กระทู้นี้ขอเปิดเวทีร่วมรำลึกและขออนุญาตถ่ายทอด
เรื่องราวและเรื่องเล่าของศิษย์หลวงปู่ผู้หนึ่งที่ชื่อ
คุณจำนง เจริญฟูสถิตย์ หรือ "น้านง" ที่ผมรู้จัก

หนังสือ "หลวงพ่อดู่ พรหมปัญโญ เพชรแท้แห่งกรุงศรีอยุธยา" เล่มนี้
น้านง เป็นผู้เขียนเองทั้งหมด
สำหรับภาพปกน้านงขอถ่ายตอนที่ขออนุญาต
สร้างรูปเหมือนหลวงปู่ขนาดเก้านิ้ว

น้านงจัดทำเพื่อถวายหลวงปู่ เมื่อครั้งที่ท่านจะครบ ๙๙ ปี
ในวันที่ ๑๗ มกราคม ๒๕๔๖ จะทยอยนำมาเล่าสู่กันฟัง

และขอเชิญศิษย์หลวงปู่ที่รู้จักคุณจำนง
มาร่วมถ่ายทอดเรื่องราวให้ศิษย์รุ่นหลังได้ฟังกัน ...

ขอบคุณพี่ DRAGON ความสงสัยของพี่คนแถวหลัง คำตอบของพี่ metha และมุมมองพี่ supa พี่เหลิมครับ

"เอาซิ ถ้าอยากตาย" นับเป็นประเด็นสนทนายามเย็นของปุถุชนและคุณแม่บ้านเช่นกันครับ ถึงจะมองคนละมุมกันแต่สรุปที่ผมและคุณแม่บ้านได้ตรงกันอย่างบัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่นก็คือ มีหลวงปู่เท่านั้นที่รู้ว่า "ท่านพิจารณาอะไร" แฮ ..

นึกวาดภาพวัยหนุ่มของหลวงปู่ท่านคงใจนักเลงและโชกโชนน่าดู พิจารณาจากรอยอักขระขอมประกอบเป็นเลขยันต์บนร่างกายของหลวงปู่ หากไม่กล้าและไม่อดทนจริงคงพ่ายแพ้ต่อคมเข็มผสมหมึกที่ทิ่มแทง  ขอสารภาพครับว่า เมื่อก่อนหากเห็นใครลงยันต์ไม่ว่าส่วนหนึ่งส่วนใดของร่างกายก็จะไม่เข้าใกล้เป็นอันขาด  เพราะมีภาพจำว่า คนเหล่านี้คงผ่านคุกผ่านการจองจำมาเป็นแน่  แต่เมื่อได้อ่านที่พี่สิทธิ์เขียนเล่าเรื่องยันต์ที่หลวงปู่ชี้ให้เห็นโทษ จึงปรับเปลี่ยนความเห็นได้ถูกตรงครับผม ^__^

เรื่องที่ 14 : เบิกพระข้ามจังหวัด

             เมื่อประมาณ พ.ศ. ๒๕๒๘ คุณศรีรณทำงานอยู่ไปรษณีย์

พระโขนง กรุงเทพมหานคร ได้สร้างพระปางประทานพร ๔๙ นิ้ว

(จำไม่ค่อยได้) จะนำไปไว้ในโบสถ์วัดแห่งหนึ่งที่จังหวัดพะเยา

ภูมิลำเนาเดิมของคุณศรีรณ หนทางจากกรุงเทพฯ ผ่านอยุธยา

ถนนสายเอเชีย เป็นทางผ่านวัดสะแก เลี้ยวขวาเข้าไปประมาณ

๓ กิโลเมตร

              คุณศรีรณมีความประสงค์นิมนต์หลวงพ่อดู่เบิกพระเนตร

ให้พระประทานองค์นี้ ผมจึงจดหมายนมัสการถึงหลวงพ่อดู่ นิมนต์

ท่านช่วยเบิกพระเนตรให้ด้วย ครั้งแรกคุณศรีรณคาดคะเนว่าจะไป

ถึงวัดประมาณบ่าย ๓ โมงเย็น ที่ไหนได้ไปถึงวัดสะแก ๓ ทุ่ม

หลวงพ่อดู่เข้ากุฏิแล้ว คุณศรีรณจึงฝากจดหมายไว้ให้กับพระสมนึก

รุ่งเช้าพระสมนึกนำจดหมายไปนมัสการหลวงพ่อดู่  ๔ หรือ ๕ วัน

ต่อมาผมได้ไปวัดสะแก ไม่ทันได้กราบไหว้หลวงพ่อ ท่านพูดขึ้นว่า

ได้เบิกพระเนตรให้แล้ว ผมเป็นงง ไหนคุณศรีรณบอกว่าไม่ได้พบ

หลวงพ่อ เพราะไปสายท่านเข้ากุฎิไปแล้ว

              หลวงพ่อยิ้ม ผมก็เฉย

              แสดงให้เห็นว่าเบิกพระเนตรข้ามประเทศยังได้

บันทึกโดย คุณจำนง เจริญฟูสถิตย์