เนื่องจากมีโอกาสได้อ่านหนังสือ "กิ่งก้านแห่งโพธิญาณ" ที่ระลึกในพิธีเปิดอนุสรณ์สถานบูรพาจารย์ พระโพธิญาณเถร (ชา สุภัทโท) ณ วัดป่าอัมพวัน

หนังสือนี้ พระอาจารย์จันดี กันตสาโร เจ้าอาวาสวัดป่าอัมพวัน เป็นผู้ริเริ่มให้จัดทำ มีเนื้อหาที่น่าประทับใจมาก เพราะเป็นการรวบรวมคติธรรมและความประทับใจในหลวงพ่อชาที่บรรดาศิษยานุศิษย์ที่เป็นพระภิกษุสงฆ์ที่เคยร่วมศึกษาข้อวัตรปฏิบัติกับหลวงพ่อชาบันทึกไว้

เพียงดินเห็นว่าน่าจะเป็นการสร้างกำลังใจแก่สมาชิกบ้านหลวงปู่อมยิ้มได้ไม่น้อยทีเดียว โดยจะค่อย ๆ ทยอยนำมาลงให้ได้อ่านกันนะคะ

บริเวณด้านหลังของอาคารอนุสรณ์สถานชั้นล่าง มีสิ่งประดิษฐ์หน้าตาเช่นนี้อยู่ เพียงดินขออนุญาตเรียกว่าไม้แปดแฉก มีแฉกใหญ่และแฉกเล็ก

เชิญเพื่อนสมาชิกลองจินตนาการกันดูค่ะว่าจะตีความออกมาเป็นอย่างไรดี หรือท่านต้องการสื่ออะไรให้ผู้พบเห็นทราบ เพราะว่ายังไม่ทราบความหมายเหมือนกันค่ะ

ลองดูอีกมุมหนึ่งซึ่งถ่ายจากชั้นสองของอาคารค่ะ

   "เมื่อมีพระไม่สบายใจหรือประสบปัญหา หลวงพ่อชาท่านจะให้โอกาสเดินกับท่านรอบ ๆ วัด หรือเดินบิณฑบาตกับท่าน

   มีครั้งหนึ่ง อาตมารู้สึกไม่สบายใจ จึงพยายามจะอธิบายให้ท่านฟัง อาตมาอธิบายไม่เก่ง แต่ท่านก็ทำท่าเข้าใจ แล้วก็บอกกับอาตมาว่า ผมก็มีปัญหาเหมือนกัน เมื่อเวลาปฏิบัติทุกคนต้องเจอปัญหา จากนั้นท่านก็พาอาตมาเดินรอบ ๆ วัด

   บังเอิญเดินไปพบไม้ท่อนหนึ่ง ท่านก็ทำท่าให้ยก ก็ยกกันคนละข้าง พอยกขึ้นมาท่านก็ถามว่า หนักไหม? จากนั้นท่านก็ให้วางท่อนไม้ลงข้างทาง แล้วถามใหม่ว่า ยังหนักอยู่ไหม?

   อันนี้ก็คือท่านสอนถึงเรื่องของการปล่อยวางว่าเมื่อมีความคิดอะไรก็ให้ทิ้งเสีย"

   "เมื่อคราวที่หลวงพ่อชาท่านอาพาธ บางคนคิดว่าท่านไม่รู้อะไร แต่ความจริงแล้วถ้าท่านอยากรู้ ท่านรู้หมดเลย แต่บางครั้งท่านก็ปล่อย แล้วแต่เวลา สังเกตดูสายตาและปฏิกิริยาของท่าน ท่านรู้...รู้ชัดมาก ขณะที่พระอุปัฏฐากอยู่ในห้องเพื่อพยาบาลท่าน ท่านก็คุมพระอุปัฏฐากไปด้วย ท่านดูแลเรา ไม่ใช่เราดูแลท่าน

   วันนั้นอาตมาอยู่เวรช่วงกลางคืน นั่งสมาธิอยู่ในห้องถึงตี ๑ ตี ๒ มองเห็นว่าหลวงพ่อหลับ ก็คิดว่าจะปล่อยวางนิดหน่อย ก็นั่งเก้าอี้แล้วโงกสัปหงก หลวงพ่อก็กระแอมขึ้นแล้วมองมาที่อาตมา

   อาตมารีบนั่งตัวตรง พอไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงท่านหายใจลึก ก็คิดว่า เออ ท่านหลับสบายแล้ว ก็เลยจะปล่อยสักหน่อย ก็นั่งสัปหงกอีก ท่านก็กระแอมฮะฮึ่ม ขึ้นมาอีก

   ท่านคุมอย่างนี้ทั้งคืน จนไม่กล้าหลับ อันนี้ไม่ใช่เฉพาะแต่อาตมานะ แต่ท่านจะคุมพระทุกรูปที่อยู่กับท่าน คือท่านจะสอนลูกศิษย์จนวาระสุดท้าย เพียงแต่ท่านพูดไม่ได้เท่านั้นเอง"

ประโยคที่เล่าถึงหลวงพ่อชา พาให้นึกถึงหลวงปู่ดู่
ท่านดูแลเรา ไม่ใช่เราดูแลท่าน ...

ท่านรู้จักเรา มากกว่าเรารู้จักท่าน ...
จากที่เคยได้มาปฏิบัติอยู่กับหลวงปู่ทำให้รู้ว่า
ท่านรู้ว่าก่อนเกิด เรามาจากไหน ตั้งใจมาทำอะไร
จะตายเมื่อไร ตายแล้วจะไปไหน

ท่านคิดถึงเรา มากกว่าเราคิดถึงท่าน ...
หลายคนคงจำประโยคนี้ได้
"แกคิดถึงข้า ข้าก็คิดถึงแก
 แกไม่คิดถึงข้า ข้าก็ยังคิดถึงแก"

กราบพระพุทธ กราบพระธรรม กราบพระสงฆ์
กราบองค์หลวงปู่ดู่และหลวงพ่อชา

ด้านข้างของวัดเป็นอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ น้ำใส สะอาด

ลมเย็นพัดเอื่อย ๆ อากาศยามเช้าสดชื่นนัก

หลังพระท่านฉันแล้ว ญาติโยมก็มีโอกาสได้ตักอาหารมาทานกันบ้าง เลือกทำเลที่ชอบ บางส่วนก็จะมานั่งทานริมน้ำนี้ เรียกว่าเป็นการกินบรรยากาศไปด้วยในตัว

นึกถึงคลองที่วัดสะแกและแพ ที่มักจะมีคนนำอาหารมาเลี้ยงปลาอยู่เนือง ๆ ค่ะ

   "กุฏิที่อาตมาพำนักนั้น อยู่ด้านหน้ากุฏิหลวงปู่ชา เมื่อมีพระเถระหรือญาติโยมมากราบหลวงปู่ อาตมาก็ต้องเป็นผู้ต้อนรับขับสู้ หรือถ้าหลวงปู่ไม่อยู่ ก็ต้องทำหน้าที่รับแขกแทน เมื่อมีความคุ้นเคยในการอุปัฏฐาก เราก็ทำได้ทุกอย่าง ถ้ามีโยมนำของมาถวาย เราก็ต้องพิจารณาว่าสิ่งใดควรถวายท่านหรือควรส่งเข้าเรือนคลังสงฆ์

   เรื่องมีอยู่ว่า มีมีดพับเอนกประสงค์อยู่อันหนึ่งในย่ามของหลวงปู่ เมื่ออาตมาเห็นก็อยากจะได้ เพราะมันทำหน้าที่ได้หลายอย่าง ทั้งเปิดกระป๋อง ตัดเล็บ เป็นกรรไกร อาตมาไม่เคยเห็น เพราะอยู่ตามบ้านนอก ก็พยายามคิดหาวิธีที่จะได้ครอบครอง แม้เดินจงกรมก็ยังคิดหาวิธี

   วันหนึ่งมีโอกาสอยู่กับท่านตามลำพัง จึงกราบขอมีดเล่มนั้น หลวงปู่ตอบว่า นั่นมันของผม จะเอาไปทำไม? ก็คิดเลยว่า แค่มีดเล่มเดียว ทำไมให้เราไม่ได้ ของมีค่าอย่างอื่นเช่นนาฬิกา หลวงปู่ยังแจกได้

   เมื่อหลวงปู่ตอบแบบนั้น ความหวังก็พังทลาย เราเองนึกว่าจะได้มาง่าย ๆ เรื่องปรุงแต่งที่มีมาตลอด ๔-๕ วัน เกี่ยวกับมีดหายไปหมด มันเลยไม่คิดจะได้ ไม่เอาอีกแล้ว

   แต่ต่อมาอีก ๒-๓ วัน ท่านก็เรียก จันทร์ๆๆ มาเอามีดไปซะ นี่คือพอหมดความอยากแล้ว ท่านจึงมาให้ ถ้าอยากท่านไม่ให้ มันกลับตาลปัตรกัน ตอนที่เราอยู่กับพ่อแม่ พ่อแม่จะตามใจ แต่เมื่อบวชแล้วมันไม่ได้ตามใจ ครูบาอาจารย์ท่านทรมานกิเลสลูกศิษย์ เพราะลูกศิษย์ไม่รู้ตัว มีแต่ความลุ่มหลง เพลิดเพลิน เรื่องนี้ก็เป็นความประทับใจเรื่องหนึ่ง"

พักสักนิด แล้วค่อยมาตามติดกันต่อนะคะ *-*