ภาพเก่าเล่าเรื่องภาพแรกนี้เป็นภาพที่คนที่เพิ่งมารู้จักหลวงปู่มักสงสัยว่าอะไรนะที่ปิดที่เท้าหลวงปู่ จะสันนิษฐานว่าเป็นแผ่นทองคำเปลวก็ไม่น่าใช่ เพราะหลวงปู่เป็นพระสงฆ์ ไม่ใช่พระพุทธรูปสักหน่อย

คำตอบก็คือเป็นแผ่นทองคำเปลวจริง ๆ

เพื่อป้องกันมิให้มีใครไปนึกปรามาสหลวงปู่ว่าทำตัวเหมือนพระพุทธเจ้าหรืออย่างไร  จึงขอเล่าที่มาไว้สักเล็กน้อย

เรื่องนี้เป็นเพราะภรรยาของ ผอ. โรงเรียนแห่งหนึ่งในอยุธยา (ภายหลังมาเปิดร้านทอง) เธอบนบานศาลกล่าวเรื่องใดก็ชักจะลืมเลือนไปแล้ว แต่ที่สำคัญคือเธอบนว่าหากเรื่องนั้นสำเร็จ เธอจะแก้บนด้วยการเอาแผ่นทองคำเปลวมาติดที่เท้าหลวงปู่

แน่นอนที่สุด หลวงปู่ท่านต้องปฏิเสธมิให้ใครมาทำอะไรเช่นนั้น แต่ด้วยการตื้อของเธอ ประกอบกับการขอร้องหลวงปู่ว่าเธอต้องรักษาสัจจะ ในที่สุดหลวงปู่ก็จำต้องใจอ่อนยอมให้เธอปิดทองคำเปลวที่เท้าท่าน

โบราณท่านว่า หากลาภจะเกิดขึ้นแล้ว ก็ควรให้เสมอหน้ากัน มิเช่นนั้นจะถูกกล่าวหาว่าเลือกที่รักผลักที่ชัง และเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจกับผู้ที่มิได้ลาภ ดังนั้น บรรดาผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้น เมื่อเห็นว่าหลวงปู่อนุญาตเธอผู้นั้นแล้ว ก็พากันทะยอยมาขออนุญาตหลวงปู่บ้าง ผลที่สุดจึงมีทองคำเปลวติดเต็มหน้าแข้งหลวงปู่

แต่จะมีใครรู้บ้างว่า หลวงปู่ท่านเมตตาอนุญาตให้ทั้ง ๆ ที่ท่านเองก็รู้ว่าใครก็ตามมาสัมผัสเท้าท่าน เท้าท่านก็จะบวมในไม่ช้า และก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ วันรุ่งขึ้นเท้าท่านบวมขนาดว่ามองไม่เห็นตาตุ่ม

อาการเท้าบวมของหลวงปู่นั้นมิใช่เกิดจากแผ่นทองคำเปลว หากแต่ใครก็ตามที่สัมผัสโดนเท้าท่าน เป็นบวมทุกทีไป จึงเป็นสาเหตุให้ต้องคอยระวังบรรดาพวกที่ชอบจู่โจมกราบให้ถึงหน้าตักครูบาอาจารย์

เรื่องที่ใคร ๆ มาสัมผัสถูกเท้าหลวงปู่ไม่ได้นั้น ศิษย์อาวุโสบางคนก็ให้เหตุผลว่าหลวงปู่ท่านบริสุทธิ์มาก บริสุทธิ์เกินกว่าใคร ๆ จะมาสัมผัสถูกตัวท่าน  เรื่องนี้ก็สุดวิสัยที่ใครจะทราบสาเหตุอย่างถ่องแท้

เอาไว้มีโอกาสจะนำภาพเก่ามาเล่าเรื่องให้ฟังอีกครับ

"A picture is worth a thousand words." ภาพหนึงภาพสามารถแทนคำพูดได้นับพัน

ผมเชื่อว่าหลายท่านที่ได้อ่านกระทู้ ได้ดู ได้เห็น ภาพหลวงปู่ภาพนี้ คงมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว แต่ไม่ได้ถ่ายทอดบันทึกออกมา

ภาพในช่วงวันงาน หากได้พบเห็นช่วงวันพระราชทานเพลิงฯ คงมีความรู้สึกแบบหนึ่งด้วยเหตุการณ์และอารมณ์
ขณะนั้น หากได้พิจารณาในภายหลัง ก็จะให้ความรู้สึกอีกแบบหนึ่ง คนละอารมณ์กัน 

หลายครั้งที่ผมนำ "ภาพเก่า" มาขอให้หลวงปู่ปลุกเสกให้ เป็นภาพท่านเองบ้าง เป็นภาพหลวงปู่หลวงพ่อท่านอื่นบ้าง ท่านก็เมตตาทุกครั้ง เมื่อท่านอธิษฐานเสร็จ บางครั้งท่านก็จะเล่าธรรมะให้ได้ฟัง ดังเช่นครั้งหนึ่งที่ผมนำภาพท่าน
มาขอให้ท่านอธิษฐาน หลวงปู่มองดูภาพท่านเองแล้วกล่าวกับผมว่า...

นึกถึงอุปัชฌาย์ข้า ท่านสอนว่า "เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้" ฝากแกไปคิดดูให้ดี

เป็นคำพูดที่กินใจผมเหลือเกิน ท่านผู้อ่านและผู้ตั้งกระทู้ล่ะ คิดอย่างไร

"เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้"...

ภาพเก่าเล่าเรื่องรูปนี้เป็นฝีมือของคุณวรวิทย์ ด่านชัยวิจิตร รุ่นพี่ของทั้งผมและคุณเมธา

คุณวรวิทย์นิมนต์ให้หลวงปู่ไปถ่ายที่พระอุโบสถ

รูปนี้หลวงปู่ดูขึงขัง จนน่าจะเข้ากับคำพูดของหลวงปู่ที่คุณเมธายกมาที่ว่า "เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้"

รูปเก่าแก่รูปนี้ เป็นภาพบรรยากาศที่คุณเมธา (คนที่ใส่แว่นตา ประนมมือ) กำลังซักถามข้อธรรมกับหลวงปู่ โดยมีเพื่อน ๆ ชุมนุมพุทธฯ มธ. เงี่ยหูฟังด้วยความเพลิดเพลิน

สมัยนั้น ดูว่าความใส่ใจในธรรมของคุณเมธาจะไม่เป็นลองใคร ผลก็คือหนังสือไตรรัตน์, นพรัตน์, พระผู้จุดประทีปในดวงใจ, ๑๐๑ ปีหลวงพ่อดู่ พรหมปัญโญ, กระทั่งตามรอยธรรม ย้ำรอยครู หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ จึงเกิดขึ้นได้

ขออนุโมทนากับคุณเมธาด้วยความจริงใจครับ

สงสัยว่าจะแก่ตัวลงมาก จึงชอบค้นดูภาพเก่า ๆ (Aimee คงปฏิเสธว่าไม่ต้องสงสัยหรอก มันคือความจริง)

รูปที่นำมาลงนี้เป็นรูปชาวชุมนุมพุทธฯ มธ. พร้อมด้วยหมู่คณะ ถ่ายรูปร่วมกับกรรมการวัดที่ร่วมกันจัดงานศพหลวงปู่

ดูคุณเมธาแล้วก็ให้รู้สึกแปลกใจว่าทำไมแทบจะไม่ต่างจากเดิม ในขณะที่ตัวเอง อวัยวะหลายส่วนเริ่มตีจาก

ขอถามเรื่องผ้าผืนสีขาวที่หลวงปู่ใช้ค่ะ

สังเกตเห็น หลายๆภาพ หลวงปู่ใช้ผ้าผืนสีขาว ขนาดปานกลางถึงใหญ่ บางทีก็มัดที่เอว พาดไหล่ ถือบ้าง วางข้างๆท่านบ้าง ผ้านี้เข้าใจว่าสำหรับใช้อเนกประสงค์ เป็นผืนเดียวกันไช่ไหมคะ ทำไม่หลวงปู่ไม่ใช้สีเหลือง มีใครนำมาถวายเป็นกรณีพิเศษไหมคะ

ถ้าเป็นการล่วงเกิน กราบขอขมาหลวงปู่ดู่ค่ะ 

เท่าที่ทราบ พระวินัยมิได้ระบุว่าผ้ารับประเคนจะต้องเป็นผ้าชนิดใด และสีใด

ถ้าเราสังเกต บางครั้งมีคนมาถวายของพระ และหากขณะนั้นพระท่านมิได้มีผ้ารับประเคนติดตัว ท่านก็อาจเอาของใกล้ตัวเช่นสมุดหนังสือ ฯลฯ มาใช้รับประเคนแทนผ้าก็ได้  เรื่องผ้ารับประเคนสีเหลืองหรือสีขาว ผมเข้าใจว่าไม่ใช่ข้อบังคับ เป็นแต่ธรรมเนียมนิยมเขาใช้สีเหลืองกันเท่านั้น เพื่อน ๆ สมาชิกลองช่วยกันค้นคว้าเพิ่มเติมเพื่อความชัดเจนก็จะดีมากครับ

สำหรับหลวงปู่ ท่านเป็นพระที่สมถะอย่างที่หลานเอมี่กล่าว ดังนั้น เวลาคนถวายของใช้สงฆ์แก่ท่าน ท่านก็จะใช้อย่างคุ้มค่าถึงที่สุด ถ้าเป็นของชาวบ้าน ก็คงเปรียบได้กับผ้าขาวม้าที่ใช้สารพัดประโยชน์

หลวงปู่ท่านใช้ผ้าขาวผืนนั้นของท่านเป็นผ้าเอนกประสงค์ จริงดังที่คุณ supa เข้าใจครับ

รูปโปสเตอร์หลวงปู่ดู่อิริบถต่าง ๆ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของวัตถุมงคลรุ่นเปิดโลก

สมัยนั้น "กลุ่มเพื่อนธรรมเพื่อนทำ" ยังไม่เกิด ยังไม่มีทีมงานด้านศิลป์ จึงได้ไปติดต่อว่าจ้างทีม artwork ของโรงพิมพ์ การออกแบบก็เป็นแบบง่าย ๆ ไม่ได้มีเทคนิคอะไรเลย เช่น shadow ที่จะทำให้รูปหลวงปู่ดูโดดเด่นหรือลอยตัวออกมาก็ไม่มี รูปฉากหลังหลวงปู่ทวดแทนที่จะเป็นสีดำเพื่อให้เข้ากับรูปอื่น ๆ ก็ไปใช้สีฟ้า เสีย ฯลฯ ฉากหลังรูปใบโพธิ์ ผมก็ไปถ่ายเอาจากต้นโพธิ์ที่ชมรมพุทธ โรงงานยาสูบคลองเตย

ต้นทุนทั้งค่า artwork และค่าพิมพ์ที่ ๑๐,๐๐๐ แผ่น ตกแผ่นละประมาณ ๒ บาทเศษ

เล่าไว้เป็นเกร็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับผู้สนใจวัตถุมงคลรุ่นเปิดโลก (ซึ่งนับวันจะมีประวัติภาคปาฏิหาริย์ และที่มาที่ไปคลาดเคลื่อนไปเรื่อย ๆ รวมถึงเหรียญเนื้อเงินที่บางแห่งให้ข้อมูลเท็จเพื่อหาผลประโยชน์จากการขายพระว่าเหรียญเงินรุ่นเปิดโลกมีทองคำผสม ซึ่งข้อเท็จจริงคือเหรียญเงินรุ่นนี้ไม่มีทองคำผสมแต่อย่างใดเลย)

สมาชิกใหม่เข้ามากราบหลวงปู่ครับ

รูปที่นำมาฝากวันนี้คือรูปที่ตั้งศพหลวงปู่ซึ่งจัดอย่างวัดบ้านนอก ไม่ได้ดูเลิศหรูอลังการ เพียงแต่มีพวกหรีด ภปร  สก ฯลฯ ซึ่งถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งต่อหลวงปู่และศิษยานุศิษย์ทั้งหลาย

โลงศพหลวงปู่นั้นเป็นหีบทองทั้ง ๔ ด้าน สำหรับด้านบนเป็นกระจก

ก่อนที่จะถึงวันพระราชทานเพลิงศพ ผม คุณเมธา คุณวรวิทย์ และเพื่อน ๆ จำนวนหนึ่ง ได้มีโอกาสเปิดโลงดูศพหลวงปู่ จึงได้รู้ว่าเนื้อหนังท่านยังมีความยืดหยุ่นอยู่ทั้ง ๆ ที่หลวงปู่ละสังขารมาร่วมปีแล้ว

ในวันพระราชทานเพลิง กระจกโลงศพหลวงปู่ได้ถูกเผาไปด้วย ซึ่งทางวัดไม่ได้ให้ความสำคัญนัก ลูกศิษย์หลวงปู่ที่ทราบเรื่องจึงไปเก็บซากกระจกมาไว้บูชากัน ทำให้ของที่เนื่องด้วยหลวงปู่ไปอยู่ในที่ควรทั้งสิ้น คำว่าทั้งสิ้นนี้รวมไปถึงผ้าขี้ริ้วเช็ดเท้าหลวงปู่

ขอบคุณพี่สิทธิ์ที่ชวนระลึกถึงบรรยากาศเก่าๆ
หลวงปู่ท่านเคยบอกไว้ว่า
"อีกหน่อย กุฏิข้า ผ้าขี้ริ้วก็ไม่เหลือ"