กระทู้นี้ขอเปิดเวทีร่วมรำลึกและขออนุญาตถ่ายทอด
เรื่องราวและเรื่องเล่าของศิษย์หลวงปู่ผู้หนึ่งที่ชื่อ
คุณจำนง เจริญฟูสถิตย์ หรือ "น้านง" ที่ผมรู้จัก

หนังสือ "หลวงพ่อดู่ พรหมปัญโญ เพชรแท้แห่งกรุงศรีอยุธยา" เล่มนี้
น้านง เป็นผู้เขียนเองทั้งหมด
สำหรับภาพปกน้านงขอถ่ายตอนที่ขออนุญาต
สร้างรูปเหมือนหลวงปู่ขนาดเก้านิ้ว

น้านงจัดทำเพื่อถวายหลวงปู่ เมื่อครั้งที่ท่านจะครบ ๙๙ ปี
ในวันที่ ๑๗ มกราคม ๒๕๔๖ จะทยอยนำมาเล่าสู่กันฟัง

และขอเชิญศิษย์หลวงปู่ที่รู้จักคุณจำนง
มาร่วมถ่ายทอดเรื่องราวให้ศิษย์รุ่นหลังได้ฟังกัน ...

แสดงว่า คุณจำนงมีความสามารถในการตรวจว่า
พระพุทธรูปองค์ใดมีพระพุทธคุณหรือคะ

ท่านคงชำนาญในการทำสมาธิและช่างสังเกตด้วยสิหนอ

เรื่องที่ 4: ผีกินมื้อหนึ่งอิ่มกี่วัน

เมื่อประมาณปี พ.ศ.๒๕๒๖ วันตรุษจีน ผมไหว้บรรพบุรุษเสร็จแล้ว
ตอนเย็นผมก็ขับรถจากกรุงเทพฯไปอยุธยา วัดสะแก
นมัสการถามหลวงพ่อว่า
ผีกินมื้อหนึ่งอิ่มกี่วัน ผมจะได้ไหว้ใหม่
หลวงพ่อไม่ตอบ คุยเรื่องอื่นต่อไป

ผมลืมไปแล้วเรื่องที่ถามวันนั้น
อีกสี่ห้าวันต่อมา ผมไปวัดสะแกอีก คราวนี้ไม่ทันหย่อนก้นนั่งเช่นเคย
หลวงพ่อพูด "เอ็งเอาข้าแทบจน"
อะไรหรือหลวงพ่อ ผมถาม

หลวงพ่อก็ตอบว่า "ก็ที่เอ็งถามครั้งก่อน ผีกินมื้อหนึ่งอิ่มกี่วัน"
หลวงพ่อพูดต่อไปว่า
"ผีกินอาหารเท่าไรก็ไม่อิ่ม แต่ถ้าได้บุญแล้วจะอิ่ม (กินบุญ)"

(บันทึกโดย คุณจำนง เจริญฟูสถิตย์)

เรื่อง ผีกินมื้อหนึ่งอิ่มกี่วัน ที่น้านงบันทึกไว้นี้

เป็นเรื่องบังเอิญที่ไม่บังเอิญ
วันนั้นผมอยู่ในเหตุการณ์ด้วย
ผมนั่งคุยกับหลวงพ่ออยู่ก่อน น้านงมากับภรรยา
แล้วน้านงก็ถามหลวงพ่อ โดยเล่าว่า
วันตรุษจีนนี่ คนจีนไหว้บรรพบุรุษด้วยหมูเห็ดเป็ดไก่

น้านงสงสัยว่า ปีหนึ่งมีพิธีไหว้เพียงหนเดียว
แล้วผีบรรพบุรุษกินของไหว้เท่านี้ จะอยู่ได้กี่วัน
ถ้าไม่ถึงปี จะได้ทำพิธีไหว้เพิ่มให้อีก
หลวงพ่อท่านหันมามองผม แล้วพูดว่า
"ตอบยาก"
แล้วท่านก็หันไปทางน้านง
ท่านไม่ตอบคำถามน้านงตรงๆ แต่ท่านถามว่า
"แกเห็นผีที่แกไหว้ไหมล่ะ?"
น้านงตอบว่า "ไม่เห็น"
ภรรยาน้านงนั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆ ไม่พูดว่าอะไร
หลวงพ่อท่านจึงพูดว่า
"ถ้าไม่เห็น ก็พูดยาก"
จากนั้นท่านก็คุยเรื่องอื่น ...

(บันทึกโดย คุณเมธา  พรพิพัฒน์ไพศาล)

สาธุ...
มาปูเสื่อรอฟังเรื่องราวต่อครับ

เรื่องที่ 5: หมอผีอยุธยาเก่งกว่า

น้านงเป็นศิษย์หลวงปู่ที่เข้าวัดสะแกตั้งแต่ปี พ.ศ.๒๕๑๔-๒๕๑๕

มีโอกาสสนทนาธรรมกับหลวงปู่เกินกว่า ๑๐ ปี

น้านงขับรถจากกรุงเทพฯ มาวัดสะแก ตั้งแต่น้ำมันเบ็นซินลิตรละ ๑.๙๐ บาท

สมัยนั้นพอเลิกงาน น้านงจะเดินทางมากราบท่านบ่อยมาก
บางทีสัปดาห์ละ ๔-๕ วันก็มี ที่ว่ามาหาท่านบ่อยๆ นั้น
ก็เพื่อต้องการให้ท่านช่วยเหลือสงเคราะห์
เพราะน้านงมีอาชีพเป็นพ่อค้าขายของให้ทางราชการ

"หลังจากซื้อซองแล้วก็จะขับรถมาวัดสะแก
สอบถามเรื่องการประกวดราคากัน ก่อนยื่นซองประมูลราคา
หลวงปู่ก็สงเคราะห์ให้ เมื่อผลออกมาเป็นไปตามที่ท่านว่าไว้
น้านงจึงติดใจ มากราบหลวงปู่บ่อยๆ ด้วยเหตุอย่างนี้

มาเข้าเรื่อง ... อารมณ์ขันของท่านกันดีกว่าน้านงได้เล่าไว้
อย่างที่ไม่ค่อยมีใครเคยได้ฟังดังนี้ ...

น้านง: หลวงพ่อๆ แถวบ้านผมปักษ์ใต้ เขาไปขุดหลุมฝังศพผู้หญิงตายท้องกลม
แล้วเอามือผีสองข้างมาพาดบ่านั่งหันหน้าเข้าหากันแล้วใช้เทียนลนใต้คาง
เอาถ้วยมาวางรองน้ำมัน ที่เรียกว่าน้ำมันพราย

หลวงปู่หัวเราะหึหึ ก่อนตอบว่า...

ที่อยุธยาเขาแน่กว่า เขาไม่ต้องขุดเลย
นั่งเรียกศพขึ้นมา ลอยไปติดที่ยอดไม้
หมอผีเรียกให้ลงมา เรียกเท่าไรก็ไม่ลง...
จนหมอผีช็อคตาย"

เล่าแล้วหลวงปู่ท่านก็เงียบ หยุดไปครู่หนึ่ง

น้านงก็งง...

หลวงปู่จึงเล่าต่อว่า ...
ที่เรียกไม่ลง เพราะศพนั้นโดนฟ้าผ่าตาย
แก้วหูแตกหมดเรียกเท่าไรก็ไม่ได้ยิน

น้านงจึงสรุปว่า...
เป็นเช่นนี้เอง หมอผี ตายเพราะผี!!!

เรียบเรียงจากบันทึกของ คุณจำนง เจริญฟูสถิตย์
เมธา พรพิพัฒน์ไพศาล ผู้เรียบเรียง

หลวงพ่อทวดท่านตอบในนิมิตว่า ...
"ไม่ต้องแก้อะไร ยังไม่ถึงเวลา
  ถึงเวลาเมื่อไร ก็สว่างเมื่อนั้น"

... และด้วยบุญกุศลทั้งหลายที่ลูกได้ทำไว้
ขอจงเป็นเหตุ ... ปัจจัย ...
ให้ลูกได้รับ ... ความสว่างในครั้งนั้น ... ด้วยเทอญ

คำถามจากพี่คนแถวหลังคงต้องให้ท่านที่เคยบวชเรียนและรู้พระวินัย
ช่วยตอบนะครับ ว่าการที่ ...
ภิกษุปลุกเสกพระโดยไม่มีใครนิมนต์ให้ทำนี้ต้องอาบัติหรือไม่
และหากเป็นอาบัติ จะเป็นอาบัติข้อใด

น้องเหลิมกับปุถุชนนักค้นคว้า

งานนี้จะมาช่วยกันตอบก็ดีนะครับ

เรื่องที่ 6: สู้แค่ตาย

มีลูกศิษย์ลูกหาเป็นห่วงสุขภาพของหลวงพ่อ
นิมนต์ท่านเข้ากุฏิจำวัดพักผ่อนบ้าง
ท่านเมตตาบอกว่า
"เขามาไกล สู้แค่ตาย หายอยาก"

ท่านมีเมตตาสูง เอื้ออาทรต่อลูกศิษย์ทุกคนเสมอกัน
จะเก่าใหม่ท่านไม่แยก พระปฏิบัติวิปัสสนาท่านกลัว
๑. คนเหยียบตาย คือ ลูกศิษย์มามาก
๒. คนลากตาย คือ ถูกนิมนต์มาก
หลวงพ่อดู่อธิษฐานไม่ออกจากวัดก็เพราะข้อ ๒. นี้กระมัง

บันทึกโดย คุณจำนง เจริญฟูสถิตย์

เรื่องที่ 7: คนมาวัดเยอะ

เรื่องนี้ไม่มีในบันทึกน้านง ไม่มีในหนังสือน้านง
แต่อยู่ในบันทึกของผม
เป็นบทสนทนาของน้านงกับหลวงปู่ ที่กุฏิของท่าน
ผมมีโอกาสอยู่ในเหตุการณ์จึงได้บันทึกไว้

น้านง:       วันนี้คนมาวัดกันเยอะ
หลวงพ่อ:   อีกหน่อยจะเยอะกว่านี้อีก
น้านง:       มาเยอะดีหรือไม่เยอะดีหลวงพ่อ
หลวงพ่อ:   มีดี มีไม่ดี
น้านง:       หลวงพ่อว่าดีไม่ดียังไง
หลวงพ่อ:   ส่วนใหญ่มาทำบุญกัน ทำบุญทำทาน
               ส่วนน้อยที่จะปฏิบัติ ที่เอาจริงนี่ยิ่งน้อยไปอีก
น้านง:       แล้วที่ไม่ดีล่ะหลวงพ่อ
หลวงพ่อ:   คนมาวัดนี่ เอาทุกข์มาทั้งนั้น
               รึแกว่าว่าไม่จริง
น้านง:       (นั่งอมยิ้ม)
หลวงพ่อ:   มาสิบคนก็ทุกข์สิบเรื่อง
               นี่ก็ทุกข์ ไปรับขันเขามา ...
               (หลวงพ่อชี้ให้ดูพานและขันข้างกุฏิท่าน
                ที่พวกไปหาคนทรงรับขันธ์ มาขอให้ท่าน
                ช่วยแก้ให้วางกองรวมกันอยู่หลายสิบใบ)              
น้านง:       แล้วพวกมาทำบุญนี่ก็ทุกข์หรือ
หลวงพ่อ:   เอ้า! ก็ทุกข์สิ ไม่ทุกข์ก็ไม่มาหรอก
               ลองกรองดูให้ดี

ผมเห็นน้านงมองหน้ากันกับภรรยาแล้วต่างคนต่างยิ้ม
หลวงพ่อท่านช่างมีเมตตาตอบข้อสงสัยสัพเพเหระ
ธรรมะเก็บตกที่กุฏิท่านวันนั้น
เป็นช่วงแห่งความประทับใจที่ไม่รู้ลืมของผม
จนกระทั่งวันนี้
น้านง ... ในความทรงจำ!!!

บันทึกโดย คุณเมธา พรพิพัฒน์ไพศาล

เรื่องที่ 8: หมอยา

มีอยู่คืนหนึ่งก่อน พ.ศ.๒๕๐๐ ฝนตกมาก ประมาณตีสอง
มีคนมาเคาะเรียกท่านหน้าประตูกุฏิ ท่านก็ออกมา
ถามว่าโยมมีอะไรรึ ชายผู้นั้นบอกว่า
วัว(หรือควาย)ไม่สบาย นิมนต์หลวงพ่อช่วยไปรักษาให้ด้วย
หลวงพ่อบอกว่า พรุ่งนี้เช้าจะไปรักษาให้
ชายผู้นั้นพอหันหลังให้ ก็ด่าว่า
ท่านได้ยินจึงห่มจีวร กรำฝนไปรักษาให้
(พิมพ์ถึงตรงนี้จิ้งจกทักทันที ชายคนนี้วันนี้อยู่ไหนหนอ?)
ตั้งแต่นั้นมาท่านเลิกยุ่งเกี่ยวกับเรื่องรักษา

เรื่องจริงสอนใจ เมื่อใดเกิดทุกข์ เมื่อนั้นเห็นกรรม

บันทึกโดย คุณจำนง เจริญฟูสถิตย์