บทความโดย พ.อ.(พิเศษ) ทองคำ ศรีโยธิน

ลูกๆ ทุกคน...ก็ได้รู้กันแล้วว่าความหวังของแม่ที่มีต่อลูกมี 3 หวัง คือ

1. ยามแก่เฒ่า หวังเจ้า เฝ้ารับใช้
2. ยามป่วยไข้ หวังเจ้า เฝ้ารักษา
3. เมื่อถึงยาม ต้องตาย วายชีวา หวังลูกช่วย ปิดตา เมื่อสิ้นใจ

คุณรู้ไหม? บุคคลที่เป็นยอดกตัญญูที่สุดคือในหลวงของเรา... ในหลวงที่โลกยกย่องเป็น THE KING OF KINGS นี่แหละ ในหลวงเป็นกษัตริย์ยอดกตัญญูด้วย

ความหวังของแม่ทั้ง 3 หวัง ในหลวงปฏิบัติได้ครบถ้วนสมบูรณ์

หวังที่ 1 ยามแก่เฒ่า หวังเจ้าเฝ้ารับใช้

ใครเคยเห็นภาพที่สมเด็จย่า เสด็จไปในที่ต่างๆ แล้วมีในหลวงทรงประคองเดินไปตลอดทาง

 รู้ไหมยามที่สมเด็จย่าเสด็จไปไหน มีคนเยอะแยะ มีทหาร มีองครักษ์ มีพยาบาล ที่คอยประคองสมเด็จย่าอยู่แล้ว แต่ในหลวงบอกว่า “ไม่ต้อง คนนี้เป็นแม่เรา เราประคองเอง”

ตอนเล็ก ๆ แม่ประคองเรา สอนเราเดิน หัดให้เราเดิน เพราะฉะนั้น ตอนนี้แม่แก่แล้ว เราต้องประคองแม่เดิน เพื่อเทิดพระคุณท่าน ไม่ต้องอายใคร

เป็นภาพที่ประทับใจมาก เจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน ท่านกตัญญูต่อแม่ ประคองแม่เดิน ประชาชนที่มาเฝ้ารับเสด็จทั้ง 2 ข้างทางเห็นหมด

หลังงานพระบรมศพสมเด็จย่าเสร็จสิ้นลงแล้ว ราชเลขาของสมเด็จย่าแถลงข่าวต่อหน้าสื่อมวลชนว่าก่อนสมเด็จย่าจะสิ้นพระชนม์ปีเศษ ตอนนั้นอายุ 93ในหลวงเสด็จจากวังสวนจิตรไปวังสระปทุมตอนเย็นทุกวัน ไปทำไมทราบไหมครับ? ไปกินข้าวกับแม่ ไปคุยกับแม่ ไปทำให้แม่ชุ่มชื่นหัวใจ ในหลวงของเราเสด็จไปกินข้าวมื้อเย็นกับแม่ สัปดาห์ละ 5วัน มีใครบ้างครับ ที่อยู่คนละบ้านกับแม่ แล้วไปกินข้าวกับแม่สัปดาห์ละ 5 วัน

มีคนบอกว่า สมเด็จย่าหอมแก้มในหลวงทุกครั้ง หอมแก้มเสร็จแล้วก็ร่วมโต๊ะเสวย.

ปกติ แค่เห็นลูกมาเยี่ยมก็ชื่นใจแล้ว นี่ลูกมากินข้าวด้วย สมเด็จย่าเลยปลื้มพระทัย

กินข้าวเสร็จ ในหลวงก็มานั่งคุยกับแม่ ในหลวงดำรัสกับแม่ว่าไง ทราบไหมครับ ?

ตอนในหลวงเล็กๆ แม่เคยสอนอะไรที่สำคัญ “อยากฟังแม่สอนอีก”

เป็นยังไงบ้าง เป็นกษัตริย์ ปกครองประเทศอยากฟังแม่สอนอีก

ใครที่มีปริญญาบัตรและมีแม่เรียนจบแค่ ป.4 เวลาแม่สอนแล้วตะคอกแม่ ตวาดแม่ กระทืบเท้าใส่แม่ พร้อมบ่น"เบื่อจะตายอยู่แล้ว รำคาญ พูดจาซ้ำซาก เมื่อไหร่จะหยุดพูดซะที" ... รู้ไหมว่าเราเหยียบย่ำหัวใจแม่ขนาดไหน

หวังที่ 2 ยามป่วยไข้ หวังเจ้า เฝ้ารักษา

ทราบไหมว่าในหลวงทำกับแม่อย่างไรตอนที่สมเด็จย่าประชวรอยู่ที่โรงพยาบาลศิริราช  ในหลวงเสด็จไปเยี่ยมตอน ตี 1 ตี 2    ตี 4 เศษๆ จึงเสด็จกลับ  ไปเฝ้าแม่วันละหลายชั่วโมง แม่พอเห็นลูกมาเยี่ยมก็หายป่วยไปครึ่งหนึ่งแล้ว ทีมแพทย์ ที่รักษาสมเด็จย่า เห็นในหลวงมาเยี่ยม มาประทับก็ต้องฟิตตามไปด้วย ต้องปรึกษาหารือกันตลอดว่าจะให้ยายังไงจะเปลี่ยนยาไหม จะปรับปรุงการรักษายังไงให้ดีขึ้น กลางคืนในหลวงไปอยู่กับสมเด็จย่าคืนละหลายชั่วโมง ไปให้ความอบอุ่นทุกคืน

คราวหนึ่ง ในหลวงทรงประชวร สมเด็จย่าก็ป่วยอยู่คนละมุมตึกโรงพยาบาลศิริราช

ตอนเช้า ในหลวงเปิดประตูออกมา เห็นพยาบาลกำลังเข็นรถสมเด็จย่าออกมารับลมผ่านหน้าห้องพอดี ในหลวงพอเห็นแม่ ก็รีบออกจากห้องมาแย่งพยาบาลเข็นรถ

มหาดเล็กกราบทูลว่า ไม่เป็นไร ไม่ต้องเข็น มีพยาบาลเข็นให้อยู่แล้ว

ในหลวงมีรับสั่งว่า "แม่ของเรา ทำไมต้องให้คนอื่นเข็น เราเข็นเองได้"

หวังที่ 3 เมื่อถึงยามต้องตายวายชีวา หวังลูกช่วยปิดตาเมื่อสิ้นใจ

วันนั้น ในหลวงเฝ้าสมเด็จย่า อยู่จนถึงตี 4 ตี 5  เฝ้าแม่อยู่ทั้งคืน

จับมือแม่ กอดแม่ ปรนนิบัติแม่ จนกระทั่ง“แม่หลับ...” จึงเสด็จกลับ...

พอถึงวังเขาโทรศัพท์แจ้งว่าสมเด็จย่าสิ้นพระชนม์ ในหลวงรีบเสด็จกลับไปศิริราช เห็นสมเด็จย่านอนหลับตาอยู่บนเตียง ในหลวงทำยังไงทราบไหมครับ?

ในหลวงตรงเข้าไปคุกเข่า กราบลงที่หน้าอกแม่ พระพักตร์ในหลวงตรงกับหัวใจแม่

“ขอหอมหัวใจแม่เป็นครั้งสุดท้าย” ซบพระพักตร์นิ่ง..อยู่นาน แล้วค่อยๆ เงยพระพักตร์ขึ้น น้ำพระเนตรไหลนอง... ต่อไปนี้ จะไม่มีแม่ให้หอมอีกแล้ว เอาพระหัตถ์กุมมือแม่ไว้ มือนิ่มๆที่ไกวเปลนี้แหละ ที่ปั้นลูกจนได้เป็นกษัตริย์ เป็นที่รักของคนทั้งบ้านทั้งเมือง

มองเห็นหวีปักอยู่ที่ผมแม่ ในหลวงจับหวีค่อยๆ หวีผมให้แม่... หวี...หวี..

หวี..... หวี..ให้แม่สวยที่สุด แต่งตัวให้แม่.. ให้สวยที่สุด... ในวันสุดท้ายของแม่...

ขอบพระคุณพี่คนแอบอ่านที่มาช่วยเสริมความสมบูรณ์ของกระทู้ "ความกตัญญูของพ่อของแผ่นดิน" ครับ

เรื่องความกตัญญูนั้นมีสอนไว้มากในศาสนาพุทธ แต่ไม่มีหรือมีน้อยมากในศาสนาอื่น ผลที่เห็นเป็นรูปธรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมืองฝรั่ง การที่พ่อแม่ผู้เฒ่าต้องจับเจ่าอยู่อย่างโดดเดี่ยวในบ้านพักคนชราจึงเป็นภาพที่พบเห็นเป็นเรื่องปรกติ 

ในส่วนของความกตัญญูต่อบุพพการี ศาสนาพุทธสอนว่าพ่อแม่เป็นพระพรหมของลูก ทำบุญกับพ่อแม่ก็เหมือนทำบุญกับพระอรหันต์ ในทางกลับกัน การทำบาปกับพ่อแม่ถือเป็นกรรมหนักมาก ยิ่งหากใครถึงขั้นฆ่าพ่อฆ่าแม่ วิบากกรรมจะทำให้ลงนรกอเวจี ปิดกั้นมรรคผลไปยาวนานชั่วกัปชั่วกัลป์  อย่างเช่นกรณีของพระเจ้าอชาตศัตรูที่ภายหลังปลงพระชนม์พระเจ้าพิมพิสารผู้เป็นพระราชบิดา ทันทีที่ทราบข่าวว่าพระเจ้าพิมพิสารสวรรคต พระองค์ก็เหมือนลงนรกทั้งเป็น ความร้อนพระทัยทำให้มิอาจบรรทมได้สนิทแม้สักคืนหนึ่ง บรรดาอำมาตย์พาไปขอคำแนะนำจากครูทั้ง ๖ รวมทั้งเจ้าลัทธิต่าง ๆ ความร้อนพระทัยก็ไม่หาย กระทั่งได้อาศัยกัลยาณมิตรคือหมอชีวก พรรณนาถึงพระคุณของพระพุทธเจ้า คุณของพระธรรม คุณของพระสงฆ์ เพียงฟังเท่านี้ อาการร้อนพระทัยก็คลายลง   กระทั่งได้มีโอกาสไปฟังธรรมจากพระพุทธเจ้า ความสงบเย็นใจจึงบังเกิดขึ้นได้ ภายหลังพระเจ้าอชาตศัตรูเสด็จกลับ พระพุทธองค์ตรัสว่าน่าเสียดาย น่าเสียดายที่พระเจ้าอชาตศัตรูได้ทำอนันตริยกรรมคือการประหารพระราชบิดา มิเช่นนั้นแล้ว พระองค์จักต้องบรรลุธรรมขั้นใดขั้นหนึ่งจากการฟังธรรมครั้งนี้เป็นแน่

กรรมหนักทำให้พระเจ้าอชาตศัตรูแม้มีโอกาสฟังธรรมจากพระพุทธองค์โดยตรง ก็มิอาจบรรลุธรรมใด ๆ ได้เลย ได้เพียงความศรัทธาที่ตั้งมั่นในพระรัตนตรัยเท่านั้น และแม้จะสั่งสมบุญมากมายมหาศาลด้วยการบูรณะปฏิสังขรวัดวาอารามทั่วอินเดีย อีกทั้งยังเป็นองค์อุปถัมภ์การปฐมสังคายนา แต่บุญนี้ก็ยังมิอาจพยุงให้พ้นจากการลงนรกอเวจีได้

มาในยุคปัจจุบัน อาศัยวัฒนธรรมอันเนื่องด้วยอิทธิพลจากธรรมคำสอนในทางพระพุทธศาสนา มีคนไทยจำนวนไม่น้อยที่ได้สร้างความประทับใจให้กับชาวตะวันตกเพราะเหตุแห่งการแสดงออกซึ่งความกตัญญูกตเวที โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การดูแลคนสูงวัยในยามเจ็บไข้ได้ป่วย  บางรายประทับใจมากถึงขนาดขอคนไทยเป็นลูกบุญธรรมก็ยังเคยปรากฏ

พวกเรามีแบบอย่างอันเยี่ยม เราเห็นพระพุทธองค์ที่ทรงกตัญญูต่อปัญจวัคคีย์ที่เคยอุปัฏฐากดูแลพระองค์ในช่วงที่บำเพ็ญเพียร พระองค์สู้อุตส่าห์เดินเท้าเป็นระยะทางหลาย ๆ วัน เพื่อจะไปสงเคราะห์ปัญจัวคคีย์ ทั้ง ๆ ที่พวกเขารังเกียจพระองค์ จึงได้ทิ้งพระองค์ให้อยู่บำเพ็ญเพียรเพียงลำพัง  เราเห็นพระสารีบุตรที่กตัญญูต่อพระอัสสชิที่พูดธรรมให้ท่านบรรลุโสดาบันด้วยการกราบไหว้ไปในทิศที่อยู่ของพระอัสสชิทุก ๆ คืน  และเรายังเห็นพระสารีบุตรที่กตัญญูต่อพราหมณ์ผู้เฒ่าที่เคยใส่บาตรด้วยข้าวเปล่าเพียงทัพพีเดียวให้กับท่าน นอกจากนี้ เรายังได้เห็นพระสารีบุตรที่กตัญญูต่อมารดา สู้อุตส่าห์เดินทางไกลทั้ง ๆ อาพาธอย่างหนัก กระทั่งได้แสดงธรรมโปรดมารดาให้ได้เป็นอริยบุคคลทันก่อนที่ท่านจะละสังขาร

เราได้เห็นความกตัญญูของพระอานนท์ที่มีต่อพระพุทธองค์ที่พยายามจัดการทุกอย่างชนิดไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า บางครั้งก็ไม่ได้พักผ่อนหลับนอน เพื่อให้พระพุทธองค์ไม่มีเรื่องลำบากกายลำบากใจ

เราได้เห็นความกตัญญูของพระพระมหากัสสปะที่มีต่อธุดงควัตร ทำให้ท่านตั้งใจรักษาไว้ให้เป็นแบบอย่างแก่อนุชนรุ่นหลังเพื่อให้เห็นอานิสงส์แห่งธุดงควัตร และเชื่อมั่นว่าเป็นสิ่งที่ไม่เหลือวิสัย เพราะแม้แต่พระภิกษุสูงวัยอย่างท่านก็ยังสามารถปฏิบัติได้จวบจนวาระสุดท้ายแห่งสังขารขันธ์

รอเพื่อน ๆ มาเสริม เพราะมีตัวอย่างอยู่มากมายเกินกว่าจะยกมากล่าวให้หมดสิ้นได้ ฯลฯ

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ ใครก็ตาม ทั้งผู้เก่าและผู้ใหม่ หากขวนขวายปฏิบัติตรงตามที่ท่านสอน และช่วยกันเผยแผ่ธรรมคำสอนตรงตามที่ท่านสอน ย่อมจัดว่าได้แสดงออกซึ่งความกตัญญูกตเวทีต่อหลวงปู่อย่างแน่นอน

พูดถึงความกตัญญูต่อครูอาจารย์

ความกตัญญู คือ ความรู้คุณ

กตเวที คือ ทดแทนบุญคุณ

เพียงดินเคยได้ยินพ่อแม่ครูอาจารย์ท่านสอนว่า

หากปฏิบัติกับครูอาจารย์ยังไม่เห็นผลตามที่ท่านสอน แล้วไปเที่ยววิ่งหาครูอาจารย์องค์อื่น ๆ นั้น ถือเป็นการปรามาสครูอาจารย์องค์แรก ถือเป็นเรื่องไม่ควรทำอย่างยิ่งทีเดียว

คิดต่อไปว่า ... นั่นเป็นสมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ แต่หากท่านสิ้นไปแล้ว การไปกราบครูอาจารย์องค์อื่น ขอเป็นศิษย์ปฏิบัติธรรมกับองค์ใหม่ เคยได้ยินครูอาจารย์ท่านสอนไว้ มีทั้งบาปและไม่บาป

บาป ตรงที่จะสับสนแล้วเกิดความลังเลสงสัยทำให้ประมาทและปรามาสครูอาจารย์ (ที่เป็นพระแท้) องค์เก่า ทั้งในหลักคำสอนและวิธีการปฏิบัติ 

การขอขมาต่อพระรัตนตรัยและครูบาอาจารย์ ทุกวันเป็นประจำ จึงเป็นเรื่องที่ควรทำสม่ำเสมอ

ขอฝากเป็นข้อคิด พิจารณากันค่ะ

ขอบคุณคุณเพียงดินสำหรับข้อคิดครับ

เนื้อความของบทขมาพระรัตนตรัยที่อยู่ในบทสวดมนต์ทำวัตรเย็น

"ด้วยกายก็ดี ด้วยวาจาก็ดี ด้วยใจก็ดี

ที่ข้าพเจ้าได้ประมาทพลาดพลั้งในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

ขอพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ จงงดซึ่งโทษล่วงเกินอันนั้นให้แก่ข้าพเจ้าทั้งหลาย

เพื่อความสำรวมระวังในกาลต่อไป"

          ขอถวายดอกไม้จากหัวใจ ถวายแด่ทั้งสองพระองค์ ร่วมกับคุณปุถุชน ด้วยค่ะ

        เห็นภาพนี้ทีไรก็ประทับใจและมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็น 

        อดที่จะย้อนไปถึงอดีตเก่าๆ เมื่อตอนที่คนแอบอ่านยังเด็กตอนที่พ่อยังแข็งแรง จำได้ว่าข่าวพระราชสำนัก เป็นข่าวที่คนไทยทั้งแผ่นดินที่มีทีวี (ในตอนนั้น) ต้องตามดูทุกวัน  คนแอบอ่านเห็นพ่อและแม่ของแผ่นดิน เดิน เดิน และเดิน ทุกวัน เดินขึ้นเขา เดินในถิ่นทุรกันดาร วันหนึ่งๆ พระองค์ท่านไปเยี่ยนเยียนราษฏรของพระองค์ หลายแห่งด้วยพระพักตร์แจ่มใส พสกนิกรของพระองค์ที่ไปรับเสด็จต่างปลื้มปิติมิรู้ลืม ณ ตอนนั้นคนแอบอ่านมีความรู้สึกเหมือนกับว่าพระองค์ท่านเป็นเทวดา

          คนแอบอ่านขอนำเรื่องราวดีๆ อันน่าประทับใจของพระองค์ท่านและราษฎรไทยผู้จงรักภักดี (ตามภาพที่คุณปุถุชน ได้นำมาลง) มาลงให้อ่านอีกครั้งค่ะ หลายท่านพอจะทราบเรื่องราวของ "ดอกไม้จากหัวใจแล้ว" แต่เชื่อว่าอ่านกี่ครั้งก็ยังประทับใจ   

 ""ดอกไม้จากหัวใจ""

            ที่นครพนม บนเส้นทางรับเสด็จตรงสามแยกชยางกูร-เรณูนคร บ่ายวันที่ 13 พ.ย. 2498 อาณัติ บุนนาค หัวหน้าส่วนช่างภาพประจำพระองค์ ได้บันทึกภาพในวินาทีสำคัญที่กลายเป็นภาพประวัติศาสตร์ภาพหนึ่งของประเทศ ภาพที่พูดได้มากกว่าคำพูดหนึ่งล้านคำ

            วันนั้น หลังจากทรงบำเพ็ญพระราชกุศล ณ วัดพระธาตุพนมวรมหาวิหารเสร็จสิ้นในช่วงเช้าแล้ว ทั้ง 2 พระองค์ได้เสด็จฯ โดยรถยนต์พระที่นั่งกลับไปประทับแรม ณ จวนผู้ว่าราชการจังหวัดนครพนม ราษฎรที่รู้ข่าวก็พากันอุ้มลูก จูงหลานหอบกันมารับเสด็จที่ริมถนนอย่างเนืองแน่น ดังเช่นครอบครัว จันท์นิตย์ ที่ลูกหลานช่วยกันนำ แม่ตุ้ม จันทนิตย์ วัย 102 ปี ไปรอรับเสด็จ ณ จุดรับเสด็จห่างจากบ้าน 700 เมตร โดยลูกหลานได้จัดหาดอกบัวสายสีชมพูให้แม่เฒ่าจำนวน 3 ดอก และพาออกไปรอที่แถวหน้าสุดเพื่อให้ใกล้ชิดเบื้องพระยุคลบาทที่สุด

            เปลวแดดร้อนแรงตั้งแต่เช้าจนสาย เที่ยงจนบ่าย แผดเผาจนดอกบัวสายในมือเหี่ยวโรย แต่หัวใจรักภักดีของหญิงชรายังเบิกบาน เมื่อเสด็จฯ มาถึงตรงหน้า แม่เฒ่าได้ยกดอกบัวสายโรยราสามดอกนั้นขึ้นจบเหนือศีรษะแสดงความจงรักภักดี อย่างสุดซึ้ง พระเจ้าแผ่นดินทรงโน้มพระองค์อย่างต่ำที่สุด จนพระพักตร์แนบชิดกับศีรษะของแม่เฒ่า ทรงแย้มพระสรวลอย่างเอ็นดู พระหัตถ์แตะมือกร้านคล้ำของเกษตรกรชราชาวอีสานอย่างอ่อนโยน

            เป็นคำบรรยายเหมือนไม่จำเป็น สำหรับภาพที่ไม่จำเป็นต้องบรรยาย ไม่มีใครรู้ว่าทรงกระซิบคำใดกับแม่เฒ่า แต่แน่นอนว่าแม่เฒ่าไม่มีวันลืม

            เช่นเดียวกับที่ในหลวงไม่ทรงลืมราษฎรคนสำคัญที่ทรงพบริมถนนวันนั้น หลานและเหลนของแม่เฒ่าเล่าว่า “หลังจากเสด็จพระราชดำเนินกลับกรุงเทพฯ แล้ว ทางสำนักพระราชวังได้ส่งภาพรับเสด็จของแม่เฒ่าตุ้ม พร้อมทั้งพระบรมรูปหล่อด้วยปูนพลาสเตอร์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว พระราชทานผ่านมาทางอำเภอพระธาตุพนมให้แม่เฒ่าตุ้มไว้เป็นที่ระลึก” พระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สุดมิได้นี้ อาจมีส่วนชุบชูชีวิตให้แม่เฒ่ายืนยาวขึ้นอีกด้วยความสุขต่อมาอีกถึงสามปี เต็ม ๆ แม่เฒ่าตุ้ม จันทนิตย์ ราษฎรผู้โชคดีที่สุดคนหนึ่งในรัชกาลที่ 9 สิ้นอายุขัยอย่างสงบด้วยโรคชราเมื่ออายุได้ 105 ปี

            ข้อมูลจาก “แม่เฒ่าตุ้ม จันทนิตย์” ภาคพิเศษโดย คุณหญิงศรีนาถ สุริยะ วารสารไทย

 พระเมตตาของพ่อหลวง

         ..เกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงของชาวบ้านนั้น พอเริ่มตามเสด็จฯ ก็มีผู้เตือนให้รู้แล้วว่า พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระเมตตาและกรุณาต่อสัตว์ทุกชนิด และเป็นพระบรมราโชบายที่จะให้เจ้าหน้าที่ผู้ขับรถในขบวนเสด็จใช้ความระมัดระวังให้จ...งหนัก ไม่ทำอันตรายสัตว์ทั่วไป ไม่จำเพาะแต่สัตว์เลี้ยงเท่านั้น เพราะฉะนั้นจึงปรากฏอยู่เสมอว่า ขบวนเสด็จฯ ต้องชะลอความเร็วลง หรือหยุดทั้งขบวน เพื่อให้สัตว์ข้ามหรือออกจากถนนก่อน แล้วจึงเคลื่อนที่ต่อไป

        ครั้งหนึ่งที่จังหวัดนราธิวาส หลังจากที่เสด็จออกจากพระตำหนักทักษิณราชนิเวศน์ได้ไม่ไกลนัก ขบวนเสด็จยังอยู่แถวๆเชิงเขาตันหยงนั่นเอง รถพระที่นั่งต้องหยุดคอยรถ ให้งูจงอางคู่หนึ่งข้ามถนนจนพ้นเรียบร้อยแล้วจึงเสด็จฯ ต่อไป..
(จาก "รอยพระยุคลบาท" โดย พล.ต.อ.วสิษฐ เดชกุญชร)

        พ่อของแผ่นดินผู้ทรงพระเมตตาและพระมหากรุณาธิคุณต่อทุกสรรพชีวิต ขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัย พระสยามเทวาธิราช เทวาภินิหารและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสากลโลก ได้โปรดอภิบาลให้ล้นเกล้าฯ ของชาวไทยทรงพระสิริสวัสดิ์ ทรงพระเกษมสำราญ มีพระชนมายุยิ่งยืนนาน ปราศจากโรคาพยาธิพิบัติภัยใดมาแผ้วพาน ขอจงทรงพระเจริญ ถึงพร้อมด้วยจตุรพิธพรชัยทุกประการ กราบแทบพระบาท...

Credit:ขอบคุณภาพและเรื่องราวจาก Facebook ของ คนดี.......

ขอบคุณพี่คนแอบอ่านสำหรับเรื่องราวดี ๆ ที่นำมาเล่าสู่กันฟังให้ชุ่มชื่นหัวใจครับ

สาธุ....  ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

เจ้าหนูเอ๋ย ตัวน้อยนิด แต่หัวใจยิ่งใหญ่

ยิ่งใหญ่ที่รู้จักนอบน้อม

ยิ่งใหญ่ที่รู้จักบูชาบุคคลที่ควรบูชา