ถึงวันนี้ เว็บ luangpudu.com / luangpordu.com ซึ่งมีการตั้งชื่อเล่นจากเพื่อน ๆ สมาชิกว่า "บ้านหลวงปู่อมยิ้ม" ก็เปิดประตูบ้านมานานกว่า ๓ ปีแล้ว มีเพื่อน ๆ มาเป็นสมาชิกร่วม ๙๐๐ คน

ลุงสิทธิ์มาสังเกตว่าลุงสิทธิ์เขียนโม้อยู่คนเดียวเสียเป็นส่วนมาก (เขียนไปตั้งกว่า ๕๐๐ กระทู้)  จึงอยากได้ยินเรื่องเล่าจากสมาชิกบ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งประสบการณ์ที่ตัวเองหรือคนใกล้ตัวเจอะเจอสิ่งกระทบต่าง ๆ แล้วอาศัยอุบายธรรมอะไรในการรักษาใจ

ลุงสิทธิ์ตระหนักเสมอว่าปัญญาแท้นั้นไม่ได้เกิดจากการอ่านมากหรือฟังมาก นั้นเป็นเพียงปัญญาขั้นต้น หากแต่เกิดจากการรักษาใจ (ผ่านการเจริญสติและปัญญา) ในเวลาที่เจอะเจอสิ่งกระทบซึ่งเป็นเหมือนแบบฝึกหัด ซึ่งถ้าผ่านแบบฝึกหัดมามาก สติปัญญาก็ยิ่งได้รับการฝึกฝนให้เฉียบคมมากขึ้น ดังที่ครูบาอาจารย์มักอุปมาว่า "สิ่งกระทบหรือแบบฝึกหัดเป็นเหมือนหินลับสติปัญญา"

นอกจากนี้ ลุงสิทธิ์ก็ยังเชื่ออีกว่า จุดอ่อน (กิเลส) เช่นความกลัวของแต่ละคน ย่อมแตกต่างกัน ปัญหาเล็ก ๆ ของคน ๆ หนึ่ง อาจเป็นปัญหาใหญ่ของอีกคนหนึ่ง สำหรับผู้ต้องการฝึกฝนอบรมตนแล้ว ย่อมไม่ปรารถนาให้จุดอ่อนเหล่านั้นติดตัวตัวเองไปจนตาย (แม้บางครั้งอาจให้เหตุผลให้ตัวเองสบายใจว่า เอาไว้ละทีหลังก็ตาม) การยอมรับในจุดอ่อนที่แตกต่างกัน จึงเป็นเรื่องสำคัญ แต่สิ่งที่เป็นจุดร่วมก็คือการเดินไปบนหนทางของการพัฒนาตน ทั้งเรื่องกายวาจา (ศีล) คุณภาพของจิต (สมาธิ) และปัญญา

ลุงสิทธิ์อารัมภบทมามากพอสมควร (หรืออาจเกินควร) แล้ว จึงอยากรับฟังเรื่องเล่าอันอาจจะเป็นประโยชน์แก่เพื่อน ๆ สมาชิก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องชวนให้เศร้า แล้วระงับหรือบรรเทาความเศร้าไว้ได้ เรื่องที่ชวนให้โกรธ แล้วระงับหรือบรรเทาความโกรธไว้ได้ เรื่องที่ชวนให้ลุ่มหลง แล้วระงับหรือกลับตัวให้คลายหลงได้ ฯลฯ

น้องเอสกิโมซึ่งอยู่ขั้วโลกเหนือ อยู่กับกองหิมะ เจอะเจอผู้คนน้อย ก็ใช่ว่าจะมีสิ่งกระทบน้อยนะ เพราะสิ่งกระทบที่มาทางใจโดยตรง ก็อาจมีมากไม่แพ้ช่องทางตา หู ฯลฯ คุณพ่อน้องพลอยสวยก็คงมีเรื่องเล่าจากประสบการณ์ของผู้เป็นพ่อ และอีก ๆ หลาย ๆ คนที่มีลูกเล็กลูกโต สิ่งกระทบที่เจอะเจอในที่ใกล้ตัว หรือแม้แต่ในวัดในวา ฯลฯ สิ่งกระทบที่อยู่ในประเทศ และนอกประเทศ (กรณีนอกประเทศนี่คงต้องให้เป็นการบ้านของคุณคนแถวหลัง ป้าน้อง หลานเอมี่ รวมทั้งน้องเอสกิโม) หรือสิ่งกระทบในแวดวงที่ทำงาน ก็ต้องถามคุณ DRAGON ฯลฯ หรือจะเป็นแวดวงการศึกษา ....ต้องถามใครล่ะ  อีกทั้งประสบการณ์ของคนที่ทำบ้านให้เป็นวัดอย่างน้องพุทธธิดา (และเชื่อว่าอีกหลาย ๆ คน) สารพัดเรื่องที่น่าจะนำมาเล่าสู่กันฟัง 

เชิญทุกท่านช่วยกันทำให้บ้านหลวงปู่อมยิ้มที่เหมือนมีชีวิตอยู่แล้วนี้ให้มี "ชีวา" ด้วยนะครับ 

 พลังรักที่ยิ่งใหญ่และบริสุทธิ์

พลังความกตัญญูอยู่ที่ช่วยยกจิตขึ้นเหนือเรื่องของหน้าตาและสิ่งที่คิดว่าเป็นปมด้อย

เพลินขำอาม่ากับหลานชาย..พลันพี่น้องส่งต่อให้ " เรียงความเรื่องแม่ " กังวานภายใน "...ไม่มีอะไรจะเขียนให้ครูได้อ่านพรุ่งนี้ บนหน้ากระดาษก็เลอะน้ำตา..."

กราบขอบพระคุณครับ ที่เรายังมีพ่อและแม่ในความทรงจำ

พี่สิทธิ์คอยย้ำ " อย่าประมาท " คำสั่งสุดท้ายก่อนดับขันธปรินิพพาน

อนุโมทนา สาธุครับผม

วันนี้ลุงสิทธิ์หยิบยกเรื่องหนังสือธรรมะที่เป็นที่ชอบใจ ซึ่งว่าไปแล้ว เชื่อว่าพวกเราก็เช่นเดียวกัน คือในตอนเข้าวัดศึกษาธรรมใหม่ ๆ หนังสือที่เป็นที่ชอบใจและใช้เป็นหลักก็อาจเป็นเล่มหนึ่ง ต่อมามีความรู้ความเข้าใจ ตลอดจนความสนใจที่ชัดเจนขึ้น ก็อาจมีเล่มใหม่ ๆ มาแทนที่

สำหรับลุงสิทธิ์แล้ว ในช่วงหลังนี้ หนังสือเล่มโปรดที่ใช้เป็นหลักก็คือหนังสือ "พุทธประวัติจากพระโอษฐ์" เรียบเรียงโดยท่านพุทธทาสภิกขุ ส่วนในเชิงความรู้แล้วก็อาศัยหนังสือชื่อ "จาริกบุญ จารึกธรรม" ของท่านเจ้าคุณอาจารย์ พระพรหมคุณาภรณ์ เพราะหนังสือทั้ง ๒ เล่ม นี้มีส่วนสร้างศรัทธาในพระพุทธเจ้าได้อย่างมากมายทีเดียว และเป็นพื้นฐานสำคัญในการต่อยอดความรู้อย่างอื่น ๆ 

แต่แน่นอนว่า หนังสือเล่มที่สำคัญที่สุดที่จะมองข้ามมิได้ นั่นก็คือ "ใจเจ้าของ" หนังสืออย่างอื่นว่าไปแล้วก็เป็นเพียงส่วนเสริม ส่วนหนังสือคือใจเจ้าของนั้นถือเป็นเรื่องหลัก ด้วยเหตุนี้ ในเวลาที่ไปปฏิบัติกรรมฐานในวัดป่าทั้งหลาย ท่านจึงนิยมมีกฎระเบียบที่ห้ามมิให้นำหนังสือธรรมะมาอ่าน เพื่อว่าจะได้ใช้โอกาสอันสั้นสำหรับอ่านใจเจ้าของอย่างเต็มที่

แล้วเพื่อน ๆ ล่ะครับ นอกจากหนังสือใจแล้ว ยังมีหนังสือเสริมเล่มใดเป็นที่ถูกใจกันบ้าง

หยิบยกเรื่องหนังสือมาพูดคุยในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์

พระพรหมคุณาภรณ์ผู้รจนาหนังสือพุทธธรรม เป็นพระเถระที่น่ารักน่าเคารพเหลือเกิน ท่านให้การปฏิสันถารกับคนทุกชนชั้นอย่างเสมอหน้ากันจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่ท่านเป็นปราชญ์ แต่เวลาใครคุยอะไรให้ท่านฟัง ท่านจะตั้งใจฟังอย่างให้เกียรติผู้พูดเป็นอย่างมาก บางทีเมื่อท่านพูดไปแล้ว ก็มีเว้นวรรคหันมาถามกลุ่มผู้ฟังว่า ใครมีความเห็นอย่างไรบ้าง ท่านเป็น "บัณฑิต" จริง ๆ 

ด้วยความที่อยากอยู่ใกล้บัณฑิต และพอทราบมาว่าท่านมีอาพาธมาก ไม่ค่อยมีโอกาสรับแขก เพราะต้องทุ่มเทเวลาให้กับการสร้างผลงานหนังสือทางพระพุทธศาสนาให้เป็นประโยชน์แก่คนหมู่มาก และเป็นประโยชน์ระยะยาว โอกาสเหมาะที่จะได้ฟังท่านอบรมธรรมก็คือ การปรารภธรรมแก่พระนวะ (พระบวชใหม่) ที่วัดของท่านในตอนเสร็จจากการสวดมนต์ทำวัตรเย็น

ดังนั้น ลุงสิทธิ์จึงใช้โอกาสเลิกงาน บึ่งรถไปนครปฐมเพื่อร่วมสวดมนต์ทำวัตรเย็นกับพระที่วัดท่าน จากนั้นท่านจะนำนั่งสมาธิครู่หนึ่ง แล้วก็มาถึงโอกาสสำคัญคือการฟังธรรมจากท่าน ลุงสิทธิ์อดขำตัวเองไม่ได้ เพราะเวลาท่านถามว่า "มีท่านใดมีข้อสงสัยอะไรบ้าง" พระบวชใหม่มักจะเงียบ สุดท้ายก็เลยมักจะเป็นลุงสิทธิ์เองที่ถามแทน แล้วก็อิ่มเอมใจทุกครั้งที่ได้คำตอบจากท่าน พอท่านตอบให้แล้ว ลุงสิทธิ์ก็รอว่าจะมีพระรูปใดถามปัญหาหรือไม่ เมื่อไม่มีใครถาม ลุงสิทธิ์ก็ถามอีก ^__^

แม้เป็นโอกาสเพียงไม่กี่ครั้งที่ได้อยู่ร่วมสวดมนต์ทำวัตรเย็นกับท่าน รวมทั้งได้ฟังธรรมจากท่าน ลุงสิทธิ์ก็ถือว่าเป็นเวลาที่มีค่ายิ่งต่อชีวิต

ผลงานทางธรรมของท่านทุกชิ้น ท่านยกให้เปล่า ใครจะมาขอไปพิมพ์ท่านก็อนุญาต ท่านไม่รับผลประโยชน์ใด ๆ จากผลงานหนังสือต่าง ๆ ของท่านเลย...

ได้ยินว่าสมาชิกบางท่าน (ทางเชียงใหม่ ทางโคราช ทางปทุมธานี ฯลฯ) เริ่มสนใจศึกษาความรู้พุทธศาสนาและหลักธรรมจากหนังสือ "พุทธธรรม" กันบ้างแล้ว

มีข้อธรรมหรือพุทธวจนะตอนใดประทับใจ ก็นำมาเล่าสู่กันฟังบ้างนะครับ

ยังจำได้ไหมครับที่ลุงสิทธิ์เคยเขียนไว้ที่กระทู้ "จาริกบุญ ตามรอยพระพุทธเจ้ากับลุงสิทธิ์" โดยยกคำพูดของท่านอับดุง กะลาม อดีตประธานาธิบดีของอินเดีย ซึ่งเป็นชาวมุสลิม ได้เคยกล่าวไว้ว่า "ถ้าไม่ไหว้คนดี ๆ อย่างพระพุทธเจ้าแล้วจะไปไหว้ใคร ...ศีล ๕ คือ กฎหมายของคนทั้งโลก ถ้าไม่รักษาศีล ๕ แล้วเราจะรักษาอะไร"

ลุงสิทธิ์ขอเติมอีกสักนิดว่า "ถ้าไม่ศึกษาวิชาธรรมอันเป็นวิชาดับทุกข์ เพิ่มสุข แล้วเรามัวแต่ไปศึกษาวิชาอะไรกัน"

โลกธรรม กับ คนเรา
พระอริยนันทมุนี (พุทธทาส อินทปัญโญ) ๒๘ มิถุนายน ๒๕๐๐

...ในคัมภีร์อังคุตตรนิกาย เช่นเดียวกัน พระพุทธเจ้าท่านได้ตรัสข้อความที่พวกเราน่าจะเอาไปนึกไปคิดอยู่เรื่องหนึ่ง ว่า :

การร้องเพลง เท่ากับ การร้องไห้
การฟ้อนรำ เท่ากับ ความบ้า
การหัวเราะ คือ ความเป็นเด็ก

...นี้ หมายความว่า การร้องเพลงนั้น มันทำไปตามความบีบคั้นของอารมณ์ฝ่ายที่ตกเป็นทาสของกิเลส อุตส่าห์ทนส่งเสียง ที่แท้เมื่อมองดูด้วยสายตาของพระอริยเจ้าแล้ว ก็คือการเป็นทาสของกิเสส การบีบคั้นของกิเลส. การฟ้อนรำ ก็อย่างเดียวกัน คือเป็นการถูกบีบคั้นด้วยกิเลส แล้วก็แสดงอาการของคนบ้าที่สติวิปลาส. การหัวเราะเพราะยินดีพอใจนั้น ยกไว้ให้เป็นของเด็ก อย่างที่เด็กจะหัวเราะยิ้มแย้มเต็มที่ทุกครั้ง ที่ชอบใจอะไรแม้แต่นิดหน่อย. เหล่านี้เป็นเครื่องเทียบ ว่ามาตรฐานของปุถุชนนั้นเป็นอย่างหนึ่ง ตามมาตรฐานของพระอริยเจ้านั้น เป็นอย่างหนึ่ง ทั้ง ๆ ที่สิ่งนั้นเป็นของอย่างเดียวกัน.

ขออนุญาตน้อมนำข้อธรรมะนี้ ฝากพี่ ๆ พิจารณา ที่สำคัญโดนใจตัวเองมากครับผม

ขอบคุณเรื่องเล่าวันเกิด-วันดับ ของสด-ของเสื่อม ของน้องปุถุชนครับ

ดูเหมือนวงโคจรหรือรอบของการเกิด-ดับของสิ่งที่มนุษย์สร้างสรรค์ มันจะเร็วขึ้น ถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ดูอย่างการผลิตรถใหม่ แต่ก่อน หลาย ๆ ปี จึงจะมีรุ่นใหม่ออกมา เดี๋ยวนี้ เร็วขึ้น อย่างน้อย ๆ ก็ต้อมีไมเนอร์เชนจ์ออกมากันคนเบื่อ แต่ก่อนนักร้องเกิดขึ้นมา อยู่ค้างฟ้าเป็นสิบปี เดี๋ยวนี้ยังไม่ทันจำชื่อได้ ก็ลาวงการไปแล้ว

จริง ๆ สิ่งเหล่านี้มันก็ประกาศความเป็นอนิจจังให้เราเห็นอยู่ตลอด

เหมือนผลลูกจันสีเขียวสด และสีเหลืองโรยลาที่น้องปุถุชนยกมา

อนิจจังมันเป็นธรรมดา แต่พอมันเกิดกับตัวเราหรือคนใกล้ตัวเรา ...แหม!  ทำไม ๆ ๆ ๆ (มันไม่ใช่ธรรมดานะนี่)

เช้านี้ได้ฟังข่าวปล้นธนาคารวันเดียว ๓ แห่ง

ด้านหนึ่งก็เป็นสัญญาณความเสื่อมความไม่ปลอดภัยในสังคมไทย

แต่ไม่เป็นไร ธนาคารไหน ๆ เขาก็มีประกันภัยในเรื่องเหล่านี้ไว้ทั้งนั้น

ประกันทรัพย์สิน แล้วในที่สุดก็ได้ทรัพย์สินชดเชยมา

ส่วนประกันชีวิต ในที่สุดได้ชีวิตคืนมาหรือเปล่า?

ลุงสิทธิ์อดนึกขำ ๆ ไม่ได้ว่า ทำไมหนอเขาถึงใช้คำว่า "ประกันชีวิต" ทั้ง ๆ ที่ชีวิตเป็นสิ่งที่จะเอาคืนมาไม่ได้ 

ว่าไปแล้ว ธุรกิจการประกันก็เป็นการหาโอกาสทางธุรกิจจากคำว่า "ไม่เที่ยง" นั่นเอง 

สมัยก่อนที่ยังไม่มีธุรกิจประกันแพร่หลาย การตั้งรับกับ "ความไม่เที่ยง" ก็คือ การระมัดระวังและตั้งอยู่ในความไม่ประมาท แต่พอธุรกิจประกันแพร่หลาย ความระมัดระวัง และการตั้งอยู่ในความไม่ประมาท กลับลดลง ยิ่งเวลาขับรถ ก็ไม่ต้องระวังมาก เพราะเดี๋ยวบริษัทประกันเขาก็เคลียร์ให้ ฯลฯ

ท่าทีการตั้งรับต่อ "ความไม่เที่ยง" อย่างใดหนอที่จะเกื้อกูลต่อการพัฒนาชีวิตจิตใจของคนเรา น่าพิจารณา