ถึงวันนี้ เว็บ luangpudu.com / luangpordu.com ซึ่งมีการตั้งชื่อเล่นจากเพื่อน ๆ สมาชิกว่า "บ้านหลวงปู่อมยิ้ม" ก็เปิดประตูบ้านมานานกว่า ๓ ปีแล้ว มีเพื่อน ๆ มาเป็นสมาชิกร่วม ๙๐๐ คน

ลุงสิทธิ์มาสังเกตว่าลุงสิทธิ์เขียนโม้อยู่คนเดียวเสียเป็นส่วนมาก (เขียนไปตั้งกว่า ๕๐๐ กระทู้)  จึงอยากได้ยินเรื่องเล่าจากสมาชิกบ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งประสบการณ์ที่ตัวเองหรือคนใกล้ตัวเจอะเจอสิ่งกระทบต่าง ๆ แล้วอาศัยอุบายธรรมอะไรในการรักษาใจ

ลุงสิทธิ์ตระหนักเสมอว่าปัญญาแท้นั้นไม่ได้เกิดจากการอ่านมากหรือฟังมาก นั้นเป็นเพียงปัญญาขั้นต้น หากแต่เกิดจากการรักษาใจ (ผ่านการเจริญสติและปัญญา) ในเวลาที่เจอะเจอสิ่งกระทบซึ่งเป็นเหมือนแบบฝึกหัด ซึ่งถ้าผ่านแบบฝึกหัดมามาก สติปัญญาก็ยิ่งได้รับการฝึกฝนให้เฉียบคมมากขึ้น ดังที่ครูบาอาจารย์มักอุปมาว่า "สิ่งกระทบหรือแบบฝึกหัดเป็นเหมือนหินลับสติปัญญา"

นอกจากนี้ ลุงสิทธิ์ก็ยังเชื่ออีกว่า จุดอ่อน (กิเลส) เช่นความกลัวของแต่ละคน ย่อมแตกต่างกัน ปัญหาเล็ก ๆ ของคน ๆ หนึ่ง อาจเป็นปัญหาใหญ่ของอีกคนหนึ่ง สำหรับผู้ต้องการฝึกฝนอบรมตนแล้ว ย่อมไม่ปรารถนาให้จุดอ่อนเหล่านั้นติดตัวตัวเองไปจนตาย (แม้บางครั้งอาจให้เหตุผลให้ตัวเองสบายใจว่า เอาไว้ละทีหลังก็ตาม) การยอมรับในจุดอ่อนที่แตกต่างกัน จึงเป็นเรื่องสำคัญ แต่สิ่งที่เป็นจุดร่วมก็คือการเดินไปบนหนทางของการพัฒนาตน ทั้งเรื่องกายวาจา (ศีล) คุณภาพของจิต (สมาธิ) และปัญญา

ลุงสิทธิ์อารัมภบทมามากพอสมควร (หรืออาจเกินควร) แล้ว จึงอยากรับฟังเรื่องเล่าอันอาจจะเป็นประโยชน์แก่เพื่อน ๆ สมาชิก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องชวนให้เศร้า แล้วระงับหรือบรรเทาความเศร้าไว้ได้ เรื่องที่ชวนให้โกรธ แล้วระงับหรือบรรเทาความโกรธไว้ได้ เรื่องที่ชวนให้ลุ่มหลง แล้วระงับหรือกลับตัวให้คลายหลงได้ ฯลฯ

น้องเอสกิโมซึ่งอยู่ขั้วโลกเหนือ อยู่กับกองหิมะ เจอะเจอผู้คนน้อย ก็ใช่ว่าจะมีสิ่งกระทบน้อยนะ เพราะสิ่งกระทบที่มาทางใจโดยตรง ก็อาจมีมากไม่แพ้ช่องทางตา หู ฯลฯ คุณพ่อน้องพลอยสวยก็คงมีเรื่องเล่าจากประสบการณ์ของผู้เป็นพ่อ และอีก ๆ หลาย ๆ คนที่มีลูกเล็กลูกโต สิ่งกระทบที่เจอะเจอในที่ใกล้ตัว หรือแม้แต่ในวัดในวา ฯลฯ สิ่งกระทบที่อยู่ในประเทศ และนอกประเทศ (กรณีนอกประเทศนี่คงต้องให้เป็นการบ้านของคุณคนแถวหลัง ป้าน้อง หลานเอมี่ รวมทั้งน้องเอสกิโม) หรือสิ่งกระทบในแวดวงที่ทำงาน ก็ต้องถามคุณ DRAGON ฯลฯ หรือจะเป็นแวดวงการศึกษา ....ต้องถามใครล่ะ  อีกทั้งประสบการณ์ของคนที่ทำบ้านให้เป็นวัดอย่างน้องพุทธธิดา (และเชื่อว่าอีกหลาย ๆ คน) สารพัดเรื่องที่น่าจะนำมาเล่าสู่กันฟัง 

เชิญทุกท่านช่วยกันทำให้บ้านหลวงปู่อมยิ้มที่เหมือนมีชีวิตอยู่แล้วนี้ให้มี "ชีวา" ด้วยนะครับ 

ตลอดระยะเวลาที่เปิดประตูบ้านหลวงปู่อมยิ้มนี้ ลุงสิทธิ์ได้ชื่นอกชื่นใจกับพัฒนาการของหลาย ๆ คน

บางคนจากที่ไม่เคยขวนขวายศึกษาพระธรรม มาเป็นศรัทธามั่นชนิดพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต 

บางคนเปิดเผยว่าเมื่อได้รู้จักและปฏิบัติตามธรรมคำสอนของหลวงปู่ ชีวิตใหม่ของเขาก็ได้เริ่มต้นนับแต่บัดนั้น 

บางคนไม่เคยคิดจะนั่งสมาธิภาวนา ก็หันมาเห็นคุณค่าและใส่ใจในการนั่งสมาธิภาวนา กระทั่งกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน

บางคนไม่ตระหนักในบาปจากการเบียดเบียนชีวิตสัตว์เล็ก ๆ อย่างมด ยุง ก็กลับมาเห็นคุณค่าของทุก ๆ ชีวิต ทั้งสัตว์เล็กและสัตว์ใหญ่

บางคนที่เคยชอบยาทา (สวดมนต์) ก็หันมาเพิ่มสัดส่วนเวลาให้กับยากิน (สมาธิภาวนา)

บางคนที่เคยเข้าใจหลวงปู่เป็นอย่างอื่น ก็หันมารู้จักหลวงปู่ในความเป็นหลวงปู่จริง ๆ  

.....

น่าชื่นใจจริงหนอ

พินิจภาพของพี่เพียงดิน

รู้สึกเหมือนพี่เพียงดินกำลังบอกเป็นนัยว่า ให้รีบค้นหาคุณค่าที่แท้จริงของตนเองให้เจอ เปรียบได้กับไม้ขีดไฟ จะมีค่ามีความหมาย ก็ต่อเมื่อมันได้ทำหน้าที่ของมันอย่างสมบูรณ์แล้วนั่นเอง

สาธุ ขอบคุณครับจะรีบปฏิบัติๆ

ขอบคุณน้องปุถุชนค่ะ

ลองมาฟังซิว่า พี่เพียงนึกถึงอะไรบ้าง

.  พระผู้จุดประทีปในดวงใจ

.  พระอุบลวรรณา  --> ไฟที่จุดสว่างตามประทีป บูชาพระ พิจารณาจนได้บรรลุธรรม

.  หนึ่งบ้านในเมืองใหญ่ที่มีคนใส่ใจปฏิบัติภาวนา

.  บุคคลที่มืดมาแล้วสว่างไป

.  ไฟ คือ โกรธ โลภ หลง และ ไม่โกรธ ไม่โลภ ไม่หลง

.  อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา --> ภาพตอนต่อจากนี้ ที่ไฟดับแล้ว ย้อนดูตัวเรา ดูขันธ์ห้าที่ว่าเป็นเรา

.  ไม้ขีดทำมาด๊า ทำมะดา --> รับความจริงว่า ไม้ขีดก็คือไม้ขีด ไม่ใช่ไฟแช็ค ไม่ใช่เทียน อยากเป็นเทียนก็ทุกข์อีก

ประสบการณ์ที่พบด้วยตนเอง

ประสบการณ์ที่ถ่ายทอดเป็นเรื่องเล่า

ประสบการณ์ที่ถ่ายทอดเป็นถ้อยคำ (สั้น ๆ ที่โดนใจ)

ประสบการณ์ที่ถ่ายทอดเป็นภาพ!!!

๑๖

ได้เข้าไปอ่านแล้วครับ ขอบพระคุณพี่เพียงดินที่เมตตาต่อน้องผู้ใหม่ในพระธรรมมากๆนะครับ

ขออนุญาตนอกประเด็นนะครับพี่สิทธิ์ ถือเสียว่าอยู่ในช่วงโฆษณาของพี่เหลิม แฮ่-แฮ่

ขอเล่าเรื่องของตนเองในอดีตที่ตัวผมเองเคยคิดในทางที่ชั่ว

ถึงแม้ว่าผมจะเป็นเด็กที่ค่อนข้างสนใจในศาสนา  ชอบอ่านหนังสือธรรมะง่ายๆ บ้าง  ไปทำบุญบ้าง  ลองถือศีล และทำสมาธิบ้าง  แต่มีเหตุการณ์หนึ่งเมื่อตอนวัยรุ่นซึ่งเกิดในครอบครัวของตนเอง เป็นปัญหาและเป็นทุกข์มาก (ความคิดในขณะนั้น)  เมื่อเห็นคุณยายและคุณแม่มีทุกข์มาก จึงคิดวางแผนฆ่าคนที่ทำให้คุณยายและคุณแม่รวมถึงตัวเราที่เป็นทุกข์   อย่างไรก็ตามตัวผมก็ยังไม่ขาดจากการทำบุญ  ยังไปทำบุญที่วัดแห่งหนึ่งในกรุงเทพเป็นประจำเกือบทุกอาทิตย์  และได้ฟังเทศน์ของหลวงพ่อที่นับถือในทุกครั้งที่ไป  ในวันอาทิตย์วันหนึ่งขณะที่คิดวางแผนฆ่า (คิดวางแผนต่อเนื่องนานเป็นเดือน)  ในวันนั้นหลวงพ่อท่านเทศน์เรื่องอานิสงส์ของการให้ทานอยู่  จู่ๆ ท่านก็เปลี่ยนการเทศน์กะทันหัน  ซึ่งสรุปได้ว่า  คนเรานี่ก็แปลกสร้างบุญกุศลมาก็มาก เข้ามาศึกษาธรรมะ แต่ก็ยังคิดฆ่าคน วางแผนคิดฆ่า  ไม่รู้ว่ามันจะคุ้มไหม เกิดต้องติดคุก อนาคตจะเป็นอย่างไร .......... ซึ่งขณะนั้น คนที่กำลังฟังเทศน์ต่างก็งง ต่างก็มองหน้ากัน เนื่องหลวงพ่อท่านเปลี่ยนการเทศน์แบบกะทันหัน  ตัวผมเองก็งง  แต่ก็ยังโง่อยู่  คิดว่าท่านเทศน์คล้ายๆ เรื่องของเราเลย   สักพักท่านก็กลับไปเทศน์เรื่องเดิม  แต่วันนั้นผมก็ยังไม่คิดอะไร (คือไม่นึกว่าท่านเตือน คิดว่าบังเอิญตรงกับเรื่องของเรา)    ในอาทิตย์ใดถ้าไม่ได้คิดวางแผนฆ่า (บางครั้งก็พยายามตัดใจ ปลงว่าเป็นกรรมเก่าของครอบครัวเรา คือความคิดดีกับชั่วสู้กันตลอด) หลวงพ่อท่านก็เทศน์ตามปกติ   และแล้วก็มีอีกครั้งที่ผมคิดว่าคงต้องจัดการกันเสียที   ในวันอาทิตย์นั้นก็ยังไปทำบุญ และได้ฟังเทศน์จากหลวงพ่อ  เมื่อท่านเทศน์ไปได้สักพัก  ท่านก็เปลี่ยนการเทศน์อีก  เหมือนเช่นเดิม  คนที่ฟังเทศน์ก็งงกันอีก   ตอนนี้แหละครับ ผมได้คิดและคิดว่าท่านคงเจาะจงมาที่ตัวผม  จึงมีสติและกลับไปทบทวน และใช้ความอดทน   ในที่สุดทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี    ซึ่งเรื่องนี้ผมถือว่าเป็นบุญเก่าจึงได้รับความเมตตาจากหลวงพ่อท่าน และการที่เรายังพอมีสติอยู่ ไม่อย่างนั้น ป่านนี้อนาคตจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้  

ที่ผมเล่ามานี้  ก็หวังเพื่อเป็นตัวอย่างของการขาดสติ  และนิสัยที่เต็มไปด้วยโทสะจริตของตัวผมเอง   ที่เกือบจะทำให้เกิดความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตของตนเอง  และเพื่อเป็นกำลังให้กับคนที่กำลังประสบความทุกข์อยู่ ว่าหากรอเวลาและใช้ความอดทนไปสักระยะหนึ่งสถานการณ์ที่ว่าเลวร้ายมากในชีวิต อาจแก้ไขและคลี่คลายไปได้  และที่สำคัญคือการมีสติครับ

                                                                                      รังสิต

ขอบคุณเรื่องราวของพี่รังสิตครับ

อ่านแล้ว ย้อนถามตัวเอง หากเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นกับเราบ้าง แล้วจะมีบุญเก่ามาคอยสนองช่วยประคองให้เรามีสติ มีความอดทนเพื่อก้าวพ้นความทุกข์นี้อย่างพี่รังสิตมั๊ยหนอ...

ขออนุญาตสรุปจากที่ได้อ่านเรื่องราวของพี่รังสิตไว้เตือนตัวเองนะครับ                 

"หนี่งต้องมีสติอยู่เหนือทุกข์ทั้งปวง สองเมื่อสติมาปัญญาต้องเกิดเพื่อจำแนกดี-เลว   สามต้องคอยระมัดระวังให้สติและปัญญาเดินเคียงกันไปตลอด พร้อมๆกัน"