให้ไม่เจ็บปวดทรมานมาก และก็ปรากฏเป็นจริงเช่นนั้น เพราะเฮียอู๋ไม่เคยต้องรับการฉีดมอร์ฟีนเลยกระทั่งเสีย

ชีวิตเฮียอู๋ได้รับการกล่าวขานจากทั้งแพทย์และพยาบาล ในช่วงที่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลในอยุธยา เพราะจากภาพ X-ray นั้น สภาพอวัยวะภายในของเฮียอู๋ แย่มาก ๆ ลิ้นหัวใจก็เปิด แผลฉีกขาดในช่องท้องก็เต็มไปหมด แพทย์และพยาบาลก็ไม่รู้จะอธิบายได้อย่างไรว่าทำไม่เฮียอู๋จึงยังมีชีวิตรอดและสามารถพูดคุยกับพวกเขาได้           

เฮียอู๋บอกกับแพทย์พยาบาลที่นั้นว่า "ผมจะไม่ตายที่นี่หรอก ผมเตรียมที่ที่ผมจะตายไว้แล้ว" ใน ๒-๓ วัน สุดท้าย แกบอกคนที่มาเยี่ยมว่าแกขอบใจ แต่ขอเวลาแกปฏิบัติเพื่อเตรียมจิตจะเป็นประโยชน์ที่สุดกับแก ภรรยาของเฮียอู๋เล่าให้ฟังว่า เฮียอู๋พอใจที่แกสามารถปฏิบัติยกจิตขึ้นเหนือเวทนาได้ สุดท้ายเฮียอู่ได้เดินทางไปละสังขารที่วัดป่าสามัคคีธรรม ด้วยการจากไปที่เป็นแบบอย่างของนักปฏิบัติธรรม คือ องอาจกล้าหาญ และมีสติสมบูรณ์ ไม่มีอาการทุรนทุรายใด ๆ เลย ลมหายใจของเฮียอู๋ค่อย ๆ สงบลง ๆ กระทั่งหมดลมหายใจ

หลวงปู่สังวาลย์ท่านพยากรณ์ตั้งแต่ยังไม่เผาเฮียอู๋ว่า "เมื่อเผาแล้ว กระดูกจะเป็นพระธาตุ" ซึ่งเรื่องพระธาตุนี้ หลวงปู่ดู่เคยบอกว่า ตั้งแต่โสดาบันกระดูกก็สามารถแปรเปลี่ยนเป็นพระธาตุได้           

แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ภายหลังการฌาปนกิจศพเฮียอู๋ ปรากฏว่ากระดูกของเฮียอู๋มีสีสัน ที่เด่นคือสีออกอมเขียว พระสงฆ์ลูกศิษย์ของหลวงปู่สังวาลย์ก็คว้ามับเอาไปจำนวนหนึ่ง อัฐิที่เหลือนั้น  หลวงปู่สังวาลย์ท่านให้สร้างเจดีย์บรรจุที่หน้าพระอุโบสถวัดป่าสามัคคีธรรม คู่กันกับอัฐิของนายเจริญ มัคคทายกของวัดที่อัฐิเป็นพระธาตุเช่นกัน           

พี่ดาผู้ภรรยาเล่าว่า ภายหลังเฮียอู๋จากไปไม่นาน หลวงปู่สังวาลย์ก็มรณภาพ แต่เธอได้ฝันเห็นหลวงปู่สังวายล์อยู่คราวหนึ่ง ในฝันนั้น เธอเรียนถามหลวงปู่ถึงคติที่ไปของสามีเธอ เพราะเธอยังไม่เข้าใจเรื่องอัฐิธาตุนัก หลวงปู่ตอบว่า "เขาไม่มาเกิดแล้ว เขาจะมาเกิดอีกทีก็พร้อมกับพระพุทธเจ้าองค์ข้างหน้าโน้น"เธอถามว่า "หมายถึงพระศรีอริยเมตไตรย หรือเจ้าคะ"  หลวงปู่ตอบว่า "อือ"           

เรื่องราวของเฮียอู๋นับว่าเป็นแบบอย่างของนักปฏิบัติธรรมคนหนึ่ง ผู้เตรียมตัวเผชิญต่อพญามัจจุราชอย่างอาจหาญสมเป็นศิษย์ของหลวงปู่ดู่ หลวงปู่สังวาลย์ และสมเป็นศิษย์พระตถาคตเจ้าโดยแท้

สาธุ  อนุโมทนาครับ

อนุโมทนา สาธุครับ

เฮียอู๋จะรู้ไหมหนอว่าเดี๋ยวนี้ลูกศิษย์หลวงปู่เขารักหลวงปู่ไม่เหมือนเฮียอู๋

เขารักแบบว่า "ลัก"

ผลประโยชน์อันใดที่จะแสวงหามาได้จากความศรัทธาของผู้ไม่รู้ เขาก็ทำกันแบบขาดความละอาย เดี๋ยวนี้เขาใช้ทุกช่องทางในการขายหลวงปู่ ตลอดถึงใช้รถปิ๊คอัพเที่ยวโฆษณาขายหลวงปู่ตามตลาดกันแล้ว

ขึ้นชื่อว่าวัตถุแห่งศรัทธา จะตั้งราคาเท่าไรก็ได้ มันไม่ขึ้นกับว่าต้นทุนจะเป็นเท่าไร มันขึ้นกับศรัทธา ที่ปนความหลง 

แต่พอคนเขาถามว่าทำไมถึงไม่ปฏิบัติตามคำสั่งหรือโอวาทของหลวงปู่ เช่น คำสั่งที่ว่า "เมื่อข้าตายไปแล้วขออย่าเอาข้าไปขายกิน"

เขาก็จะว่า "หลวงปู่ตายไปตั้งหลายปีแล้ว จะมาอะไรกัน"

สิ่งล่อใจคือรายได้ที่สูง สัดส่วนต้นทุนมันก็แสนจะน้อยนิด แถมยังเป็นงานที่ไม่ต้องเสียเหงื่อ ที่สำคัญ สามารถทำเงินได้มาก ๆ ในเวลาอันสั้นแสนสั้น มิได้เกรงกลัวบาปว่ารายได้ชนิดนี้จะกลับกลายเป็นฟืนเป็นไฟในภายภาคเบื้องหน้า

หากความรักในหลวงปู่ของศิษย์ทั้งหลายมีสักครึ่งหนึ่งหรือเสี้ยวหนึ่งของเฮียอู๋ วัดสะแกคงงดงาม สังคมของศิษยานุศิษย์ของหลวงปู่คงงดงาม ที่สำคัญ บรรยากาศแห่งการประพฤติปฏิบัติธรรมคงจะงอกงามยิ่ง ๆ ขึ้นไป ให้สมกับความเหน็ดเหนื่อยและการเทิดทูนธรรมของหลวงปู่

โลกนี้ย่อมเสื่อมไปเป็นธรรมดา สังคมศิษย์หลวงปู่ย่อมเสื่อมไปเป็นธรรมดา แต่ความเสื่อมที่ว่านี้ไม่จำเป็นต้องเกิดเสมอไป หลักความจริงในเรื่องอนิจจังมิได้แปลว่ามันต้องเสื่อม หากแต่หลักอนิจจังบอกว่า ตราบใดที่เรายังรักษาเหตุปัจจัยแห่งความเจริญ ความเสื่อมก็ย่อมจะไม่เกิดอยู่ตราบนั้น ปัญหาจึงมาตกอยู่ที่ว่า พวกเราจะร่วมกันรักษาเหตุปัจจัยแห่งความเจริญไว้ได้ยาวนานที่สุดได้อย่างไร 

เหมือนกับที่พระพุทธองค์ตรัสเล่าเป็นอุทาหารณ์ไว้ว่า แคว้นวัชชีที่เข้มแข็ง ในที่สุดก็เสื่อมสลาย มิอาจกลับมาตั้งตัวได้อีก เพราะเหตุที่มิอาจรักษาเหตุปัจจัยแห่งความเจริญไว้ได้ดังเช่นกษัตริย์รุ่นเก่าก่อนที่มีความพร้อมเพรียงกันในทุก ๆ ด้าน รวมทั้งดำเนินชีวิตอยู่บนหลักการที่ทุกคนยึดมั่นเป็นหนึ่งเดียวกัน

หากเหตุปัจจัยแห่งความเจริญของลูกศิษย์หลวงปู่ที่ไหน ๆ ก็ตามจะมิอาจรักษาไว้ได้ หวังว่าสมาชิกบ้านหลวงปู่อมยิ้มหลังนี้จะช่วยกันรักษาให้ยั่งยืนที่สุดนะครับ เพื่อประโยชน์ตน และประโยชน์แก่ผู้ใหม่ในเบื้องหน้า 

กราบหลวงปู่ทวด หลวงปู่ดู่  ครับ

       พี่สิทธิ์ครับ เฮียอู๋สร้างพิมพ์ธุดงค์นี้ มาความหมายแฝงในแง่ธรรมะอย่างไรบ้างครับ เห็นพิมพ์นี้ของหลวงปู่ เลยนำเรื่องราวในความทรงจำมาเล่าสู่กันฟัง

      ผมและคุณแม่บ้านเคยไปกราบหลวงปู่ทวดที่วัดพะโค๊ะ ที่สงขลาเมื่อหลายปีก่อน จำได้ว่าเป็นช่วงหลังเกิดวาตะภัยที่สงขลาไม่นาน ตามถนนที่ไปยังวัด เห็นชาวบ้านกำลังซ่อมหลังคาที่เสียหาย หรือปลิวหายไปจากวาตะภัย ตลอดสองข้างทาง เห็นแล้วก็สงสาร แต่เมื่อมาถึงที่วัดก็เห็นความเสียหายเช่นกันและขึ้นไปกราบรูปธุดงค์หลวงปู่ทวด ก็ต้องแปลกใจเพราะบริเวณโดยรอบภายในรัศมีประมาณสิบเมตรปรกติดีไม่มีอะไรเสียหาย แต่รอบนอกรัศมี มีต้นไม้หัก อาคารพังเสียหาย ถามคนในวัด เค้าบอกว่าหลังลมสงบก็เป็นดังสภาพที่เห็น จากนั้นก็พากันไปกราบหลวงปู่และลูกแก้วของหลวงปู่ที่งูจงอางคายทิ้งไว้ในเปลเมื่อหลายร้อยปีก่อน สมตามความตั้งใจทั้งสองคนครับ

จริง ๆ รูปบูชาหลวงปู่ทวดที่นิยมสร้างกันก็มีแค่ ๒ แบบเท่านั้นแหละครับ คือ นั่งสมาธิ กับธุดงค์ เฮียอู๋คงต้องการสร้างให้สอดคล้องกับหลวงปู่ดู่พิมพ์ยืนกระมัง ...เวลารวมอยู่ในครอบแก้ว จะได้ไม่ดูว่าอีกองค์หนึ่งยืนค้ำศีรษะอีกองค์หนึ่ง

แต่ถ้าจะตีความทางธรรมก็อาจหมายถึง "การปฏิบัติที่เป็นแบบอย่าง"

อย่างพระมหากัสสปะเถระ ท่านก็เป็นแบบอย่างของธุดงควัตรหลาย ๆ ข้อ โดยเฉพะอย่างยิ่งข้อที่ว่าอยู่ป่าเป็นวัตร

หลวงปู่ทวดแม้อายุมากแล้ว ท่านก็ยังเดินธุดงค์จาริกไป จึงเป็นแบบอย่างพระกรรมฐานได้อีกนัยหนึ่งครับ นัยะอื่น ๆ คงต้องสอบถามน้องพุทธธิดาครับ

กราบนมัสการคุณแห่งพระพุทธเจ้า คุณแห่งพระธรรม คุณแห่งพระอริยสงฆ์

อ่านทีไร น้ำตามักไหลมาพร้อมกำลังใจ ไม่มีคำว่าสายหากใจปรารถนาและปฏิบัติจริง

ขอบพระคุณพี่สิทธิ์ กราบนอบน้อมต่อเฮียอู๋ ผู้มีชัยต่อความตาย ผู้เป็นพยานแห่งพระพุทธศาสนาและองค์หลวงปู่ ผู้เป็นต้นแบบแรงบันดาลใจให้ศิษย์ใหม่ได้ชื่นชมและเดินตามอย่างภาคภูมิยิ่ง

ขออนุญาตเก็บหวัง(เฮียอู๋)ใส่ในใจ ด้วยตระหนัก"มีหวังไม่มีวันเดินเดียวดาย"

แม้เฮียอู๋จะเข้าวัดเมื่อมีอายุมากแล้ว แต่ด้วยนิสัยใจนักเลง เป็นคนจริง เมื่อหลวงปู่กล่อมเกลาจนมีศรัทธาในการเจริญธรรมกัมมัฏฐานแล้ว ประกอบกับเจอแบบฝึกหัดใหญ่คือมะเร็ง สติปัญญาที่ต้องพัฒนาแบบหลักสูตรเร่งรัด ก็ต้องหมุนติ้วเพื่อเอาตัวรอด ผลก็คือกระดูกกลายเป็นพระธาตุในที่สุด

(หากมีโอกาส ลุงสิทธิ์จะถ่ายภาพอัฐิของเฮียอู๋มาให้ชมเพื่อเป็นกำลังใจในการปฏิบัติครับ แต่ก็ยังไม่แน่ใจในอุปกรณ์ที่มีอยู่ว่าจะซูมได้มากน้อยเพียงไร)

อุปกรณ์ บ่งบอกคุณค่าและคุณภาพด้วยคุณลักษณะ ft,mm,ISO

สติปัญญา ประมาณค่ามิได้แล

แค่ได้ยินก็ปลื้มแล้วครับผม อยากชมหนอ...อยากชมหนอ...