ภาพเก่าเล่าเรื่องภาพแรกนี้เป็นภาพที่คนที่เพิ่งมารู้จักหลวงปู่มักสงสัยว่าอะไรนะที่ปิดที่เท้าหลวงปู่ จะสันนิษฐานว่าเป็นแผ่นทองคำเปลวก็ไม่น่าใช่ เพราะหลวงปู่เป็นพระสงฆ์ ไม่ใช่พระพุทธรูปสักหน่อย

คำตอบก็คือเป็นแผ่นทองคำเปลวจริง ๆ

เพื่อป้องกันมิให้มีใครไปนึกปรามาสหลวงปู่ว่าทำตัวเหมือนพระพุทธเจ้าหรืออย่างไร  จึงขอเล่าที่มาไว้สักเล็กน้อย

เรื่องนี้เป็นเพราะภรรยาของ ผอ. โรงเรียนแห่งหนึ่งในอยุธยา (ภายหลังมาเปิดร้านทอง) เธอบนบานศาลกล่าวเรื่องใดก็ชักจะลืมเลือนไปแล้ว แต่ที่สำคัญคือเธอบนว่าหากเรื่องนั้นสำเร็จ เธอจะแก้บนด้วยการเอาแผ่นทองคำเปลวมาติดที่เท้าหลวงปู่

แน่นอนที่สุด หลวงปู่ท่านต้องปฏิเสธมิให้ใครมาทำอะไรเช่นนั้น แต่ด้วยการตื้อของเธอ ประกอบกับการขอร้องหลวงปู่ว่าเธอต้องรักษาสัจจะ ในที่สุดหลวงปู่ก็จำต้องใจอ่อนยอมให้เธอปิดทองคำเปลวที่เท้าท่าน

โบราณท่านว่า หากลาภจะเกิดขึ้นแล้ว ก็ควรให้เสมอหน้ากัน มิเช่นนั้นจะถูกกล่าวหาว่าเลือกที่รักผลักที่ชัง และเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจกับผู้ที่มิได้ลาภ ดังนั้น บรรดาผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้น เมื่อเห็นว่าหลวงปู่อนุญาตเธอผู้นั้นแล้ว ก็พากันทะยอยมาขออนุญาตหลวงปู่บ้าง ผลที่สุดจึงมีทองคำเปลวติดเต็มหน้าแข้งหลวงปู่

แต่จะมีใครรู้บ้างว่า หลวงปู่ท่านเมตตาอนุญาตให้ทั้ง ๆ ที่ท่านเองก็รู้ว่าใครก็ตามมาสัมผัสเท้าท่าน เท้าท่านก็จะบวมในไม่ช้า และก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ วันรุ่งขึ้นเท้าท่านบวมขนาดว่ามองไม่เห็นตาตุ่ม

อาการเท้าบวมของหลวงปู่นั้นมิใช่เกิดจากแผ่นทองคำเปลว หากแต่ใครก็ตามที่สัมผัสโดนเท้าท่าน เป็นบวมทุกทีไป จึงเป็นสาเหตุให้ต้องคอยระวังบรรดาพวกที่ชอบจู่โจมกราบให้ถึงหน้าตักครูบาอาจารย์

เรื่องที่ใคร ๆ มาสัมผัสถูกเท้าหลวงปู่ไม่ได้นั้น ศิษย์อาวุโสบางคนก็ให้เหตุผลว่าหลวงปู่ท่านบริสุทธิ์มาก บริสุทธิ์เกินกว่าใคร ๆ จะมาสัมผัสถูกตัวท่าน  เรื่องนี้ก็สุดวิสัยที่ใครจะทราบสาเหตุอย่างถ่องแท้

เอาไว้มีโอกาสจะนำภาพเก่ามาเล่าเรื่องให้ฟังอีกครับ

หลวงปู่นั่งขัดสมาธิให้ถ่ายด้านข้าง เพื่อใช้เป็นต้นแบบสร้างพระบูชารูปเหมือนหลวงปู่

รูปนี้หลวงปู่นั่งหันหน้าเข้าหากุฏิ

ในรูปยังมองเห็นแทงค์และโอ่งน้ำมนต์หลวงปู่

ทุกวันนี้ น้ำมนต์หลวงปู่ไม่เคยหมด ผู้ศรัทธาสามารถเอาขวดน้ำไปรองเพื่อนำกลับบ้านได้

ในแทงค์น้ำมนต์จะมีแผ่นยันต์ (เนื้อปูน) ที่หลวงปู่ตั้งใจอธิษฐานจิตเพื่อใช้ทำน้ำมนต์ (แบบถาวร ไม่รู้จบ)

เมื่อเพื่อน ๆ ทราบแล้ว ก็ควรหาโอกาสเอาขวดไปรองกลับมาบ้านกันบ้างนะครับ

 สาธุ

แผ่นผ้ายันต์โบราณที่พบในกุฏิหลวงปู่

ว่าไปแล้วก็ทราบได้ยากว่าเป็นยันต์ที่หลวงปู่เขียนขึ้นเอง หรือท่านได้มาจากที่ใด

ลุงสิทธิ์จึงได้สอบถามผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ นั่นก็คือคุณรณธรรม ซึ่งให้ความเห็นไว้ว่า

"ยันต์นี้ไม่ทราบชื่อดอกครับ เพราะไม่เคยเห็น แต่พื้นฐานของตัวพระคาถาที่บรรจุอยู่ข้างใน และกรรมวิธีการลงก็นับว่าไม่ได้แตกต่างไปจากยันต์สำนักอื่น ๆ เท่าไรครับ เพราะในยันต์ตรงกลางเป็นบทพุทธคุณพื้นฐานคือ  "อิติปิโส ภะคะวา อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ..."  นั่นแหละครับ แต่เป็นการลงอย่างที่เรียกว่า  "ตาม้าหมากรุก"  คือเดินไขว้สลับกันเป็นลักษณะคล้ายตัวแอล ทีนี้ถ้าคนเล่นหมากรุกไม่เป็น ก็จะไม่สามารถอ่าน หรือลงพระยันต์ตัวนี้ได้เลยแม้จะแตกฉานในภาษาขอมสักเท่าไรก็ตาม

ส่วนยันต์กลม ๆ ที่ล้อมรอบทั้งสี่ทิศนั้นมีด้วยกันหลายชนิดครับ ยันต์ด้านหนึ่งเป็นยันต์ที่มีอานุภาพทางเมตตามหานิยมอย่างสูง  ท่านผู้รู้สมัยก่อนนิยมจารยันต์นี้ลงใน "ตะกั่วงบ"  ซึ่งก็คือ แผ่นตะกั่วค่อนข้างหนา เอามาตัดเป็นวงกลมคล้าย  "น้ำอ้อยงบ"  (งบน้ำอ้อย-ก็เรียก) แล้วลงพระัยันต์ทั้งหมดลงไป แช่ในเต้าปูน (ภาชนะใส่ปูนแดงกินกับหมากพลู) หรือแช่ในโอ่งน้ำกินที่บ้าน ใครได้กินเข้าไปก็จะรักและเมตตาเราเป็นอย่างมาก บางพระอาจารย์ เช่น ท่านเจ้าคุณพระพุทธวิถีนายก (บุญ ขันธโชติ) วัดกลางบางแก้ว นครปฐม หรือสมเด็จพระสังฆราช (แพ ติสสเทโว) วัดสุทัศนเทพวรารามฯ ท่านก็นิยมนำมาลงในตะกั่วงบเช่นกัน เป็นแต่แช่ลงในตะเกียงน้ำมันใช้ตามประทีปบูชาพระ หากทำถูกต้องตามพิธีการขั้นตอน เมื่อจุดไฟบูชาพระแล้วตั้งความปรารถนาสิ่งใดมักสำเร็จได้รวดเร็วไม่เกิน ๓ วัน นำน้ำมันในตะเกียงมาจุนเจิมสินค้าก็ซื้อง่ายขายคล่อง จุนเจิมหน้าผากไปที่ใดก็แคล้วคลาดปลอดภัยจากมนุษย์และอมนุษย์ทำร้าย เป็นเมตตามหานิยมแก่ผู้พบเห็นตราบเท่าที่ยังไม่เช็ดน้ำมันออก ทำให้ยันต์นี้มีชื่อเสียงโด่งดังมาก เป็นที่รู้จักในหมู่ผู้ศึกษาวิทยาคุณทุกสำนักครับ พระเถระที่ใช้เป็นประจำนำมาประทับไว้หลังพระปิดตาของท่านเสมอคือ พระราชสังวราภิมณฑ์ (หลวงปู่โต๊ะ อินทสุวัณโณ) วัดประดู่ฉิมพลี บางกอกน้อย กรุงเทพ ครับ พระยันต์นี้ชื่อว่า "ยันต์สุกิตติมา"

มีคาถากำกับว่า สุกิตติมา สุภาจาโร สุสีละวา สุปาคะโต ยัสสะสิมา วะเจธิโร เกสะโรวา อะสัมภิโต ฯ.

ผู้เจริญภาวนาอยู่เป็นประจำจะเป็นที่เมตตารักใคร่ของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย โภคทรัพย์เงินทองจะไม่ขาดแคลนเลย

อีกยันต์หนึ่งเป็นคงกระพันชาตรี ภายในลงด้วยพระเจ้าสิบหกพระองค์ตัวเมีย คือ อุมิอะมิ มะหิสุตัง สุนะพุทธัง อะสุนะอะ ฯ."

ลงไว้เป็นเกร็ดประวัติเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับเอกสารเก่าแก่ในกุฏิหลวงปู่ ซึ่งหลวงปู่ท่านคงไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรมากนักกับยันต์ต่าง ๆ เพราะสุดท้าย ท่านก็มาเน้นให้แต่ละคนทำตัวเองให้ขลังด้วยการปฏิบัติขัดเกลาตัวเองเป็นดีที่สุด

สูจิบัตร งานเปิดพิพิธภัณฑ์หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ พ.ศ. ๒๕๔๘

(จัดทำโดยกลุ่มเพื่อนธรรมเพื่อนทำ)

สูจิบัตรสวยมาก...รู้สึกได้ถึงความประณีตและความตั้งใจในการทำถวายหลวงปู่ค่ะ

ขอบคุณครับ !

สูจิบัตร-ด้านหลัง เขียนบอกเล่าเรื่องพิพิธภัณฑ์ของหลวงปู่

ภาพเก่าที่นำมาลงในครั้งนี้คือ ภาพของพระโบราณคณิสสร (ใหญ่) ติณณสุวัณโณ อดีตเจ้าอาวาสวัดสะแก ท่านปกครองดูแลวัดสะแกยาวนานตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๘๑ – ๒๕๒๕  ท่านเป็นพระที่มีสุขภาพและความจำดีมาก แม้อายุมากก็ไม่หลงลืม อายุยืนถึง ๙๓ ปี

ในสมัยที่ท่านเป็นเจ้าอาวาสวัดสะแกนี้ มีพระเถระที่มีชื่อเสียงในวัดสะแก ๒ รูป คือ หลวงปู่สี  พิณสุวัณโณ และหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ (หลวงปู่ดู่อายุน้อยกว่าหลวงปู่สี ๙ ปี ตอนอุปสมบทมีพระอุปัชฌาย์องค์เดียวกัน คือ หลวงพ่อกลั่น วัดพระญาติ)

พระโบราณคณิสสรหรือหลวงพ่อใหญ่ ท่านรู้จักมักคุ้นกับพระผู้ใหญ่ที่วัดสุทัศน์ฯ จึงได้มีเรื่องราวของการนำพระกริ่งวัดสุทัศน์ฯ ขนมาทางเรือเพื่อนำมาให้หลวงปู่ดู่อธิษฐานจิตและลงเหล็กจารให้ (หลวงปู่ใหญ่ท่านเชื่อมั่นการอธิษฐานจิตของหลวงปู่ดู่)

เมื่อหลวงปู่ใหญ่มรณภาพ หลวงปู่ดู่ท่านได้อธิษฐานจิตวัตถุมงคลรูปเหมือนหลวงปู่ใหญ่ด้วยความตั้งใจ อธิษฐานนานตลอดพรรษา ท่านเคยพูดว่าหากพระที่อธิษฐานจิตไปนี้ไม่ดี เอาไปคืนท่านได้ หลวงปู่ท่านตั้งใจทำบูชาคุณหลวงปู่ใหญ่ ผู้ปกครองวัดสะแกให้พระภิกษุ (รวมทั้งหลวงปู่ดู่) ได้พำนักอาศัยด้วยความร่มเย็น เมื่อหลวงปู่ใหญ่ละสังขารได้เพียงปีเดียว หลวงปู่สีก็มรณภาพ (พ.ศ. ๒๕๒๖) ทางวัดสะแกจะแต่งตั้งหลวงปู่ดู่เป็นเจ้าอาวาส แต่ยังไงท่านก็ไม่ยอมรับ สุดท้ายจึงแต่งตั้งหลวงตาหลาบ (พระครูถาวรสีลาจารย์ ธัมมสุวัณโณ) ขึ้นเป็นเจ้าอาวาส ซึ่งเริ่มต้นยุคที่มีการสร้างวัตถุมงคลในวัดสะแกกันมาก พร้อม ๆ กับการคมนาคมทางบกที่เข้าถึงวัดสะแกได้สะดวกขึ้น อันเป็นจุดเริ่มต้นของการสงเคราะห์ญาติโยมมากขึ้นของหลวงปู่ดู่ เพราะที่ผ่านมาท่านให้ความเคารพหลวงปู่ใหญ่มาก และจะไม่สอนแข่งหรือวางตัวให้อาจถูกมองว่าข้ามครูอาจารย์ในอาวาสนั้น ๆ เป็นอันขาด เหมือนสำนวนของพระทางอีสานว่า ไก่ป่าขันตัวเดียว (ไก่ป่าจะไม่ขันแข่งกัน) นี้คือเกร็ดปฏิปทาของพระผู้ใหญ่ในอดีตที่นำมาเล่าสู่กันฟังครับ

      พี่สิทธิ์ มีเรื่องเล่าของแสงสว่างตรงพื้นพรมสีแดงด้านล่างของภาพ(มองภาพจะอยู่กึ่งกลางภาพค่อนไปทางขวาเล็กน้อย) บ้างหรือเปล่าครับ