ภาพเก่าเล่าเรื่องภาพแรกนี้เป็นภาพที่คนที่เพิ่งมารู้จักหลวงปู่มักสงสัยว่าอะไรนะที่ปิดที่เท้าหลวงปู่ จะสันนิษฐานว่าเป็นแผ่นทองคำเปลวก็ไม่น่าใช่ เพราะหลวงปู่เป็นพระสงฆ์ ไม่ใช่พระพุทธรูปสักหน่อย

คำตอบก็คือเป็นแผ่นทองคำเปลวจริง ๆ

เพื่อป้องกันมิให้มีใครไปนึกปรามาสหลวงปู่ว่าทำตัวเหมือนพระพุทธเจ้าหรืออย่างไร  จึงขอเล่าที่มาไว้สักเล็กน้อย

เรื่องนี้เป็นเพราะภรรยาของ ผอ. โรงเรียนแห่งหนึ่งในอยุธยา (ภายหลังมาเปิดร้านทอง) เธอบนบานศาลกล่าวเรื่องใดก็ชักจะลืมเลือนไปแล้ว แต่ที่สำคัญคือเธอบนว่าหากเรื่องนั้นสำเร็จ เธอจะแก้บนด้วยการเอาแผ่นทองคำเปลวมาติดที่เท้าหลวงปู่

แน่นอนที่สุด หลวงปู่ท่านต้องปฏิเสธมิให้ใครมาทำอะไรเช่นนั้น แต่ด้วยการตื้อของเธอ ประกอบกับการขอร้องหลวงปู่ว่าเธอต้องรักษาสัจจะ ในที่สุดหลวงปู่ก็จำต้องใจอ่อนยอมให้เธอปิดทองคำเปลวที่เท้าท่าน

โบราณท่านว่า หากลาภจะเกิดขึ้นแล้ว ก็ควรให้เสมอหน้ากัน มิเช่นนั้นจะถูกกล่าวหาว่าเลือกที่รักผลักที่ชัง และเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจกับผู้ที่มิได้ลาภ ดังนั้น บรรดาผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้น เมื่อเห็นว่าหลวงปู่อนุญาตเธอผู้นั้นแล้ว ก็พากันทะยอยมาขออนุญาตหลวงปู่บ้าง ผลที่สุดจึงมีทองคำเปลวติดเต็มหน้าแข้งหลวงปู่

แต่จะมีใครรู้บ้างว่า หลวงปู่ท่านเมตตาอนุญาตให้ทั้ง ๆ ที่ท่านเองก็รู้ว่าใครก็ตามมาสัมผัสเท้าท่าน เท้าท่านก็จะบวมในไม่ช้า และก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ วันรุ่งขึ้นเท้าท่านบวมขนาดว่ามองไม่เห็นตาตุ่ม

อาการเท้าบวมของหลวงปู่นั้นมิใช่เกิดจากแผ่นทองคำเปลว หากแต่ใครก็ตามที่สัมผัสโดนเท้าท่าน เป็นบวมทุกทีไป จึงเป็นสาเหตุให้ต้องคอยระวังบรรดาพวกที่ชอบจู่โจมกราบให้ถึงหน้าตักครูบาอาจารย์

เรื่องที่ใคร ๆ มาสัมผัสถูกเท้าหลวงปู่ไม่ได้นั้น ศิษย์อาวุโสบางคนก็ให้เหตุผลว่าหลวงปู่ท่านบริสุทธิ์มาก บริสุทธิ์เกินกว่าใคร ๆ จะมาสัมผัสถูกตัวท่าน  เรื่องนี้ก็สุดวิสัยที่ใครจะทราบสาเหตุอย่างถ่องแท้

เอาไว้มีโอกาสจะนำภาพเก่ามาเล่าเรื่องให้ฟังอีกครับ

รูปหลวงปู่รูปนี้ ท่านตั้งใจให้ถ่ายตามที่คุณมาณพกราบขออนุญาตท่านเพื่อจะใช้เป็นแบบสำหรับการสร้างรูปเหมือนหลวงปู่ (ถ้าจำไม่ผิดน่าจะประมาณปี พ.ศ. ๒๕๒๔) ซึ่งระยะนั้นหลวงปู่ค่อนข้างผอม

จริง ๆ รูปชุดนี้มีถ่ายเอาไว้ทุกมุมเพื่อให้เพียงพอต่อการแกะรูปลอยองค์ แต่ลงไว้ให้ชมเฉพาะหน้าตรง

จัดว่าเป็นรูปเก่าที่หาชมยากอีกรูปหนึ่ง จึงนำมาฝากกันครับ

นะโม พรหมปัญโญ

นะโม พรหมปัญโญ

นะโม พรหมปัญโญ

_/I\_ _/I\_ _/I\_

อยากทราบข้อความใต้ปฏิทินด้านหลังหลวงปู่จังค่ะ

เอมี่นี่เป็นคนช่างสังเกตจริง ๆ เลยนะ

ลุงสิทธิ์ไม่ทันสังเกต ที่สังเกตก็แต่ท่านั่งของหลวงปู่ท่าน ดูสิ เวลาท่านนั่งขัดสมาธิ เข่าทั้งสองของท่านราบเรียบลงไป แลดูงดงามมาก (ดูของตัวเอง จะเห็นเข่ามันชี้ขึ้นมา ไม่ราบเรียบสวยงามอย่างท่าน)

อ้อ พระองค์ย่อม ๆ ที่ตั้งอยู่บนชั้นไม้ด้านหลังหลวงปู่ หลานเอมี่ไม่สนใจบ้างเหรอ

สาธุ.....สนใจค่ะ รอให้คุณลุงสิทธิ์ offer ที่จะมอบให้อยู่นี่ไงค่ะ เพราะทราบดีว่าหลวงปู่คงมอบให้คุณลุงสิทธิ์ไว้ครอบครองดูแล เพื่อที่จะมอบต่อให้เอมี่ไงค่ะ ...จริงไม๊ค่ะ คุุณลุงเมธ; ป้าน้อง; อาสุภา และคุณลุงคนแถวหลัง กด LIKE เลยค่ะ ถ้าเห็นชอบด้วย

ภาพข้างต้นเป็นเอกสารเก่าแก่ที่พบในกุฏิหลวงปู่ ดูเหมือนจะเป็นตำรากดจุดตามแบบแพทย์แผนไทย

แม้ตำราดังกล่าวจะมีประโยชน์อยู่บ้าง แต่หลวงปู่ก็มิได้นำมาถ่ายทอดหรือใช้มัน คงเพราะเห็นว่าไม่ใช่กิจของสงฆ์ประการหนึ่ง อีกประการหนึ่งคงเพราะเห็นว่าให้วิชชาอะไร ๆ ก็ไม่มีคุณค่าเท่ากับให้ "ธรรม" เพราะชีวิตของเรามันไม่ยาวพอจะเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง (แม้จะมีประโยชน์) ต้องเลือกเอาที่สำคัญและเร่งด่วนก่อนที่ความเสื่อมแห่งสังขาร คือ ความแก่ ความเจ็บ และความตายจะมาถึง

มันช่างยากและมีคุณค่าเหลือเกินที่จะอบรมสั่งสอนให้ใครสักคนรู้จักว่าสิ่งใดมีสาระแลมิใช่สาระ

นอกจากตำรากดจุดแล้วก็ยังมียันต์ประเภทต่าง ๆ แต่ก็นั่นแหละ ท่านศึกษาแล้วท่านก็วางไปในที่สุด ยิ่งเรื่องสักยันต์ หลวงปู่นอกจากจะไม่สอนแล้ว ยังพูดตำหนิให้ลูกศิษย์ฟังเสมอ ๆ ว่า "แต่ก่อน ข้าโง่มาเยอะ (ท่านพูดพร้อมกับชี้ไปที่รอยสักยันต์ที่ตัวท่าน"

แต่ภายหลังกลับมีลูกศิษย์เอาสิ่งที่ท่านทิ้งมาถ่ายทอดว่าเป็นวิชชาสุดยอดอะไรต่าง ๆ มากมาย ได้ยินได้ฟังแล้วก็ให้รู้สึกสลดสังเวชใจ จึงว่าเป็นการยากและมีคุณค่าเหลือประมาณในการที่ครูอาจารย์จะอบรมสั่งสอนให้ใครสักคนรู้ว่าสิ่งใดมีสาระแลมิใช่สาระ เพราะศิษย์ที่มามักเอาสิ่งที่ตนชอบใจเป็นที่ตั้งยิ่งกว่า "ธรรม" อันหลวงปู่และพระพุทธองค์ให้ความเคารพสูงสุด

ต้นไม้ต้นหนึ่ง..พิจารณาดูดีๆย่อมมีธรรม

ราก ลำต้น กิ่งก้าน ใบ ประกอบขึ้นเป็นธรรม

แม้เพียงลำต้น..พิจารณาโดยส่วนลึก

ยังประกอบด้วย เปลือก แก่น กระพี้..

ท่านชอบส่วนใดของต้นไม้ต้นนี้ฤา...

อ้า... วันนี้มีประเด็นให้ได้มีธรรมสากัจฉากับคุณธุลีดินอีกแล้ว

การปฏิบัติธรรมตามความเห็นของผมนั้น มิได้ขึ้นอยู่กับว่าชอบใจหรือไม่ชอบใจ มันขึ้นอยู่กับว่าถูกต้องหรือไม่ถูกต้องมากกว่า

ที่ว่าส่วนต่าง ๆ ของต้นไม้รวมเป็นธรรม ก็ต้องตระหนักด้วยว่า กระพี้คือกระพี้ กระพี้ไม่ใช่แก่น เปลือกคือเปลือก เปลือกมิใช่แก่น ฯลฯ ปัญหาคืออย่าเผลอคว้าเอาเปลือกมาด้วยความสำคัญมั่นหมายว่ามันเป็นแก่น 

ส่วนต่าง ๆ ของต้นไม้ย่อมมีความสำคัญ เปลือกก็สำคัญอย่างเปลือก เพราะเปลือกช่วยรักษากระพี้ กระพี้ก็สำคัญอย่างกระพี้ เพราะกระพี้ช่วยรักษาแก่น ก็เหมือนศีล สมาธิ และปัญญาที่ห่อหุ้มรักษาตัววิมุติ

อีกประการหนึ่ง ผมเคยหยิบยกอยู่หลายครั้งว่าวัตรภายนอก เช่น พิธีกรรมต่าง ๆ เราจะไปดูถูกไม่ได้ เพราะไม่มีเปลือกหรือกระพี้ ต้นไม้ก็อยู่ไม่ได้

แต่ประเด็นที่อยากจะชี้ ณ ที่นี้ เพื่อไม่ให้เกิดความสับสนหรือเข้าใจผิด ก็คือ เราไม่ได้พูดกันถึงเรื่องเปลือกหรือกระพี้ แต่เรากำลังพูดถึง "เถาวัลย์หรือกาฝาก" ที่มันจะมาทำลายตัวต้นไม้

การทำพิธีกรรมทางศาสนาพราหมณ์โดยขาดปัญญา หรือการเล่นเดียรัจฉานวิชา ฯลฯ มันจะทำให้ชาวพุทธเสียหลัก หลักอะไร ก็คือหลักเรื่องกรรมและความเพียรที่เน้นย้ำว่าบุคคลจะหลุดพ้นได้ก็ด้วยความเพียร จะอยู่ดีมีสุขก็ต้องประพฤติธรรม มิใช่การอ้อนวอนอาราธนาขออำนาจหรือพลังงานลี้ลับมาดลบันดาล หรือเน้นอาคมยิ่งกว่าการประพฤติธรรม

ผมเข้าใจเจตนาและเชื่อในความปรารถนาดีของคุณธุลีดิน แต่ดูเหมือนคุณธุลีดินกำลังเอา ๒ เรื่องมาปนกัน คือ ๑. เรื่องคนเรามีจริตนิสัยที่ต่างกัน กับ ๒. การปฏิบัติที่ใช่ กับที่ไม่ใช่

ในข้อ ๑ นั้น เป็นเรื่องของหนทางที่ล้วนถูกต้อง ซึ่งผู้ปฏิบัติพึงพิจารณาเลือกหนทางที่ถูกจริตนิสัย (ไม่ควรใช้คำว่าชอบใจหรือไม่ชอบใจ ก็เหมือนเด็ก ๆ หากผู้ใหญ่ให้เขาเลือกเอาหรือเลือกทำแต่ที่ชอบใจ ผลจะเป็นอย่างไร)

แต่ข้อ ๒ เป็นเรื่องหนทางที่ผิดกับที่ถูก ไม่ใช่เรื่องของหนทางที่เหมาะกับจริตนิสัยหรือไม่

อุปมาเหมือนมีทางไต่ลงเขาอยู่ ๓ ทาง ๑. ไต่อ้อมลงไปทางซ้ายซึ่งอาจช้าหน่อยเพราะมีต้นไม้เยอะ  ๒. ไต่อ้อมลงไปทางขวาซึ่งอาจช้าหน่อยเพราะมีโขดหินมาก และ  ๓. ไต่ลงไปตรงๆ เพราะมันใช้เวลาสั้นที่สุด แต่ทว่ามันชันมาก (ต้องใช้ความเพียรแรงกล้า)

ทั้ง ๓ ทางล้วนเป็นทางไปสู่จุดหมายได้ ที่ผู้ปฏิบัติต้องเลือกเอาว่าจะเดินทางไหน แต่อยู่ ๆ ก็มีคนมาเสนอว่า อย่าไปนะ ๓ ทางที่ว่านั้น ให้กระโดดลงไปเลย จะถึงเร็วที่สุด แถมไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยด้วย เพราะเชื่อว่าข้างล่างมีอะไรนุ่ม ๆ รองรับอยู่

ผู้รู้ (คือพระพุทธเจ้าและครูบาอาจารย์) ซึ่งท่านทราบอันตรายของหนทางดังกล่าว ท่านจึงเตือนด้วยความเมตตาว่าจะมีอันตรายถึงชีวิต (พระพุทธเจ้าเคยอุปมาพระองค์เองว่าเป็นเหมือนยามเฝ้าตลิ่ง คอยบอกเตือนผู้ที่ไม่รู้ มิให้ไหลไปตามกระแสน้ำแล้วไปตกเหวข้างหน้า)

สรุปก็คือ ไม่ควรเอาประเด็น หนทาง ๓ หนทาง (ซึ่งถูกทุกทาง) มาปนเปกับหนทางที่ "ไม่ใช่"

ถามว่าจะรู้ได้อย่างไรว่าหนทางไหนใช่ หรือไม่ใช่

ก็อาศัยแผนที่และเข็มทิศที่พระพุทธเจ้าประทานให้นั่นเอง

แล้วจะไปหาแผนที่หรือเข็มทิศจากไหน

ตอบว่า ก็อาศัยการศึกษา ไม่ว่าจะศึกษาโดยตรงจากพระไตรปิฎก หรือศึกษาผ่านครูบาอาจารย์ที่ท่านเป็นพระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ (กรณีครูอาจารย์สอนไม่ตรงกับไม้บรรทัดที่พระพุทธเจ้าให้ไว้ เราก็ต้องยึดเอาของพระพุทธเจ้าเป็นหลักไว้ ไม่อย่างนั้นก็กลายเป็นปฏิบัติตามลัทธิของอาจารย์ ไม่ใช่ศาสนาพุทธ)

นี่เขียนจนเมื่อยมืออีกรอบแล้วนะครับคุณธุลีดิน ถ้าไม่เห็นว่าเป็นคุณธุลีดินซึ่งท่องไปทั่วอีสาน เป็นคนรักความจริง และรักในเหตุในผล ก็คตงไม่เสี่ยงแสดงทัศนะข้างต้นเป็นแน่

ด้วยความรักนับถือในฐานะผู้มีความเคารพในหลวงปู่ดุจเดียวกันครับ

เห็นด้วยกับคุณลุงสิทธิ์ครับ..

อย่างไรเสีย..ลุงสิทธิ์ก็ยังเป็นลุงสิทธิ์

มีผู้มีความละเอียดลออ พิจารณาได้ลึกซึ้งมาก

ประเด็นในกระทู้นี้..ความจริงเพียงแค่

เจตนาในการสื่อให้เห็นถึงหลวงปู่ฯท่าน ในการเป็นพระปฏิบัติ

และเชื่อว่ายังอาจมีคนใหม่ๆอีกหลายๆท่าน เท่าที่ผมเคยได้พูดคุยด้วย

ที่ยังไม่รู้จักหลวงปู่ท่านที่แท้จริง และยังไม่รู้จักหน้าเวบแห่งนี้

บางครั้งการได้ยิน ได้ฟัง ได้อ่าน เรื่องบางเรื่องอันเกี่ยวกับหลวงปู่ท่าน ที่ออกไปในแนววิชาคาถาอาคมต่างๆ พระเครื่องต่างๆเป็นต้น

อาจจับเพียงจุดนั้น และพาลนึกไปว่าหลวงปู่ท่านเป็นพระออกแนวเกจิขมังเวทย์ไปเสียด้านเดียว

จนละเลยเสียซึ่งการปฏิบัติ ซึ่งเป็นวัตถุประสงค์และสิ่งที่หลวงปู่ฯท่านเน้นย้ำที่สุด

ก็จะเป็นไปอย่างน่าเสียดาย..

ขอบคุณคุณลุงครับ..ที่อุตส่าห์พิมพ์จนเมี่อยนิ้ว..ฮา..