สืบเนื่องจากมีผู้ mail มาขอหนังสือตามรอยธรรม ย้ำรอยครู  หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ อยู่อย่างต่อเนื่อง

 หนังสือตามรอยธรรมฯ นี้เป็นหนังสือปกแข็ง มีความหนาประมาณ ๔๐๐ หน้า ปัจจุบันหนังสือดังกล่าว ทางวัดสะแกเผยแพร่ออกไปจนหมดและยังมิได้จัดพิมพ์เพิ่มในช่วงนี้

ทางคณะผู้บริหารเว็บจึงมีความเห็นพ้องที่จะแจกหนังสือนี้ (ซึ่งยังมีสต๊อคอยู่จำนวนหนึ่ง)  ให้เป็นรางวัลผ่านการบอกเล่าเรื่องราว โดยมีเกณฑ์ดังนี้

"เป็นเรื่องเล่าเกี่ยวกับพัฒนาการในการฝึกฝนอบรมตนเอง และ/หรือการบำเพ็ญสิ่งที่ดีงามและการดำเนินชิวิตที่ดีขึ้น อันเป็นผลจากการได้แรงบันดาลใจและแง่คิด
(ปัญญา) จากคติธรรมคำสอนและปฏิปทาของหลวงปู่มาเป็นแนวทางฝึกฝนอบรมตน"

รางวัล มีจำนวน ๑๐ รางวัล ประกอบด้วย

๑. หนังสือตามรอยธรรมฯ ท่านละ ๑ เล่ม 
๒. ข้าวก้นบาตรหลวงปู่ (ที่หลวงปู่ให้ตากแห้งและอธิษฐานจิต) ท่านละ ๓ เม็ด

คณะผู้บริหารเว็บจะพิจารณากลั่นกรองเรื่องที่น่าสนใจที่สุด โดยอาศัยกรอบการพิจารณา คือ

๑. เป็นเรื่องประสบการณ์ตรงของผู้เขียนเรื่อง บนหลักที่ว่า รู้น้อยแต่ปฏิบัติให้เกิดผล (โกรธ โลภ หลง ลดลง) ย่อมดีกว่ารู้มาก แต่ไม่ได้นำมาปฏิบัติ
๒. แสดงออกถึงความศรัทธาและความจริงใจในการปฏิบัติเพื่อขัดเกลาตนเอง 

หมดเขต ๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔  ส่วนวันประกาศผลจะแจ้งให้ทราบอีกครั้งครับ

สำหรับท่านที่ไม่ต้องการรางวัล แต่มีประสบการณ์ความประทับใจในการดำเนินชีวิตตามธรรมคำสอนของหลวงปู่ ก็เรียนเชิญมาร่วมถ่ายทอดเรื่องราว เพื่อจะได้เป็นคติ เป็นตัวอย่าง (ทั้งสิ่งที่ใช่ และไม่ใช่) และเป็นกำลังใจในการฝึกตนต่อไป เพราะคนเราเกิดมาจะเป็นผู้ประเสริฐเพราะความเป็นมนุษย์ก็หาไม่ หากแต่เพราะการฝึกตนต่างหาก

อนุโมทนาสาธุครับ

ดวงใจดวงนี้ก็เหมือนเก้าอี้ดนตรีซึ่งหากธรรมะไม่มานั่ง อธรรมก็จะมานั่งแทน ดังนั้น การที่เรานึกถึงหลวงปู่ก็เท่ากับว่าเรานิมนต์ ท่านให้มานั่งจองเก้าอี้ตัวนี้ให้นานที่สุด จึงเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วครับ

อ้อ เขาเรียกว่า "เหยียบเรือ ๒ แคม" นะครับ ไม่ใช่ ๒ ลำ (เรือลำเดียวจะมี ๒ ปีก หรือ ๒ แคม เหยียบไม่สมดุลย์ เรือก็จะล่มได้)

และปรกติหลวงปู่จะเรียกคู่สนทนาว่า "แก" ไม่ใช่ "เอ็ง" นะครับ

บางที่บางแห่งพิมพ์เผยแพร่โดยใช้ความเคยชิน ไม่ได้ดูต้นฉบับเดิมให้ดี ก็เลยอาจพิมพ์คลาดเคลื่อนกันไปได้ ผมยังได้พูดเล่นกับหมู่เพื่อนว่า อีกหน่อยอาจคลาดเคลื่อนเป็น "กู" กับ "มึง" แบบหลวงพ่อคูณก็เป็นได้

ซึ่งสำหรับครูบาอาจารย์แล้ว ไม่ว่าคำว่า "กู มึง ข้า แก" ก็ไม่ใช่คำหยาบคายแต่อย่างใดเลย เพียงแต่ถ้าได้ยินคำว่า "ข้า" กับ "แก" ก็ไม่ใช่หลวงพ่อคูณ ถ้าได้ยินคำว่า "กู" กับ "มึง" ก็ไม่ใช่หลวงปู่ดู่

ดูท่าว่าครั้งนี้คุณ monokatimo คงจะไม่ผิดหวังครับ

ขอขอบคุณ คุณสิทธิ์ ที่ช่วยเตือนและชี้แนะ

สิ่งที่ผมเห็นว่าเป็นเรื่องความทรงจำที่ผมเข้าใจด้วยตัวของผมเอง

มองไม่ถึงสิ่งที่มีค่ามากในการอนุรักษ์ให้คนรุ่นหลังได้อ่าน

และขอโทษทุกท่าน ณ.ที่นี่ด้วยครับ  ด้วยความเครพ

ขออนุโมทนาข้อคิดและแนวทางปฎิบัติทุกท่านครับ

ถ้าให้เรียกหลานก็จะเรียกหลานนะ

ก็ไม่เห็นต้องขอโทษขอขมาอะไรนี่ ก็ไม่ได้ผิดที่ตรงไหนสักหน่อย เพียงแต่ลุงเห็นสิ่งที่หยิบยกหรืออ้างอิงมีประเด็นให้ได้พิจารณา (ไม่ใช่ตัวผู้หยิบยก) ก็เลยวิเคราะห์ให้ฟังเพื่อเป็นประโยชน์ โดยเฉพาะแก่ผู้มาภายหลัง

พอหลานพูดชี้แจงมาก็ทำให้มีประเด็นได้พิจารณาอีก

ท่านเจ้าคุณประยุทธ ปยุตโต ผู้เป็นปราชญ์ในยุคนี้เคยให้หลักที่สำคัญมากว่า การจะพูดกระทบตัวบุคคลนั้นไม่ควร เพราะจะเกิดอคติหรือความลำเอียงได้ง่าย ควรพูดวิเคราะห์วิจารณ์ไปที่ตัวหลักการเป็นประเด็น ๆ ไป เช่น ทำอย่างนี้ไม่เหมาะไม่ควรอย่างไร ก็ชี้แจงหรืออธิบายไป มิใช่ว่านายนั่นนางนี่ทำไม่ถูก อย่างนี้เรียกว่าพูดเหมา จึงไม่ถูกต้องและไม่เป็นธรรม สรุปก็คือพูดตีที่ตัวหลักการหรือการกระทำ (ที่เห็นว่าเป็นโทษ) แต่อย่าพูดตีที่ตัวบุคคล เพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดอคติ เพราะในคน ๆ หนึ่งย่อมมีสิ่งที่ถูกและผิด จะได้ไม่เสียหลักที่ว่าให้คิด พูด ทำ ด้วยเมตตา หวังประโยชน์ทั้งแก่ตนและบุคคลอื่น

"แกคิดถึงข้า ข้าก็คิดถึงแก แกไม่คิดถึงข้า ข้าก็คิดถึงแก"

ถึงวันนี้ในโลกมนุษย์จะไม่มีร่างกายสังขารธาตุขันธ์หลวงปู่อยู่ แต่ปฏิปทาที่พาดำเนินยังคงอยู่ในจิตใจ

เมื่อท่านคิดถึงเราตลอดเวลา เราย่อมต้องคิดถึงท่านตลอดเวลา คือ นึกถึงธรรมคำสอนเพื่อให้ก้าวไปสู่ ความดี โดยมีความละอายและความเกรงกลัวต่อบาปเป็นบาทฐาน เพราะถึงไม่มีใครเห็น หลวงปู่ท่านก็เห็น เพราะท่านคิดถึงและมองเราอยู่ตลอดเวลา

การนึกถึงพระอันประกอบด้วย พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นเครื่องระลึก เป็นอนุสติ เพื่อความหลุดพ้นทั้งปวง

ท่านจึงเป็นหลักชัยในการปฏิบัติ ในการระลึกถึง ผ่านบทสวดมหาจักรพรรดิ เพื่อระลึกถึงความดีงามและความบริสุทธิ์ของพระรัตนตรัย

สวัสดีครับ ผมมีเรื่องที่อยากจะเล่าให้ฟัง ผมนับถือหลวงปู่ดู่และหลวงพ่อทวดมานานแล้ว แต่พึ่งจะมีโอกาสได้ปฎิบัติอย่างจริงจังก็ประมาณเดือนพฤศจิกายน 2553 นี่เอง

ผมตกงานอยู่ประมาณ 2 เดือน (ช่วงตุลาคม พฤศจิกายน) ช่วงนั้นยอมรับว่าคิดมาก และรู้สึกน้อยใจในโชคชะตาของเราเอามาก ๆ ผมทำบุญ ไหว้พระ ทำสังฆทาน สวดมนต์ มาโดยตลอด แต่ไม่ทุกวัน เฉพาะวันที่อยากจะทำ

ผมได้อ่านบทความต่าง ๆ ของหลวงปู่ดู่ ประกอบกับ การได้เข้าไปใน เวปถ้ำเมืองนะ ได้รับพระ ลูกแก้วสารพัดนึก แผ่นพับ บทสวดมนต์มหาจักรพรรดิ์ และวิธีอาราธนาแผ่บุญและการฝึกจิต

ผมจึงได้ตั้งสัจจะอธิษฐาน สวดมนต์ทุกวัน ตามกำลังวัน ตั้งแต่ได้รับแผ่นพับนั้นมา แต่ก็ไม่ได้ขออะไร ตั้งใจสวดมนต์ ทำสมาธิทุกวัน ทำให้จิตใจรู้สึกดีขึ้น ไม่มีความน้อยเนื้อตำใจอีก 

ในที่สุด สิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น มีบริษัทมาจ้างผมทำงานในอัตรา 3 เท่าของเงินเดือนที่ผมเคยได้รับ โดยที่สัมภาษณ์อย่างราบเรียบและรวดเร็ว ผมไม่รู้สึกแปลกใจเลยที่มีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น

คนเรานั้นถ้าเราทำความดี ตั้งมั่นอยู่ในศึล ในธรรม หมั่นปฎิบัติอย่างสมำเสมอ (อย่าขึ้เกียจหรือผัดวันประกันพรุ่ง ไปเรื่อย ๆ) ย่อมได้รับผลกรรมที่ดีอย่างแน่นอนที่สุด

คำพูดสุดท้ายก่อนที่หลวงปู่ดู่จะละสังขาร ท่านได้กล่าวปัจฉิมโอวาทให้ลูกศิษย์ ย้ำให้ทุกคนตั้งอยู่ในความไม่ประมาท "ตราบใดก็ตามที่แกยังไม่เห็นความดีในตัว ก็ยังไม่นับว่าแกรู้จักข้า แต่ถ้าเมื่อใดแกเริ่มเห็นความดีในตัวเองแล้ว เมื่อนั้น..... ข้าจึงว่าแกเริ่มรู้จักข้าดีขึ้นแล้ว    ถึงอย่างไรก็ขอให้อย่าได้ละทีงการฎิบัติ ได้ชื่อว่าเป็นนักปฎิบัติ ก็เหมือนนักมวย ขึ้นเวทีแล้วต้องชก อย่ามัวแต่ตั้งท่าเงอะ ๆ งะ ๆ" 

ขออนุโมทนาบุญครับ

"พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ"

    ในอดีตที่ผ่านมาถึงแม้ผมจะเป็นพุทธศาสนิกชนคนหนึ่ง ที่พยายามเพียรหมั่นปฏิบัติตามธรรมของพระพุทธองค์ พยายามเพียรหาครูบาอาจารย์เพื่อที่จะให้การปฏิบัติก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไป ถึงแม้ว่าการปฏิบัติในช่วงนั้นจะเป็นไปค่อนข้างดี แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าในช่วงนั้นผมยังไม่ได้ซาบซึ้ง หรือเข้าถึง "ไตรสรณคมน์" มากเท่าที่ควร

    ผมไม่เข้าใจและซาบซึ้งใจที่ครูบาอาจารย์หลายท่านเมตตาสอนว่าเวลากราบพระให้กราบให้ถึงพระไม่ใช่กราบแค่พื้นกระดาน ด้วยปัญญาอันน้อยนิดผมไม่เข้าใจที่หลวงปู่มั่น หลวงพ่อเกษม เขมโก เวลาท่านเดินบิณฑบาตรแล้วท่านเห็นหนังสือหรือกระดาษที่มีตัวหนังสือตกอยู่ที่พื้น แล้วท่านจะเก็บไปไว้ในที่สูงเพียงเหตุผลว่ากระดาษนั้นสามารถบันทึกพระธรรมได้และตัวหนังสือนั้นก็สามารถเขียนเป็นธรรมะของพระพุทธองค์ได้ เราจึงไม่ควรเหยียบย่ำ....

    จนมาวันหนึ่งวันที่ผมได้พบคำสอนของครู คำสอนที่ให้ผมภาวนาไตรสรณคมน์ และนับจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผมก็พยายามเพียรปฏิบัติตามคำสอนของครู ผมพยายามนั่งปฏิบัติทุกคืนก่อนนอน ขยันก็ทำ ขี้เกียจก็ทำ ทำๆๆๆ หนึ่งปี สองปี สามปี จนถึงวันนี้ผมไม่รู้ว่าการปฏิบัติของผมก้าวหน้ามากน้อยเพียงใด ผมรู้เพียงว่าจากการที่ผมได้ปฏิบัติตามคำสอนของครู ทุกวันนี้แม้มันจะยังไม่ละเอียดมากแต่ผมคิดว่าผมเริ่มเข้าใจ และซาบซึ้งใจกับคำว่า  "พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ" มากขึ้นกว่าเดิม เวลากราบพระผมก็คิดว่าผมกราบถึงพระมากกว่าแต่ก่อนที่คงจะกราบพื้นกระดาน และผมคิดว่าแต่นี้ต่อไป จะไม่มีใครหรือผู้ใดมาพรากเอา พุทธะ ธรรมมะ สังฆะ ออกไปจากใจผมได้

   แม้ผมจะมีวาสนาน้อยที่ไม่ทันได้พบสังขารของครู แต่ผมคิดว่าผมยังมีวาสนามากที่ยังได้พบคำสอนของครู เวลาไปไหน เวลาอยู่ที่ใด หรือคิดขึ้นมาครั้งใด ว่าผมเป็น "ศิษย์มีครู" ผมจะรู้สึกภูมิใจ ปีติใจ ดีใจทุกครั้ง และสุดท้ายนี้ผมอยากบอกครูของผมว่า คำสอนของครูนอกจากจะทำให้ศิษย์คนนี้ซาบซึ้งกับ "ไตรสรณคมน์" มากขึ้นแล้ว คำสอนของครูยังทำให้ โลภ โกรธ หลง ของศิษย์คนนี้ลดน้อยลงกว่าแต่ก่อนมา....กราบแทบเท้าคุณครูครับ.....

           หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ ท่านคือครูของผมครับ

         ครูผู้ซึ่งเป็นพระผู้จุดประทีปในดวงใจ 

วันนี้ (๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔) ถือเป็นวันครบกำหนดกันแล้วนะครับ

สำหรับท่านที่ได้รับรางวัล ท่านจะได้รับ mail จาก web administrator เพื่อขอให้ท่านแจ้งที่อยู่โดยละเอียดเพื่อการจัดส่งของรางวัล

ขออนุโมทนากับทุกท่านที่ร่วมเล่าประสบการณ์ดี ๆ ซึ่งเป็นการปฏิบัติความดีเพื่อหลวงปู่และเพื่อตัวเราเองไปพร้อมกันครับ

วันนี้ได้รับหนังสือและข้าวก้นบาตรแล้วครับ

ขออนุโมทนาครับและขอขอบพระคุณอย่างสูง

เรียน คุณ yokey_up

นิทานธรรมมะนี้หลวงปู่ท่านเล่าไว้หรือคะ ท่านสอนดีและไม่ล้าสมัยเลย สาธุ สาธุ สาธุ และขออนุโมทนาบุญกับคุณ yokey_up ด้วย นะคะที่นำมาเผยแพร่ไว้ ณ ที่นี้