กระทู้นี้ขอเปิดเวทีร่วมรำลึกและขออนุญาตถ่ายทอด
เรื่องราวและเรื่องเล่าของศิษย์หลวงปู่ผู้หนึ่งที่ชื่อ
คุณจำนง เจริญฟูสถิตย์ หรือ "น้านง" ที่ผมรู้จัก

หนังสือ "หลวงพ่อดู่ พรหมปัญโญ เพชรแท้แห่งกรุงศรีอยุธยา" เล่มนี้
น้านง เป็นผู้เขียนเองทั้งหมด
สำหรับภาพปกน้านงขอถ่ายตอนที่ขออนุญาต
สร้างรูปเหมือนหลวงปู่ขนาดเก้านิ้ว

น้านงจัดทำเพื่อถวายหลวงปู่ เมื่อครั้งที่ท่านจะครบ ๙๙ ปี
ในวันที่ ๑๗ มกราคม ๒๕๔๖ จะทยอยนำมาเล่าสู่กันฟัง

และขอเชิญศิษย์หลวงปู่ที่รู้จักคุณจำนง
มาร่วมถ่ายทอดเรื่องราวให้ศิษย์รุ่นหลังได้ฟังกัน ...

วันนี้ วันเด็ก
วันเด็ก ปี 2558
อากาศไม่ร้อน เหมือนฝนตกบางที่
น้านงยังคงมีคุณสมบัติ
แบบเด็กอยู่ในตัวผู้ใหญ่
คือ สนใจใฝ่รู้
ช่างสงสัยซักถาม ตามจินตนาการ
ตามฝัน ถามทันทีที่อยากรู้
ไม่กลัวครูดุ!!!

                                       ภาพหลวงพ่ออุปัชฌาย์กลั่น

เรื่อง อุปัชฌาย์ข้ารับรอง

เรื่องนี้ไม่มีในหนังสือน้านง แต่อยู่ในบันทึกผม
น้านงเคยเล่าให้ฟังไว้ เรื่องมีอยู่ว่า ...

เมื่อประมาณปี พ.ศ.๒๕๑๕ ช่วงที่น้านงเป็นพ่อค้าขายของ
ให้ทางราชการอยู่นั้น เป็นช่วงที่เทียวไปเทียวมาวัดสะแกบ่อยๆ
บางสัปดาห์มาเกือบทุกวัน
น้านงชอบมาถามปัญหากับหลวงปู่ (น้านงเรียกท่านว่าหลวงพ่อ)
หลวงพ่อท่านตอบได้หมด น้านงจึงมีศรัทธามาถามปัญหาท่าน
อยู่เป็นประจำ

ด้วยความที่มีอาชีพเป็นพ่อค้าจึงมักจะมีปัญหาว่า
ทำยังไงไม่ให้ขาดทุน เพราะไม่ใช่ทุกเรื่องที่ลงทุนทำไป
จะมีกำรี้กำไร มีได้มีเสียตลอดเวลา
ไม่มีพ่อค้าคนไหน ไม่กลัวขาดทุน

มีอยู่วันหนึ่งที่น้านงมาถามปัญหาเรื่องค้าๆขายๆกับหลวงปู่เช่นเคย
น้านง:   ทำการค้านี่ลำบาก บางทีมีเรื่องยาก
           ทำไม่ดีมีขาดทุน
หลวงปู่: เป็นฆราวาสก็ต้องหาอยู่หากิน
น้านง:   มีได้มีเสีย ครับหลวงพ่อ
หลวงปู่: ของพระพุทธเจ้า มีแต่ได้ไม่มีเสีย
น้านง:   มีแต่ได้ไม่มีเสีย ยังไงหรือครับ
หลวงปู่: แกเชื่อพระพุทธเจ้าจริงหรือเปล่าล่ะ
           ถ้าแกเชื่อจริง อุปัชฌาย์ข้ารับรองว่ามีแต่ได้
น้านง:   หลวงพ่ออุปัชฌาย์กลั่น
หลวงปู่: หลวงพ่อกลั่นท่านเคยบอกไว้ ...
           นิมนต์ทำต่อไป วันไหนยังกินข้าวอยู่ ก็ต้องทำ
           เลิกกินข้าวเมื่อไร ไม่ต้องทำเมื่อนั้น
           ทำตามท่านไปเถิด ทำตามพระพุทธเจ้า
           มีแต่ได้ ไม่มีเสีย
           อุปัชฌาย์ข้ารับรอง

(บันทึกโดย คุณเมธา พรพิพัฒน์ไพศาล)         
 

ขออนุญาตนำเรื่องจากหนังสือมาลงต่อนะครับ

เรื่องที่ 11: ที่มาของคำภาวนา

       หลวงพ่อดู่ได้เล่าให้ผมฟังว่า มีอยู่วันหนึ่งท่านได้

จำวัดตอนกลางวัน แล้วฝันว่าได้เคี้ยวดาวสามดวงดัง

กรึบๆๆ เมื่อท่านพิจารณาดูแล้วดาวสามดวงนั้นคือ

ไตรสรณคมน์ ท่านจึงใช้ภาวนาก็เกิดปิติขึ้น ใช้มาปลุกเสก

พระก็เกิดพุทธคุณ

บันทึกโดย คุณจำนง เจริญฟูสถิตย์

ขอบคุณมากครับ เป็นบทความที่ทำให้รู้สึกเหมือนเข้าไปนั่งอยู่ในวงสนทนาเมื่อหลายสิบปีก่อน

เรื่องที่ 12: ฟันปลอม

น้านงเคยเล่าว่า
หลวงพ่อดู่ถอนฟันไปบางซี่นานมาแล้ว
ได้นมัสการถามท่าน
หลวงพ่อทำไมไม่ใส่ฟันปลอม
หลวงพ่อตอบว่า
ผู้ปฏิบัติไม่สมควรใส่ฟันปลอม

หากสังเกตดูก็จะรู้ว่าหลวงพ่อดู่
ท่านไม่ใช้ฟันปลอม
ผมเองก็สงสัยและเคยสอบถามท่านเช่นกัน
ท่านตอบว่า "ข้าเชื่อพระพุทธเจ้า"
ผมไม่กล้าถามอะไรท่านต่อ
คำว่า "เชื่อพระพุทธเจ้า"
ทำให้ย้อนกลับมาถามตัวเองว่า
แล้วเราล่ะ เชื่อพระพุทธเจ้าแค่ไหน
เชื่อจริงหรือเชื่อไม่จริง
ใจจริงหรือใจปลอม
ฟันปลอม ผมปลอม จมูกปลอม ฯลฯ
แต่อยากเจอพระจริง
อยากเจอพระเก่าพระแท้ พระจริงๆ!!!

(บันทึกโดยคุณเมธา  พรพิพัฒน์ไพศาล)

เรื่องที่ 13 : เอาซิ ถ้าอยากตาย

ก่อน พ.ศ. ๒๕๐๐ สมัยท่านยังหนุ่มแน่น

ท่านไปขอเรียนวิชาอยู่ยงคงกระพันกับหลวงพ่อองค์หนึ่ง

ไปครั้งแรกหลวงพ่อองค์นั้นนิมนต์ท่านกลับ

แล้วปิดประตูเข้ากุฏิไป ท่านจำใจต้องกลับ

ครั้งที่สองไปอีก คราวนี้พระองค์นั้นพูดว่า

"เอาซิ ถ้าอยากตาย"  แล้วเดินเข้ากุฏิไปเหมือนเดิม

แต่ไม่ได้ปิดประตูเหมือนคราวก่อน

ท่านพิจารณาแล้วก็กลับ

บันทึกโดย คุณจำนง เจริญฟูสถิตย์

ผมเคยได้ยินหลวงปู่ท่านคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้
ว่าวิชาที่ท่านสนใจจะไปเรียนสมัยนั้น
ยังเป็นเรื่องโลก
ยังไงก็ไม่พ้นแก่เจ็บตาย
ไม่ใช่ "ทางพ้นทุกข์" ที่แท้จริง

มาคิดต่ออีกว่า
ถึงอยู่ยงคงกระพัน ก็ยังเจ็บตัว
ยังมีศัตรู ยังต้องต่อสู้ ยังต้อง ...
มีเรื่องทั้งนั้น ยิงฟันไม่เข้า แต่อาจจะช้ำในตาย
ยังมีสารพัดทุกข์ที่เกี่ยวกับ
แก่เจ็บตาย
พลัดพรากจากของรัก คนรัก
ประสบสิ่งอันไม่เป็นที่รัก ฯลฯ

ขออนุญาตเขียนในมุมมองส่วนตัวครับ

      หลวงพ่อองค์ที่หลวงปู่ขอเรียนนั้น ท่านมีเมตตามาก ท่านรู้ว่าวิชาคงกระพันนั้นยังไม่ใช่วิชาที่ทำให้พ้นทุกข์ ท่านจึงทำให้เป็นปริศนาธรรมให้หลวงปู่ได้พิจารณา...ครับ