Web Laungpudu.com / Luangpordu.com ถือกำเนิดมาประมาณ ๖ เดือนแล้ว ยังไม่ได้ให้โอกาสสมาชิกแนะนำตัวเองเลย

คงจะมีประโยชน์ไม่มากก็น้อย หากเปิดโอกาสให้มีการแลกเปลี่ยนสิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจในการชักนำแต่ละท่านให้เข้ามาสนใจศึกษาธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าและครูอาจารย์ทั้งหลาย รวมทั้งหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ

สวัสดีครับคุณ กันต์กันต์ และ คุณ Chatippiya ผู้ซึ่งเข้ามารู้จักหลวงปู่เพราะบทสวดนะโมพุทธายะ ฯ ที่สมัยนี้พากันตั้งชื่อใหม่ว่าคาถาจักรพรรดิ

ถ้าหากได้ติดตามอ่านกระทู้ต่าง ๆ ที่เผยแพร่ไปแล้ว ก็จะทราบได้ว่าที่เว็บแห่งนี้ ส่งเสริมเรื่องการปฏิบัติภาวนา มากกว่าการสวดคาถา

การสวดหรือบริกรรมคาถาเสมอ ๆ นั้นดี แต่ยังมีสิ่งที่ดีและเป็นสาระยิ่งกว่าซึ่งหลวงปู่เน้นย้ำ นั่นคือการปฏิบัติภาวนา (ได้แก่การเจริญ ศีล สมาธิ และปัญญา) ดังนั้น จึงขอเชิญชวนมาต่อยอดความดีให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไปอีก

เรื่องเสียงสวดคาถาที่ถามมาว่าเป็นเสียงหลวงปู่หรือไม่นั้น

ขอตอบว่า หากเป็นเสียงสวดคาถานะโมพุทธายะฯ ที่เคยได้ยินจากที่เผยแพร่ ไม่ใช่เสียงหลวงปู่ (เพราะไม่เคยปรากฏว่ามีการบันทึกเสียงหลวงปู่สวดคาถาดังกล่าว)  

ส่วนเสียงสวดไตรสรณคมณ์นั้น เนื่องจากยังไม่เคยได้ยินได้ฟังจึงบอกไม่ได้ แต่ก็ไม่แปลกหากจะมีใครไปตัดตอนเอามาจากแถบเสียงที่ท่านให้ศีลให้พร (เวลาโยมขอศีล พระท่านก็จะให้โยมว่าตาม โดยเริ่มจากนะโมตัสสะฯ แล้วตามด้วยไตรสรณคมณ์)

ขอกล่าวแสดงความต้อนรับอีกครั้งครับ

รู้สึกดีขึ้นมากเลยค่ะ่ที่ได้ทราบว่ายังมีคนที่เคยสงสัยเหมือนกัน คราวนี้จะได้ตั้งหน้าตั้งตาสวดมนต์ภาวนาให้ได้มากที่สุดเพื่อไม่ให้จิตคิดเผลอไปโน่นไปนี่  กว่าจะตามกลับมาได้ก็เพลิดเพลินไปจนอายุเข้าไปครึ่งร้อยแล้วค่ะ 

อยากเรียนถามว่าการภาวนากำพระ จำเป็นต้องเป็นพระของหลวงปู่ดู่เท่านั้นรึเปล่าคะเพราะตัวดิฉันไม่มีพระของหลวงปู่เลยค่ะ สามีค้นเจอก็เอาไปห้อยติดตัวซะแล้ว ดิฉันมีแต่หลวงปู่ทวดของวัดห้วยมงคล วัดช้างให้รุ่นใหม่ๆ ห้อยติดคอไว้ค่ะ และที่สำคัญยังไม่เคยภาวนากำพระเลยค่ะ ได้แต่ภาวนาธรรมดานั่งภาวนา นอนภาวนาจนหลับไป กรุณาให้คำแนะนำดวยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ

สวัสดีครับน้องเหลิม

ขอแสดงความชื่นชมในความอุตสาหะที่ได้ติดตามอ่านกระทู้ทั้งหมดมาจนครบ (ซึ่งจะทำให้ทราบแนวคำสอนและปฏิปทาของหลวงปู่ รวมทั้งเจตนารมณ์ของการสร้างบ้านหลวงปู่อมยิ้มหลังนี้)

ในการปฏิบัติธรรม (เพื่อตัวเราเองและคนรอบข้าง) สิ่งที่สำคัญอันดับต้นก็คือแรงจูงใจ หลาย ๆ คนอาจเริ่มจาก "วัตถุมงคล" จากนั้นก็เขยิบแรงจูงใจมาเป็น "ตัวผลการปฏิบัติธรรม" ไม่ว่าจะเป็นอานิสงส์แห่งการรักษาศีลที่ช่วยให้เราไม่มีเรื่องร้อนใจ มีความสงบสุข และผึ่งผายในการเกี่ยวข้องกับโลก ตลอดจนอานิสงส์แห่งสมาธิที่ช่วยให้เราเริ่มรู้จักกับเครื่องอยู่ชนิดใหม่คือความร่มเย็นในจิตใจ และอานิสงส์แห่งปัญญาที่ช่วยให้เราไม่หลงอารมณ์

เราได้อาศัยผลการปฏิบัติธรรมแม้ยังไม่เต็มที่แต่ก็เป็นกำลังใจว่าการปฏิบัติธรรมนั้นเป็นผลดีต่อชีวิตของเราจริง ๆ ทำชีวิตของเราให้มีแก่นสาร โดยพร้อมกันนั้นก็อาศัยการเห็นทุกข์ในโลก โดยเฉพาะอย่างยิ่งทุกข์จากความเสื่อมของสังขาร ความตาย และความพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก มาเป็นแรงขับเคลื่อน (ตอนนี้จึงมีทั้งแรงจูงและแรงขับ)

พี่ ๆ ที่บ้านหลวงปู่อมยิ้ม มีผลตอบแทนคือความปลื้มใจ อิ่มใจที่เห็นพวกเราทุกคน (รวมทั้งตัวพี่และผู้บริหารเว็บแต่ละคน) ต่างก็จะสร้างเครื่องอยู่ (ภายใน) ที่แข็งแรงให้กับตนเองไปพร้อม ๆ กัน เพื่อให้จิตของเราปราศจากทุกข์ภัยได้จริง เป็นกำลังใจให้กันและกัน ชี้แนะ ตักเตือน เพื่อไปในทางที่พระพุทธองค์และหลวงปู่พาเดิน

สาธุ สาธุ ชื่นใจหลาย

ถ้าไม่เห็นความดีในตัวก็ไม่นับว่ารู้จักหลวงปู่

เมื่อเห็นความดีในตัวจึงนับว่ารู้จักหลวงปู่

เห็นความดีในตัวคือเห็นธรรม เห็นธรรมคือเห็นพระตถาคต

ขอบคุณพี่สิทธิ์,พี่หญิงมากครับ ตอนนี้ก็ยังล้มลุกคลุกคลานอยู่มาก  มองไปก็ยังมีอะไรที่บกพร่องอีกเยอะ ก็อาศัยหมั่นทำเข้าไว้แล้วก็พยายามตรวจสอบตนเองให้โลภ โกรธ หลง ลดลงบ้าง ก็ได้อาศัยกำลังใจจากพี่ๆเพื่อนๆกัลยานมิตรผู้ร่วมเดินทางไปด้วยกันนี่แหล่ะครับ ^_^

วันนี้รู้สึกคิดถึงรุ่นพี่คนหนึ่งที่ตายจากไปกว่า ๕ ปีแล้ว พี่คนนี้มีคุณสมบัติหลายอย่างที่ทำให้อยากแนะนำให้เพื่อน ๆ สมาชิกได้รู้จัก 

พี่คนนี้ไปศึกษาด้านวิศวกรรมและทำงานอยู่ต่างประเทศหลายปี พอกลับมาก็มีเหตุให้ศรัทธาในหลวงปู่ดู่จากคำยกย่องของอาจารย์ฆราวาสที่พี่เขานับถือมาก พอดีกับภรรยาของพี่คนนี้เป็นเพื่อนร่วมงานของลุงสิทธิ์ หลังจากได้แนะนำให้รู้จักกัน ก็รู้สึกถูกอัธยาศรัยและสนิทสนมกันเร็วมาก ในช่วงนั้น พี่เขาจะขับรถมารับลุงสิทธิ์ไปวัดสะแก เพื่อกราบหุ่นขี้ผึ้งของหลวงปู่ และทำสมาธิภาวนาที่กุฏิหลวงน้าสายหยุดเป็นประจำ จนหลวงน้าสายหยุดก็รู้สึกเมตตาต่อเขามาก เขาเป็นคนขยันสวดมนต์และนั่งสมาธิภาวนามาก วันหนึ่ง ๆ พี่เขาสวดมนต์และนั่งสมาธิราว ๓-๔ ชั่วโมงเป็นอย่างน้อย

พี่เขาทำธุรกิจของครอบครัวโดยมีคนงานในความดูแลราว ๒๐๐ คน แต่สุดท้ายเขาเลือกที่จะมีพนักงานในความดูแลให้น้อยที่สุด เพื่อภาระที่น้อยลง แต่ก็น่าแปลก พี่เขาเล่าว่าแม้สุดท้ายจะมีพนักงานเพียงไม่กี่คน (ไม่ถึง  ๑๐ คน) แต่รายได้สุทธิแทบไม่แตกต่างจากสมัยที่ดูแลพนักงานเรือนร้อย เขาจึงสรุปว่าที่ผ่านมานั้นเขาเหนื่อยเลี้ยงคนอื่นแท้ ๆ

ภายหลังที่มีคนในความดูแลน้อยลงมากแล้ว พี่เขาก็ทุ่มเทกับการปฏิบัติภาวนามากขึ้น พี่คนนี้นับว่ามี sense ในการสัมผัสพลังพุทธคุณในองค์พระ ซึ่งลุงสิทธิ์ได้ลองทดสอบหลายครั้งก็รู้สึกเชื่อว่าการสัมผัสของเขามีความแม่นยำมากทีเดียว

พี่คนนี้มีบุคลิกภาพเป็นคนห้าว ๆ พูดจาเสียงดัง แต่ก็สังเกตว่าเป็นคนรักพ่อแม่ ครั้งหนึ่งเขาได้พาคุณแม่ไปทำบุญและร่วมนั่งสมาธิที่หน้ากุฏิหลวงน้าสายหยุด อยู่ ๆ เขาร้องไห้ น้ำตาไหลพราก ออกจากสมาธิมากราบหน้าตักคุณแม่ เขาเล่าว่าเขาเห็นภาพสมัยที่เขาเป็นเด็กเล็กเดินไปโรงเรียน และเห็นภาพคุณแม่ถือปิ่นโตอาหารเดินตามไปส่ง 

ด้วยความที่เขาไปใช้ชีวิตในต่างประเทศเสียนาน ทำให้กิริยามารยาทของเขาไม่เรียบร้อยและไม่อ่อนโยนต่อคุณแม่สักเท่าไหร่ เขาเสียใจที่บ่อยครั้งมีปากมีเสียงกับคุณแม่ แต่เมื่อได้มากราบหลวงปู่ มาปฏิบัติตามแนวทางที่หลวงปู่สอน เขารู้สึกว่าจิตใจของเขาอ่อนโยนลงเป็นลำดับ มาครั้งนี้เขารู้สึกรักคุณแม่มาก เมื่อไม่มีคุณพ่อให้ดูแลแล้ว เขาตั้งใจจะดูแลและให้สิ่งที่มีค่าที่สุดกับคุณแม่ ทั้งสุขทางโลกและสุขทางธรรม

ตอนนั้นลุงสิทธิ์ก็นั่งสมาธิอยู่ด้วยกันกับเขา พอเขาเดินล่วงหน้าไปสักหน่อย คุณแม่ก็หันมาพูดกับลุงสิทธิ์ว่า "ขอบคุณมากนะ ที่ทำให้แม่ได้ลูกคนเดิมคืนมา" (จริง ๆ แล้ว ควรขอบพระคุณหลวงปู่จึงจะถูก)

พี่คนนี้มีจิตใจที่เบิกบานมาก พบเห็นทีไรก็มีแต่ความยิ้มแย้มแจ่มใส และพูดได้ว่า เขาอยู่ที่ไหน ก็จะมีคุณแม่อยู่ด้วยเสมอ เขาไม่เคยทอดทิ้งคุณแม่เลย บางทีก็พาคุณแม่ไปพบเพื่อน ๆ ให้ได้สนทนาตามประสาคนวัยเดียวกัน เขาพาคุณแม่ไปรับประทานอาหารนอกบ้านทุกสัปดาห์ แต่ที่พลาดไม่ได้คือการพากันไปกราบหลวงปู่ กระทั่งคุณแม่ก็พลอยศรัทธาในบารมีธรรมของหลวงปู่ไปด้วยทั้ง ๆ ที่ทั้งคู่ไม่ทันสังขารธรรมของหลวงปู่

พี่เขาเร่งปฏิบัติทั้งยามค่ำคืนและช่วงเช้ามืด ราวกับว่าจะรู้ตัวว่าอายุไม่ยืน ก่อนหน้าที่เขาจะเสียชีวิต เขาบอกว่าเขาอยากได้พระบรมสารีริกธาตุไปบูชามาก ลุงสิทธิ์จึงจัดใส่ผอบไปให้ที่บ้าน เขาดีใจและปีติมาก กล่าวขอบคุณซ้ำ ๆ อยู่หลายครั้ง พอวันรุ่งขึ้น คุณแม่ของพี่คนนี้โทรมาพูดพลางร้องไห้ว่าพี่เขาได้ตายแล้วด้วยโรคหัวใจวายเฉียบพลัน

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ลุงสิทธิ์ได้เห็น "ศพยิ้ม" ริมฝีปากของพี่คนนี้ยิ้มจริง ๆ ยิ้มเหมือนจะบอกคุณแม่ ภรรยา และเพื่อน ๆ ว่าเขาไปดี มีความสุข ขอทุกคนอย่าได้ห่วง ไม่กี่วันหลังงานศพ ภรรยาของพี่ท่านนี้โทรมาเล่าว่า เธอได้ฝันเห็นพี่ท่านนี้มาหา มาบอกว่า "เธอจะมาเสียใจทำไม ร่างกายของฉันมันเป็นเหมือนรังของโรค มันเก่าคร่ำคร่า มีโรคภัยไข้เจ็บสารพัด ตอนนี้ฉันมีความสุขมาก เธออย่าได้ทุกข์ใจเลย" ภรรยาของพี่เขาเล่าด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกได้ว่าได้คลายความทุกข์ใจลงไปอย่างมากแล้ว

...คิดถึงหนอ คิดถึงหนอ 

...สุดท้าย มีก็เหมือนไม่มี

...เตรียมตัวหนอ เตรียมตัวหนอ

...

นรชาติวางวาย     มลายสิ้นทั้งอินทรี

สถิตทั่วแต่ชั่วดี     ประดับไว้ในโลกา

...

พระนิพนธ์ สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาปรมานุชิตชิโนรส

ขออนุญาตกราบสมัครเป็นน้องพี่คนนี้อีกคนครับผม เรื่องราวดีๆของพี่ผู้สร้างทางไปก่อน ปลื้มใจ พลันพลังฮึดบังเกิดเสมอเมื่อได้ยินได้ฟัง ช่างเป็นเช้าที่พิเศษอีกวันครับผม

หากปัญญาเกินศรัทธา น้องปุถุชนตอบว่าจะกลายเป็นคนอวดดี แก้ไขลำบาก ส่วนน้องเหลิมตอบว่าจะเป็นคนหูตึง (ไม่ฟังใคร) หัวแข็ง ฟุ้งซ่าน

คำตอบคือ ถูกต้องทั้งสองคนครับ

ลุงสิทธิ์เติมให้อีกหน่อยว่านอกจากที่น้องทั้งสองคนยกมาแล้วนั้น คนที่ใช้ปัญญาเกินศรัทธาอาจจะกลายเป็นนักคิด นักปรัชญา ที่มีจิตแห้งแล้ง

เรื่องพละ ๕ นี้สำคัญมาก ๆ เป็นภาคปฏิบัติการทางด้านจิตตภาวนาโดยตรงทีเดียว หากพละ ๕ ไม่สมดุล ก็ไม่อาจจะบรรลุจุดหมายปลายทางได้

สวัสดีครับ ทุกๆท่าน  ผมขอแนะนำตัว ผมรู้จักหลวงปู่ดู่ก็มาจากการแสวงหาพระที่เก่งๆ นั่นแหละครับ

ย้อนกลับไปเมื่อปีพ.ศ. 2528 ผมอยู่ชั้นม.2  บ้านอยู่แฟลตดินแดง  ก็นัดเพื่อนๆ ไปกราบพระกัน อยุธยาใกล้กรุงเทพฯดีก็ไปกันบ่อย เพื่อนก็ชอบแสวงหาพระเหมือนกัน ชอบเก็บพระ วัตถุมงคลเหมือนกัน  

วันหนึ่งก็นัดกันไปหาหลวงปู่ดู่ จำได้ว่านั่งรถทัวร์ไปแล้วเดินไปตลาดเจ้าพรหม และต่อรถสองแถว ไปถึงวัดสะแก ก็ตรงไปกุฏิที่ให้บูชาพระก่อนไปกราบหลวงปู่ดู่ ไปกันสามคน เพื่อนๆ เค้ามีตังค์ก็บูชาพระพรหมทองเหลืองหล่อจำได้ว่าทำบุญ 50 บาทนี่แหละ ผมไม่มีตังค์พอก็ขอยืมเค้า เค้าไม่ให้ ก็ไม่เป็นไร   เลยไปกราบหลวงปู่

ยังจำได้ติดตาครับ หลวงปู่ผิวขาวอมชมพู ร่างเล็กๆ สมส่วน ตาใสเหมือนเด็กๆ พวกผมเป็นเด็ก เลยเวลานั่งก็สอดขาไประหว่างทางเดินกับกุฏิหลวงปู่ นั่งห้อยขาเลย ระหว่างกุฏิหลวงปู่จะยกสูงพ้นทางเดินที่เป็นไม้มีช่องว่างอยู่พอสอดขาได้ เพื่อนๆ นำพระให้หลวงปู่เป่า หลวงปู่ก็เป่าให้แล้วเค้าก็ลุกเดินกลับเลย ผมเลยละล้าละลังอยู่ ก็อยากได้พระหลวงปู่นั่นแหละ  ที่จำได้ ข้างขวามือผม ซ้ายมือหลวงปู่ เป็นรูปหล่อบูชาหลวงปู่ทวดเนื้อปูนทาทองบ้าง ยังไม่ทาบ้าง ซ้ายมือผม ขวามือหลวงปู่ เป็นพระองค์เล็กเนื้อปูนหลายๆ พิมพ์อยู่ในถาดสังกะสีเคลือบมีลวดลาย ก็อยากได้พระแหละครับ จ้องตาเป็นมันพร้อมคิดในใจว่าเดี๋ยวขอหลวงปู่ซักองค์...   หลวงปู่ท่านนั่งจ้องหน้าผม ตอนนั้นเหลือผมคนเดียว เพื่อนลุกบอกไปรอข้างหน้าวัด แล้วหลวงปู่ก้มหน้ามาที่ผม แล้วพูดเบาๆ ว่า "พระภายนอก อย่าไปเอาเลย เอาพระภายในดีกว่า"  แล้วก็เอามือขวา มาลูบที่หัวผมเบาๆ สามครั้งลูบแบบไม่ถึงศีรษะ ขนลุกซู่ทั้งตัวเหมือนกระแสอะไรเย็นๆมากๆเข้าร่างเลยครับ อดจ๊อย ไม่ได้พระหลวงปู่เลย ก็ลากลับ

สวัสดีครับคุณ porpek

อ่านเรื่องเล่าของของคุณ porpek เพลินเชียวครับ อ่านไปก็อมยิ้มไป หลวงปู่ท่านเมตตามากนะครับ แสดงว่าในหมู่เพื่อนด้วยกัน คุณเป็นคนที่มีเชื้อหรือนิสัยปัจจัยที่จะเข้าถึงพระเก่าพระแท้ น่าโมทนาอย่างยิ่ง

ปีติที่เกิดทุกครั้งเมื่อระลึกถึงหลวงปู่ เป็นสิ่งที่ฟ้องถึงความชำนาญในการวางใจ (เชื่อจริง) ทีนี้ก็อยู่ที่การต่อยอดความดีให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไปทั้งในส่วนของศีล สมาธิ และปัญญา เพื่อการเข้าถึงพระภายในที่หลวงปู่บอกสอนคุณไว้เมื่อเกือบ ๓๐ ปีมาแล้ว

ยินดีต้อนรับสู่บ้านหลวงปู่อมยิ้มอีกครั้งครับ