ถึงวันนี้ เว็บ luangpudu.com / luangpordu.com ซึ่งมีการตั้งชื่อเล่นจากเพื่อน ๆ สมาชิกว่า "บ้านหลวงปู่อมยิ้ม" ก็เปิดประตูบ้านมานานกว่า ๓ ปีแล้ว มีเพื่อน ๆ มาเป็นสมาชิกร่วม ๙๐๐ คน

ลุงสิทธิ์มาสังเกตว่าลุงสิทธิ์เขียนโม้อยู่คนเดียวเสียเป็นส่วนมาก (เขียนไปตั้งกว่า ๕๐๐ กระทู้)  จึงอยากได้ยินเรื่องเล่าจากสมาชิกบ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งประสบการณ์ที่ตัวเองหรือคนใกล้ตัวเจอะเจอสิ่งกระทบต่าง ๆ แล้วอาศัยอุบายธรรมอะไรในการรักษาใจ

ลุงสิทธิ์ตระหนักเสมอว่าปัญญาแท้นั้นไม่ได้เกิดจากการอ่านมากหรือฟังมาก นั้นเป็นเพียงปัญญาขั้นต้น หากแต่เกิดจากการรักษาใจ (ผ่านการเจริญสติและปัญญา) ในเวลาที่เจอะเจอสิ่งกระทบซึ่งเป็นเหมือนแบบฝึกหัด ซึ่งถ้าผ่านแบบฝึกหัดมามาก สติปัญญาก็ยิ่งได้รับการฝึกฝนให้เฉียบคมมากขึ้น ดังที่ครูบาอาจารย์มักอุปมาว่า "สิ่งกระทบหรือแบบฝึกหัดเป็นเหมือนหินลับสติปัญญา"

นอกจากนี้ ลุงสิทธิ์ก็ยังเชื่ออีกว่า จุดอ่อน (กิเลส) เช่นความกลัวของแต่ละคน ย่อมแตกต่างกัน ปัญหาเล็ก ๆ ของคน ๆ หนึ่ง อาจเป็นปัญหาใหญ่ของอีกคนหนึ่ง สำหรับผู้ต้องการฝึกฝนอบรมตนแล้ว ย่อมไม่ปรารถนาให้จุดอ่อนเหล่านั้นติดตัวตัวเองไปจนตาย (แม้บางครั้งอาจให้เหตุผลให้ตัวเองสบายใจว่า เอาไว้ละทีหลังก็ตาม) การยอมรับในจุดอ่อนที่แตกต่างกัน จึงเป็นเรื่องสำคัญ แต่สิ่งที่เป็นจุดร่วมก็คือการเดินไปบนหนทางของการพัฒนาตน ทั้งเรื่องกายวาจา (ศีล) คุณภาพของจิต (สมาธิ) และปัญญา

ลุงสิทธิ์อารัมภบทมามากพอสมควร (หรืออาจเกินควร) แล้ว จึงอยากรับฟังเรื่องเล่าอันอาจจะเป็นประโยชน์แก่เพื่อน ๆ สมาชิก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องชวนให้เศร้า แล้วระงับหรือบรรเทาความเศร้าไว้ได้ เรื่องที่ชวนให้โกรธ แล้วระงับหรือบรรเทาความโกรธไว้ได้ เรื่องที่ชวนให้ลุ่มหลง แล้วระงับหรือกลับตัวให้คลายหลงได้ ฯลฯ

น้องเอสกิโมซึ่งอยู่ขั้วโลกเหนือ อยู่กับกองหิมะ เจอะเจอผู้คนน้อย ก็ใช่ว่าจะมีสิ่งกระทบน้อยนะ เพราะสิ่งกระทบที่มาทางใจโดยตรง ก็อาจมีมากไม่แพ้ช่องทางตา หู ฯลฯ คุณพ่อน้องพลอยสวยก็คงมีเรื่องเล่าจากประสบการณ์ของผู้เป็นพ่อ และอีก ๆ หลาย ๆ คนที่มีลูกเล็กลูกโต สิ่งกระทบที่เจอะเจอในที่ใกล้ตัว หรือแม้แต่ในวัดในวา ฯลฯ สิ่งกระทบที่อยู่ในประเทศ และนอกประเทศ (กรณีนอกประเทศนี่คงต้องให้เป็นการบ้านของคุณคนแถวหลัง ป้าน้อง หลานเอมี่ รวมทั้งน้องเอสกิโม) หรือสิ่งกระทบในแวดวงที่ทำงาน ก็ต้องถามคุณ DRAGON ฯลฯ หรือจะเป็นแวดวงการศึกษา ....ต้องถามใครล่ะ  อีกทั้งประสบการณ์ของคนที่ทำบ้านให้เป็นวัดอย่างน้องพุทธธิดา (และเชื่อว่าอีกหลาย ๆ คน) สารพัดเรื่องที่น่าจะนำมาเล่าสู่กันฟัง 

เชิญทุกท่านช่วยกันทำให้บ้านหลวงปู่อมยิ้มที่เหมือนมีชีวิตอยู่แล้วนี้ให้มี "ชีวา" ด้วยนะครับ 

ทยอยขนกระสอบน้ำตาลทรายและขนถ่ายทุรียน

ไม่น่าเชื่อว่ารถกระบะที่ลุงสิทธิ์ขับไปจะสามารถถ่ายใส่รถกระบะเล็กของวัดต่าง ๆ จนเต็ม ได้ถึง ๔ คัน

รถนำบุญ ...จุจริงหนอ

ใครช่วยบอกที นกยูงที่ยอดหลังคาศาลาวัดป่าบ้านตาด นั่นของจริงหรือของปลอม ^__^

แพ็คคู่ขอร่วมอนุโมทนาสาธุ....

นกยูงตัวนี้ใฝ่ดีนะ (ใฝ่สูง)

นกยูงเดินอวดความงามอยู่ตรงบริเวณทางเข้าเขตสงฆ์ 

ไหน ๆ ก็ได้นำภาพที่ไปทำบุญที่วัดป่าบ้านตาดมาให้ชมแล้ว ก็ถือโอกาสนำภาพพิเศษที่มีผู้ถ่ายเอาไว้ได้ในวันพิธีที่เรียกว่า งานบุญหรืองานแผ่เมตตาสามแดนโลกธาตุ ที่จัดเป็นประจำทุกวันที่ ๓๐ พฤษภาคม ฯ ของทุกปี ณ วัดป่าบ้านตาด ซึ่งเป็นวันคล้ายวันที่โยมแม่ของหลวงตามหาบัวละสังขาร

ในปีนี้ แม้ว่าหลวงตาจะไม่อยู่แล้ว แต่สิ่งที่มาเพิ่มความศักดิ์สิทธิ์และความเชื่อมั่นให้กับสาธุชนที่มาร่วมงานก็คือปรากฏการณ์พระอาทิตย์ ๒ ดวง

ลุงสิทธิ์ก็เพิ่งจะเคยได้ยิน ลักษณะก็คือมีพระอาทิตย์ทรงกลด แล้วที่ขอบวงของพระอาทิตย์ทรงกลด เหมือนจะมีอะไรมารองรับให้รัศมีทรงกลดมาตกกระทบตรงขอบวง จนแลเห็นเป็นดวงสว่างอีกดวงหนึ่ง เมื่อขยายภาพ ก็จะเห็นดวงสว่างชัดขึ้น แลดูเหมือนพระอาทิตย์อีกดวงหนึ่ง

ก็นับว่าแปลกดี ทำให้นึกถึงคำหลวงปู่ดู่ที่ว่า "พระท่านทำให้เชื่อ"

(เชื่อในความศักดิ์สิทธิ์ของคุณพระแล้ว ก็เพื่อจะโยงไปสู่ความเชื่อในเรื่องของหลักกรรมและความเพียรต่อไป ถ้าเชื่อในความศักดิ์สิทธิ์แล้วจมจ่อมอยู่กับมัน ก็ไม่ใช่ศรัทธาที่เป็นสัมมาปฏิบัติ)

การฟังสวดธัมมจักกัปปวัตนสูตร ก็เป็นสิ่งที่มีคุณค่า

แต่การปลูกฝังสัมมาทิฏฐิมีคุณค่ายิ่งกว่า เพราะเป็นการนำเนื้อหาสาระของธัมมจักกัปปวัตนสูตรไปใช้ให้เกิดผลจริงแก่ชีวิต ว่าอะไรใช่ทาง หรือมิใช่ทาง