เนื่องจากมีโอกาสได้อ่านหนังสือ "กิ่งก้านแห่งโพธิญาณ" ที่ระลึกในพิธีเปิดอนุสรณ์สถานบูรพาจารย์ พระโพธิญาณเถร (ชา สุภัทโท) ณ วัดป่าอัมพวัน

หนังสือนี้ พระอาจารย์จันดี กันตสาโร เจ้าอาวาสวัดป่าอัมพวัน เป็นผู้ริเริ่มให้จัดทำ มีเนื้อหาที่น่าประทับใจมาก เพราะเป็นการรวบรวมคติธรรมและความประทับใจในหลวงพ่อชาที่บรรดาศิษยานุศิษย์ที่เป็นพระภิกษุสงฆ์ที่เคยร่วมศึกษาข้อวัตรปฏิบัติกับหลวงพ่อชาบันทึกไว้

เพียงดินเห็นว่าน่าจะเป็นการสร้างกำลังใจแก่สมาชิกบ้านหลวงปู่อมยิ้มได้ไม่น้อยทีเดียว โดยจะค่อย ๆ ทยอยนำมาลงให้ได้อ่านกันนะคะ

คติธรรมสี่หัวข้อ คือ

๑. ทำดี แต่คิดไม่ดี

๒. อินทรีย์สังวร

๓. ทุกข์เพราะไม่ยอมรับความจริง

๔. ผิดในถูก

ได้เขียนไว้รอบอาคารอนุสรณ์สถานชั้นล่าง

คติธรรม คำสอน ฯลฯ ของหลวงพ่อชาที่สร้างความประทับใจให้กับศิษย์จะนำมาถ่ายทอดให้อ่านกันต่อไปค่ะ

ว้าว... คุณเพียงดินถึงขนาดลงทุนไปถ่ายทำยังสถานที่จริง คือ อนุสรณ์สถานหลวงพ่อชาเชียว แถมยังมีภาพถ่ายสวยๆ อีกด้วย อย่างนี้ ทัวร์ต่างประเทศ (สังเวชีนยสถาน อินเดีย) คงเรตติ้งตก เพื่อน ๆ คงหันมาหาทัวร์ในประเทศ (อนุสรณ์สถานหลวงพ่อชา วัดป่าอัมพวัน จ.ชลบุรี) เป็นแน่

อ้อ ทราบมาว่า เนื่องจากที่วัดป่าอัมพวัน มิได้มีเครื่องอัฐบริขารของหลวงพ่อชามากพอที่จะนำมาจัดทำเป็นพิพิธภัณฑ์ ท่านพระอาจารย์จันดีจึงใช้นามว่า "อนุสรณ์สถาน" แทน และด้วยความที่ตั้งใจทำให้ทุกส่วนมีความประณีตสุด ๆ จึงเป็นเหตุให้ได้เปลี่ยนช่างไปหลายทีม สุดท้ายก็ลงตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งงานไม้แกะสลักที่ทีแรกลุงสิทธิ์คิดว่าช่างพม่ามีความชำนาญมากกว่า แต่พอมาเห็นผลงานไม้แกะสลักชุดพุทธปรินิพพาน ที่วัดป่าอัมพวัน ต้องตะลึงทีเดียว

รอติดตามด้วยคนครับ

พระอาจารย์จันดี กนฺตสาโร

วัดป่าอัมพวัน จ. ชลบุรี

   "ในงานแต่งงานของพี่สาวอาตมา โยมพ่อได้นิมนต์หลวงพ่อชาพร้อมพระสงฆ์ ๙ รูป มาฉันภัตตาหารที่บ้าน นั่นเป็นครั้งแรกที่อาตมาได้เห็นหลวงพ่อชาเป็นบุญตา หลวงพ่อได้เมตตาสั่งสอนธรรมสำหรับผู้ครองเรือน ฟังแล้วเกิดศรัทธา ทุกวันพระจึงไปฟังธรรมที่วัด

   พอยิ่งฟังธรรมของหลวงพ่อชาก็ยิ่งทำให้เกิดศรัทธา โดยเฉพาะอุปมาอุปไมยที่ท่านจาระไนไว้เป็นภาษาอีสานนั้นก็ช่างกินใจ ปฏิปทาที่หลวงพ่อชาได้หว่านเพาะเมล็ดแห่งศรัทธาสู่มโนของอาตมามีมากมายไม่สิ้นสุดซึ่งก็ล้วนแต่เป็นเหตุทำให้อาตมาได้มาบรรพชาและอุปสมบท ณ วัดหนองป่าพง

   อย่างเรื่องหนึ่งที่อาตมาประทับใจคือ มีพ่อใหญ่มหาเปรียญคนหนึ่งมาขอให้หลวงพ่ออธิบายเรื่องตัณหาทั้งสาม คือ กามตัณหา ภวตัณหา และวิภวตัณหา แต่แทนที่หลวงพ่อจะอธิบายยืดยาว ท่านกลับหยิบไม้สีฟันที่อยู่ข้าง ๆ มาอันหนึ่ง แล้วยกขึ้นพร้อมทั้งถามว่า ...ท่านมหา...ไม้นี้สั้นหรือยาว? ท่านมหากับเพื่อนที่มาด้วย ได้แต่มองหน้ากัน หลวงพ่อพูดต่อว่า ความจริงไม้นี้ไม่สั้นไม่ยาว มันมีอยู่เท่านี้ แต่จะทำให้มันสั้นหรือยาวก็ได้ในขณะที่อาตมากำลังถืออยู่นี่

   แล้วหลวงพ่อก็กล่าวต่อว่า ...ถ้าโยมอยากได้ไม้ยาวกว่านี้ ไม้นี้มันก็สั้นใช่ไหม? แต่ถ้าโยมอยากได้ไม้สั้นกว่านี้ ไม้นี้มันก็ยาวใช่ไหม? อันนี้มันเป็นเพราะอะไร เป็นเพราะไม้ หรือเพราะความอยากของโยม

   นี่คือการอธิบายเรื่องตัณหาด้วยวิธีของหลวงพ่อชา ซึ่งไม่มีอยู่ในตำรา จะไปค้นหาในตู้หนังสือก็ไม่มี แต่มันมีอยู่ที่หลวงพ่อ"

หลวงพ่อชี้ให้เห็นน้ำสามบ่อผ่านไม้จิ้มฟัน สรุปที่ความอยากของเรา (และคิดไปถึงความพอ)

ขอบคุณคุณเพียงดินที่คัดมาฝากค่ะ รอฟังตอนต่อไปนะคะ

อยู่ด้านข้างติดกับอนุสรณ์สถาน

ไม่น่าเชื่อว่า เมื่อสัก ๒-๓ เดือนก่อน ยังเห็นแค่เนินดิน ไม่ค่อยมีอะไร ไม่ทันไร พระอาจารย์จันดีท่านก็เนรมิตให้เป็นพุทธอุทยานน้อย ๆ ได้

ขอบคุณคุณเพียงดินสำหรับภาพประกอบที่งดงาม (โดยไม่ต้องขับรถไปชมเองระยะทางจาก กทม. ราว ๆ ๑๐๐ กม.) และขอบคุณสำหรับ "บันทึกธรรม" ที่ไม่เคยได้ยินได้ฟัง ที่ทำให้ทราบปฏิปทาความเป็นหลวงพ่อชาที่ชัดเจนยิ่งขึ้นครับ

  "ในวันพระหนึ่ง ที่อุโบสถเก่าของวัดหนองป่าพง หลวงพ่อชาให้อาตมาสวดปาติโมกข์ อาตมาตื่นเต้นมาก เพราะอยู่ท่ามกลางครูบาอาจารย์ที่เป็นพระผู้ใหญ่ แต่อาตมาก็สวดได้ หลวงพ่อชาท่านชมว่า เก่งมาก ๆ จนอาตมาปลื้มใจ เก็บความสุขและความทะนงตัวไว้ถึงสองสัปดาห์เต็ม ๆ

   จนกระทั่งถึงวันปาติโมกข์ต่อมา หลวงพ่อชาก็สั่งให้สวดอีก เมื่อสวดไปได้ ๑-๒ นาที หลวงพ่อชาก็เริ่มดึงจีวรของอาตมา พร้อมกับพูดว่า ฝรั่งไม่ซักผ้า ฮู้ว...เหม็น อาตมาเริ่มรู้สึกรำคาญ พอตั้งใจจะสวดต่อท่านก็ดึงจีวรอีก ทำอย่างนี้นานเป็นชั่วโมง พร้อมกับเคี้ยวหมากเพื่อขัดฟันปลอมของท่านไปด้วย

   ท่านขัดจังหวะครั้งแล้วครั้งเล่า จนทำให้อาตมาจำบทสวดพระปาติโมกข์ไม่ได้ จากที่เคยใช้เวลาสวด ๔๕-๕๐ นาที ก็จบ แต่วันนั้นใช้เวลาถึง ๑ ชั่วโมง ๒๐ นาที

   อาตมารู้สึกอับอายมาก คงจะเป็นที่น่าหัวเราะของพระทั้งหมด อาตมารู้สึกโกรธหลวงพ่อมาก แต่แล้วท่านก็หัวเราะออกมา ไม่นานอาตมาก็หัวเราะด้วยเหมือนกัน

   อาตมาเข้าใจแล้วว่า ท่านสอนไม่ให้ยึดติดกับคำชมหรือคำตำหนิ เรื่องนี้เป็นบทเรียนที่ทรงคุณค่าและเป็นเกียรติสำหรับอาตมา เพราะท่านคงไม่ได้ทำอย่างนี้กับพระทุกรูป หลวงพ่อท่านจะเลือกให้บทเรียนกับพระรูปใดรูปหนึ่งเพื่อให้พระรูปนั้นได้เรียนรู้"